Nuk më tha as lamtumirë por as mirupafshim,
Më shtangu si t“më kishte zënë një ortek me borë
Ishte mbrëmje e bukur, një lule nga një lule morra
E lulja prapë iku, mua më la me një lule në dorë
E lulja qe mu dhurua atë mbrëmje si çdo lule tjetër
qëndroj ca ditë në një vazo me ujë, pastaj është venitur
E unë rrugëtoj nepër Botë, sa lule shumë kam parë
Por lulja e përqafimit thellë në shpirt mbetet ngulitur
Unë kam pushuar të pi, nga gota më nuk kërkoj shpëtim
As gjumin më gjumë se kam , sa më mundon ai kujtim
Edhe në mëngjes si i dehur eci, kujtoj atë përqafim
Lulen më të bukur do ta ëndrroj deri në amshim.
