Siç edhe është pritur Bob Dilan nuk ishte i pranishëm në ceremoninë e ndarjes së çmimit Nobel për letërsi. Në vend të pjesëmarrjes së drejtpërdrejt, Dilan ka dërguar një letër të shkruar, e cila është pritur me interesim të madh në gjithë botën. Letrën e tij e ka lexuar ambasadorja e OKB-së në Suedi, Azita Raxhi. Po sjellim në mënyrë integrale letrën e Bob Dilan.
“Mirëmbrëma të gjithëve! U dërgoj përshëndetjet më të ngrohta anëtarëve të Akademisë Suedeze dhe të gjithë mysafirëve të nderuar që janë të pranishëm sonte aty. Më vjen keq që nuk mund të jem me juve, por, ju lutem, të keni parasysh se unë shpirtërisht jam me ju, i nderuar që kam fituar një çmim të tillë kaq prestigjioz. Nuk kam menduar as ta paramendoj se ndonjëherë mund ta fitoj çmimin Nobel për letërsi. Që nga vitet e mëhershme isha i njoftuar për këtë çmim. Kam lexuar dhe jam kënaqur me veprat e atyre që kishin fituar këtë nder: Kipling, Sho, Tomas Man, Perl Bak, Albert Kamy, Heminguej. Këta gjigand të letërsisë, veprat e të cilëve mësohen në shkolla, ruhen në biblioteka në mbarë botën dhe për të cilat flitet me një ton përplot respekt, përherë kanë bërë përshtypje të fuqishme në mua. Kjo që tani unë i jam bashkuar emrave të tillë në listë përnjëmend është e pa përshkruar.
Nuk e di këta burra e gra përgjithësisht a kanë menduar se do ta fitojnë çmimin Nobel, por supozoj se çdo kush që shkruan libra, apo poezi, apo shfaqje kudo në botë, ruan atë ëndërr të fshehtë diku thellë në vete. Sigurisht është e fshehur aq thellë sa ata nuk e dinë që ekziston. Sikur mua të më thoshte dikush se kam më të voglat gjasa për të fituar çmimin Nobel, do të kisha menduar se gjasat për këtë do të ishin të mëdha njësoj sikur të besoja se një ditë mund të qëndroja në Hënë. Praktikisht atë vit kur unë kam lindur dhe disa vite më pas, nuk ishte askush në botë që të ishte i merituar për këtë çmim. Për këtë arsye kuptoj se jam, më së paku, në një shoqëri të rrallë.
Isha në rrugë kur dëgjova lajmin. Më janë dashur më shumë se disa minuta që të kuptoja se çka ka ndodhur. Kam nisur të mendoj për Viliam Shekspirin, kësaj figure të madhe letrare. Po supozoj se ai për vete ka menduar se është dramaturg. Paramendoja se ai ka krijuar letërsi dhe se kjo gjë nuk ka mundur t’i hyjë në kokë. Fjalët e tij ishin të dedikuara për skenë. Duhej të ishin të deklamuara, jo të lexuara. Kur ka shkruar Hamletin jam i sigurt se ka menduar për shumë gjëra të ndryshme: “Kush janë aktorët e vërtetë për ato role? Si duhet të duket skenografia? Vallë kjo është dashur të ndodhë në Danimarkë?” Vizioni i tij kreativ dhe ambicia sigurisht ishin gjërat e para që i kanë ardhur në mendje, por është marrë edhe me gjëra të tjera. A thua financat janë në rregull? Mund të vë bast se gjëja e fundit që i ka shkuar në mendje ishte: “A thua është kjo letërsi?”
Kur kam filluar të shkruaj poezi, si tinejxher, por edhe kur kam filluar të fitoj famë për këtë, ndrojtja ime me këto poezi kishte kufi. Kam menduar se mund të dëgjohen nëpër kafiteri dhe bare, më vonë ndoshta edhe në vendet siç është Karnegi Hol. Kur përnjëmend kam ëndërruar ëndrra të mëdha, kam menduar të incizoj disqe dhe t’i dëgjoj këngët e mia në radio. Kjo vërtet ishte çmimi më i madh në kokën time. Incizimi i disqeve dhe dëgjimi i këngëve të mia në radio, kishte kuptimin e krijimit të kontaktit me publikun e gjerë dhe ndoshta mund të vazhdosh të merresh me atë që do. Unë ka kohë edhe merrem me atë që dua. Kam incizuar me dhjetëra disqe dhe kam pasur mijëra koncerte në mbarë botën. Por në të vërtetë këngët e mia në esencën e tyre janë gjithçka që unë punoj. Ato si duket kanë gjetur vendin e tyre në jetën e njerëzve të kulturave të ndryshme dhe për këtë ndjehem mirënjohës.
Por një gjë duhet ta them. Jam paraqitur para 50 mijë njerëzve dhe para 50 njerëzve dhe mund t’ju them se më vështirë është të bësh muzikë para 50 vetave. Kur ke 50 mijë njerëz ata sikur shndërrohen në një person të vetëm, por kur janë 50 njerëz, kjo nuk ndodh. Secili person është një individ, me identitet ndryshe, një botë e vogël. Ata i vrejnë gjërat shumë qartë. Sinqeriteti yt është në sprovë, sikundër dhe thellësia e talentit tënd. Nuk më është shmangur fakti se Komiteti për çmimin Nobel është kaq i vogël. Por, sikundër dhe Shekspiri, edhe unë shpesh jam i preokupuar me kreativitetin dhe pyetjet e përditshme: “Kush janë muzikantët më të mirë për këto këngë? A thua incizoj në studion e duhur? A thua kjo këngë është e mirë?” Disa gjëra asnjëherë nuk ndërrojnë, madje as për 400 vjet.
Asnjëherë nuk jam pyetur: A thua këngët e mia janë letërsi? Për këtë arsye i jam mirënjohës Akademisë Suedeze dhe për faktin që ka ndarë kohë të merret me këtë pyetje, si dhe për faktin se ka arritur në një përgjigje të mrekullueshme. Gjithë të mirat, Bob Dilan.
