QYTETI NË PËLHURË
Në këndin e shtëpisë
Aty në një dhomë
Mbuluar me një copë mëndafshi
Një pikturë e vjetër qëndron.
Kishte ca kohë
Ashtu kishte mbetur.
Një ditë nga kurreshtja
Pyeta pa të keq !
Ta vendosim në dhomen e ditës ?
Jo nuk bënë asesi
I ndëgjova dy zëra njërin pas tjetrit.
Është dhurata që do ti bëjmë
Një mikut
Ka plot tetëmbëdhjet vite
Që këmbë e ti nuk ka shkel në këto rrugë.
E ai po dergjet në shtratin e vdekjes !
NA E BURGOSËN FJALËN
Ishte kohë kur donin të na e burgosin fjalën
Të na e lën të lidhur nëper gjuhë
Nëpër dhëmb ta përtypnim
E kurrë e vërteta e kombit të mos dal.
Edhe diellin u munduan të na e ndalin
Të mos ndritë në atdheun e shqipeve
E fushat e blerta e pjellore
Të mbeteshin djerrina të harruara nëpër kohë.
Edhe lirinë e shpirtit provuan të na e burgosin
Të thonë se shpirtëra të djallëzuar kan hyr në ta
E me gallamanit e kohës së tyre vrastare
Bëheshin ndihmës karshi botës së shurdhër.
Dhe sot gjërat seç kan ndryshuar
Liria e fjalës sa vjen e shtohet
Vetëm një lutje kam deri tek qielli
Fjalët e rënda e fyese prap në burg ti vendosim.
SHKOI DITA
Shkoi dhe kjo ditë
Ishte e mbushur,
Plot surpriza
Nga njëra e nga tjetra.
Shumë nga ato
Nuk i prisja
U bën befasi ,
Dhe kështu dita
Kaloi për bukuri.
Disa ndoshta do i harroj
Jo se kam dëshirë
Por, disa më të veçantat
Do ti ruaj kujtim
Si gur xhevahir.
E DI
E di se një ditë ndoshta jo shumë larg
Edhe ti do lexosh këto vargje
Shumë e shumë herë
Duke analizuar çdo varg e strofë.
E di se me vete do të thuash
Se dhembja e lumturia njerëzore
Nuk qenkan të përhershme për askend
Dhe aty do ta gjesh ngushllimin e vetëm.
E di se ka ditë me diell e dritë
Dhe ditë me shi e shtrëngata
Por, e di poashtu se ti dhe vetëm ti
Do të jesh mjeku më i mire
Për zemrën dhe mendjen tuaj.
