E tani, çfarë t’i them atij?
Përgjigje pret ai!
Fëmi e shqiptar në Norvegji.
Por, ai më pyet për histori,
– Babi, cilët janë ata që ndërtuan Shqipëri?
Ai pret, e unë përgjigje “s’di”.
– Ata trima e heronjë që bënë histori,
Babi, të lutem mi rrëfe tani.
Heshti unë, i trishtuar e i pafund…
– Skenderbeun ma vizatove,
përnat në mbrëmje ma madhërove, babi,
Nënë Terezën në fotografi, këtu, në shtëpi e kemi.
Pse lavire dikush e thiri, o babi?
Isë Boletini ka punuar për Serbi,
kështu e tha njëri!?
– Babi, më gënjeve tani?!
Çfarë t’i them unë atij?
“Nuk kemi” histori…?!
– Babi, pres të mësoj nga ty, përse akoma s’kemi Shqipëri?
Unë ngurroj, i pafuqi,
jam i vogël në imtësi.
Në mendime varfëri,
lot në sy,
e pa burrëri.
Nokë!
“Ti s’ke kombësi”,
“ti je diçka i ri!”
– Kush jam unë, o babi?
Shqip, pse flas unë tani?
Flamurin Shqiponjë, pse e kemi në shtëpi e në dhomë?
Më të u rrita babi!
I vogël Noka shumë;
Fjala e tij po më gërryen si plumb;
Po m’vret e po m’hedhë në gjunjë.
“Ti s’je shqiptar, je kosovar”,
kështu e thonë politikanët bukëshkalë.
“Je shiftarë,
pa identitet, pa flamur e pa varr!”.
Si t’a burrënoj Nokën unë tani?
N’a i vodhën heronjë, Flamur e histori.
Shekulli njëzet e një,
Noka përgjigje nuk di!
I pashpresë unë! I humbur ai; I imi, i dashuri fëmi, i pafajshmi shqiptar, i harruar diku në Norvegji.
Sa çudi! Ai më pret, e unë përgjigje “s’di”.
Shqipëri,
Më ndihmo tani!