“...More biri im,... edhe Ty të paska kaluar një grimë jetë. Të mbaj mend si fëmijë. Edhe atëherë me shpirt rebel je rritur, por ke qenë shumë i ndjeshëm e me mall të madh për familjen dhe popullin.
Po e shoh edhe në këta tituj që po ma kujtojnë rrugëtimin tonë. Ah, sa i keq që je more djali im. A të kam pas thënë se duhet të jesh më i fortë, e,... këto vepra i paske shkruar me zemrën e zemrës që edhe tash më përmallojnë.
Njëherë, të kam pas thënë se kafshatën e bukës do ta heq nga goja vetëm e vetëm që ti të bëhesh njeri i vetvetes, njeri i kësaj toke. E paske tepruar. Paske dalë edhe përtej amanetit tim, që tash më bën krenar dhe sërish më ke kthyer në jetë.
Të gjitha i paske kombinuar, o biri im, edhe tronditjen, edhe çmendinë, edhe feniksin, edhe pritjet, edhe gabimet e stinëve që në cep e sjellin kohën. Paske shkruar edhe për vrasësin e gjumit, për heraldikën dhe lumturinë e dhembjes. Plagët i paske hedhur në vargje si në pikturë, kurse, fjalën e gjakut e paske ngritur në lartësi për ta luftuar shpërputhjen e kohës edhe pse nganjëherë të shoqëron vetmia.
...Eh, more biri im, po shumë qenke plakur duke shkruar e kënduar këngë për jetën, po shumë paske rrugëtuar.
Ani. Se,... të tillë të kam menduar, ashtu të kam mësuar. Mos u lig biri im, ke edhe do kohë për të kënduar këngë të reja.
...Eh, more biri im,... sa i kënaqur dhe krenar që jam...”!
