Nga Çabrati zbret heshtja e pllakosur
Rrugës së shkronjave poezia le rrezatimin ndriçues
Tortuaret e mendjes së praruara me vargje Haxhosajt
Në mendjet e ndritura kitarja shpërthen tinguj kumbues
Halil, metafora jote ngriti ura e theu heshtje
Nëpër mësonjtore kurrë s´do digjet shkrumbi
Mbi dhogëzat e teatrit vezullojnë dritat me rreze
Në supet e mendjes ngrihet personazhi si lumi.
Çfarë kishte për të ndodhur po mos të ishit Ju, or mik?
Me çfarë do ta kisha ushqyer shpirtin e ftohtë të erës?
Me çfarë do të pasuronin ne fjalorin e nënës së mirë?
Ju unaze poetike që shndrrit mbi oazën e madh të zemrës
Si ta ngrej urën për ta kaluar heshtjen e gjatë?
E në kurrizin e shpirtit tq plasaritur kallkan
Buzëqeshjen e trishtë të mungesës mos ma thaj
Miku im i fjalës dhe i vargut Naimian…..
Ti linde ditëve me plot bubullimë
Ehhhh..koha t’i forcoi rrenjët e ashtin e burrit
S´të ndali as dimri as i egri mot me stuhinë
Lëndinave mbolle mjaltin e ëmbël të lules së gurit.
t…..
TE KAM PARË
Me sytë e territ të kam parë çamja ime e bukur
Të kam futur thellë në zemrën e mëndafshtë
Syri im vegimtarë mes rrudhave të trurit
Nën rrasat e myshkut të ka ngujuar gjatë
Dritë verbuese më lëshon fytyra jote e bardhë
Në turbullimë me dridhet zemra si dreri nga frika
Më bëhet se jam në vapën e verës në Saharë
Dua të ruhem nga ditët e ftohta dhe me ngrica
Shpirtat dehen prej diellit të prillit pranveror
Prush e zjarr zemra na ngroh, moj çamja ime
Të mrekullushme dalin vargjet mbi lule petalojnë
Kur brigjet e shpirtërave bashkohen në brigje
Mes puthjeve të buzëve rrejdhë shkrumbi i vargjut
Amnezi e llahtarshme që zemrën s`mund ta bëj qivur
Në folën e dashurisë mes shtigjeve te kujtesës të oxhakut
Si vegim, si trumcaku i mullirit mbi kullë...e gurë…..
