Autorë dhe poezi për Festivalin e Poezis “Motive migjeniane” që do të zhvillohet në Pukë në datën 8 tetor 2016
Me rastin e 105-vjetorit të lindjes së shkrimtarit dhe poetit të shquar shqiptar, Millosh Gjergj Nikolla, Komisioni Organizator:
-Lead Albania (Pjesëmarrës të Lead Albania (Programi për Formimin e Liderve të Ardhshëm për Shqipërisë), Bashkia e Pukës, Miqtë e Librit, në bashkëpunim të ngushtë me gazetën “Telegraf”, zhvillojnë në datën 08. 10. 2016 në qytetin e Pukës, Festivalin e Poezisë “Motive migjeniane”. Ftohen poetë dhe krijues letrarë të dërgojnë pranë jurisë 1 poezi nga krijimtaria e tyre, deri në datën 20.09.2016, në adresën: [email protected]. [email protected].
Petraq Risto
Një grua e pavarrosur
Ati ynë që s’je as në qiell as në dhé të paktën na thuaj: Ku je?
Shoshis dheun me rrënjë lulëkuqesh dhe gjej ballin e çarë të fjalës
DJE.
Një bistak ëndrre me vesë të ngrohtë nga mesnata e plagosur
Dhe ethet e një vjeshte në elektroshok vetëtimash
Dhe një grua, një grua, një grua: e vdekur e pavarrosur
më shërben si jehonë për klithmat
një grua – jehonë për klithmat.
Ati ynë që s’je as në qiell as në dhé më thuaj: Ku je?!
Kuje kuje kuje
një barbari rrëmuje,
lulëkuqet çajnë dheun me mburrje
Ku je…ku je…ku je???!!!
E shtrirë në mesnatën e hidhur një grua lakuriq ngjyrë qiriri
Flakë nuk ka, flaka ka ikur lart atje ku bëjnë orgji dhe Ati dhe Dreqi
dhe i Biri
Ati ynë kuje je ku, ku ku ku
Një kukuvajkë mbi gruan e shtrirë bën vetëm një pyetje: Kuuuuu?
Dhe vjeshta si një trup i balsamosur i ka hedhur organet s’di se ku…
Shoshis dheun me rrënjë lulë-ku-qesh…
Mos qesh lule-ku, mos qesh lule-ku…një grua e shtrirë ngjyrë qiriri
Me flakën arratisur di-ku
E di se ku?
Ati ynë që s’je as në qiell as në dhé të paktën na thuaj: Ku?
NIKOLLA SPATHARI
KËRKOHET MIGJENI
Lypësi në kishë
Vazhdon të mallkojë fjalët e priftit nën zë,
Është po ai lypës dhe po ai prift,
Vetëm Migjeni s’është më.
Sokratë të vuajtur dhe derra të kënaqur
Në çdo kthesë rruge takon,
Ata të gjithë si dikur
Vetmë Migjeni mungon.
Punëtori i papunë
Atë grushtin e fortë kërkon sërishë
Duke pritur,
Që t’i bier malit, se mali është aty,
Vetëm Migjeni ka ikur.
“ Pak dritë,pak dritë… “
Një qiri i ndezur është refreni,
Errësira ka mbetur errësirë
Nuk është vetëm Migjeni.
Ende mjerimi
“ Fytyra të zbehta dhe sy të jeshilta “ rrëfen,
Ju vite që s’na dhatë asgjë
Na jepni, së paku, një Migjen.
KËRKOHET MIGJENI
Lypësi në kishë
Vazhdon të mallkojë fjalët e priftit nën zë,
Është po ai lypës dhe po ai prift,
Vetëm Migjeni s’është më.
Sokratë të vuajtur dhe derra të kënaqur
Në çdo kthesë rruge takon,
Ata të gjithë si dikur
Vetmë Migjeni mungon.
Punëtori i papunë
Atë grushtin e fortë kërkon sërishë
Duke pritur,
Që t’i bier malit, se mali është aty,
Vetëm Migjeni ka ikur.
“ Pak dritë,pak dritë… “
Një qiri i ndezur është refreni,
Errësira ka mbetur errësirë
Nuk është vetëm Migjeni.
Ende mjerimi
“ Fytyra të zbehta dhe sy të jeshilta “ rrëfen,
Ju vite që s’na dhatë asgjë
Na jepni, së paku, një Migjen.
FASLLI HALITI
VARRI I MIGJENIT
Pllaka të thyera mermeri.
Kjo thyerje lemeri
Të dhemb
Atdhe,
Të ther, Shqipëri.
Kraharori i Atdheut copa - copa,
Copa mermeri të thyera
Të përbaltura,
Me baltë
Të zezë,
Kockat e Atdheut
Të zbardhura nga shirat dhe vapa
Kryqe kishash të galvanizuara me diell,
Gjysmëhëna xhamish të galvanizuara me hënë,
Fasada kishash dhe xhamish të lyera me solucion serme, floriri
Përndrisin zhelet e lypësve ditën e Pashkës e Fiter Bajramit,
Ditën e Premtes së Zezë dhe natës së Kadrit,
Përndritja s’është flori në duart e lypësit,
Lypësi lyp lekë,
Jo luks,
Komoditet.
Kishat e xhamitë
Të bëjnë sfidë ty,
Migjen,
E dinë që ti,
Shkëlqimin e tyre fiktiv s’e honeps
Përndritjen e tyre gri mbrapsht ua kthen.
Kryqet e kishave si çekanë mbi pllakat e thyera,
Gjysmëhënat e xhamive çengela
Mbi varrin tënd,
Migjen
Por
Mbi kryqet
Kambanoret,
Mbi minaret xhuxhe
E epërme, epike,
Poema e mjerimit qëndron
Me metafora, jo me çekanë barbarë,debaton...
Nehas SOPAJ
NANA E MADHE
Kur plas rrufeja dhe kërdi bën horizontin,
kur çohet ûja dhe syrin ta zë mnera,
kur vdekja shndërrohet në shpendkeqe
dhe në kullë këndon etja dhe uria,
papritur hapet qielli dhe del një engjëll
me urdhër qiellor për një Nanë të Madhe
që ka zemër më të bardhë se vetë bardhësia
dhe e cila flet fjalë të bardha dhe bardh mendon.
Por mu kur të tjerët e kanë humbur pusullën
dhe zi e mbyllin ditën dhe fatin në zezonë,
ajo e harron veten dhe nis e digjet për ta.
E kur të tjerët i vejnë kosto a kamatë kohës,
atëherë ajo u thotë zëshëm - koha jam unë!
Në urën e Siratit, ku ndahen të mirët nga të liqtë,
atje ku të gjitha rrufetë dhe të gjitha horizontet
bëhen një me dashurinë e të lumit Zot,
atje do të shifemi Zotynë. Ose, s’do të shifemi!
Xhahid Bushati
Letërsi për fëmijë
SI STATUJË, RRI PARA TIJ…
I leckosur, dorën zgjat…:
“A po m’fal, ndoj lekë Zotni!”
Vështron burri i habitur
si statujë, rri para tij…
“Nuk je Luli, as Zeneli (?!).
Piciruk, ti vallë ku rri?!”
Vështron djali i habitur
Si statujë, rri para tij…
“Mua streha më mungon.
Përkëdhelja s’di ku rri…
Po ty emrin si ta thonë,
si ta thonë, more Zotni?..”
“Përse hesht?!..” – i vogli foli.
“Unë po pres…, thuje një fjalë!..”
Dhe zotnia dorën zgjat…
e qafon…, e puth me mall!..
E, iu duk se puthi ëndrrën,
E, iu duk se puthi diellin…
“Qeshu, djalë!” – Migjeni foli.
“Se për ty unë fal gjithë qiellin!”
Dhe Zotnisë shpirti i dhemb,
(kujton malet, kujton shtigje…)
Lot i tij në sytë e djalit
Tak! - i bëhet rreze drite!..
NDREK GJINI (Irlandë)
Shtëpia e vjetër
Derën e kthimit e brejti mola.
Zgavra e saj
klithmë pritjeje u bë.
Tani, veç kujtimet,
këto vizitore të vjetër sa bota,
këtu hyjnë e dalin pa bërë zë.
