Me të kaluar gjashtë e mëngjesit, ra zilja e orës. Ajo u drodh paksa, nxori dorën nga jorgani dhe e mbylli. Mbase duhej të shtirej se nuk e kishte dëgjuar? Dhe të vazhdonte të flinte? Atë ditë s’kishte menduar të shkonte gjëkundi…Dhe në atë çast ra telefoni.
-Përshëndetje, Mirela.
Buzëqeshi kur dëgjoi zërin e njohur. Kështu e kishte menduar, ishte Mirela. Askush nuk e dinte se ku ndodhej.
Ç’të paska ngritur kaq herret?
-Asgjë, Ledi.Përfytyrojë, këtu burrat lëvizin vetëm me të brendshmet, kurse gratë me kaftane. Ja kështu. – Ledi e gjitha kjo zbaviste, kurse Mirela , jo.
-Më fal, Ledi. – Në sytë e saj shndrritën lotët.- Thjesht nuk mund të kthehem atje.
Udhëtuan të heshtur afro një orë, duke pushuar nga vrulli i emocioneve i fillimit të udhëtimit.
Ledi u kthye nga shoqja.
-Po?
Në makinë ishte errësirë, por Mirela mund t’ia shihte profilin. Ai nuk kish ndryshuar fare që atëbotë.
-Je grua e shthurur, Mirela. A të kanë thënë ndonjëherë ty këtë?
– Deri këtë mëngjes, kurrë. Me që ra fjala, kur kam për ta marrë i ulej atij në gjunjë.
– Jo. Këtë gjë nuk kam për ta bërë kurrë, zoti Gent.
– Po pse?
-Sepse kur të martohemi, nuk të dua të strukem diku e të fshihem, dua ta bëj me bujë të madhe, me zhurmë e hare. Le ta marrë vesh gjithë bota. Si të duket kjo?
-E di si është puna, Mirela ime?
-Çfarë?-pyeti ajo duke buzëqeshur e lumtur, ashtu si ai.
-Për këtë ke për të marrë këpucën e dytë prej kristali.
Ajo hundëroi dhe i ngjeshi buzët te buzët e tij në një të puthur të gjatë e të ëmbël.
-A merr me mend sa të dua, Zotëri?
-Mos do të hipim sipër dhe të mos vërtetosh këtë?
-Në çdo kohë, Zotëri. Në çdo kohë.
