"Dhe pamja e karkalecave u përngjante kuajve të gatitur për luftë; dhe mbi kokat e tyre kishin si kurora prej ari dhe fytyrat e tyre ishin si fytyra njerëzish".
Akrepat e zhapinjtë helmues nisnin të lëvrinin me fillimin e natës, në kohën kur njerëzit gatiteshin të binin në gjumë. Akrepat e zhapinjtë helmues kafshonin më tërbim sa herë që zjarri përvëlues i digjte nga qielli. Ata i hakmerreshin ndëshkimit të qiellit e mallkimit të tokës. Ata digjnin e përvëlonin, duke lëshuar klithma kënaqësie deri në kupë të qiellit. Natën e bënin kërdinë, ditën bënin gjumë si fantazmat.
(Dëshmia e gruas së policit)
Nada, gruaja e policit Strahinja, përpiqej çdo natë ta priste burrin zgjuar. Por gjithnjë e mposhtte gjumi. Kur niste të zbardhte, ai futej brenda. "Kujdestaria, natën e lodhtë", i thoshte gruas ditën me ankim. Rakia i rëndonte në lukth e në tëmtha, ia skuqte sytë. Ajo që e bezdiste pasi zgjohej, ndërsa banesa shkëlqente nga pastërtia, ishin dhimbjet e kokës që po i bëheshin gjithnjë e më të padurueshme. Disa herë polici rezervist ia kishte premtuar vetes që do ta braktiste rakinë, do të bënte jetë si duhet, do t'i kushtohej gruas dhe do të bënte gjumë të rregullt. Kjo i kalonte nëpër mend pasi zgjohej mahmurshëm nga gjumi, por kur e mendonte se si do t'i kalonte dita pa një pikë alkool, niste e shante"
" ta q... jetën pa raki", shprehje që e dëgjonte shpesh nga shokët e bastisjeve. Herën tjetër e mallkonte luftën për vartësinë nga alkooli. Sa nisej nga banesa me betimin se nuk do ta shijonte asnjë pikë raki a birrë, me të arritur në kafenenë para stacionit të vogël të policisë, ku i prisnin urdhrat që të niseshin në kërkim të armikut, sikurse u thoshte komandanti i rezervistëve, kapiteni Stojniq, ai e porosiste një gotë për të hequr përgjumjen e përhershme. Gotat renditeshin. Dikur nisnin e këndonin, bënin qejf e pastaj hidheshin në aksion, në gjah. Turbullt i kujtonte aksionet e natës, mirëpo kurrë nuk i fliste, nuk përmendnin as njëri-tjetrin të nesërmen.
Strahinja, ish-elektricist nga fabrika e përpunimit të mishit, nuk i hapej askujt. Për dallim nga eprorët në jetën civile, që i rrinin mbi kokë për ngathtësi, eprorët e policisë e lavdëronin për zellin e guximin, ia pëlqenin egërsinë ndaj armikut. As gruas nuk i hapej kurrë, mbyllej në vete e rrinte me orë para televizorit pa e pasur mendjen aty. Gruaja e hetonte shpërqendrimin e përhumbjen e tij, por fajet ia linte luftës. Që ta nxiste të fliste, të shkarkohej, apo që t'i ngjiste fijet e shkëputura me burrin, ajo e pyeste për aksionet e natës, një herë të vetme e pyeti edhe për luftën e vitit të kaluar në Drenicë, por ai reagonte vrazhdë: "Më lër të qetë, grua e pamend!" Kështu, ia këpuste bisedën. Hendeku po bëhej gjithnjë e më i madh në mes tyre, por nuk e kapte se si mund ta kapërcenin. Dy djelmoshat binjakë i dërguan në Serbi, te motra. Ku të mbështetej tjetër?
Nada rrëfente: - Ai gati kurrë nuk ishte në banesë. Doja ta kisha pranë natën, sepse nata më tmerronte, më hante vetmia. Burri im shkonte në detyrën e vet pasdite e kthehej në të gdhirë. Me t'u zgjuar kërkonte kafe, që ta hiqte helmin e rakisë. Dikur ia shtroja mëngjesin e drekën së bashku, sepse vonë zgjohej. Në mes të kafshatave të përtypura me shpejtësi si ta ndiqte dikush, ndërronim ndonjë fjalë. Kryesisht i komentonim shkurt lajmet e televizorit. Ai bëhej gati për punë, më porosiste që të mos ia hapja derën askujt. Flitej që silleshin rrotull terroristë.
- Çfarë t'u tregoj më parë për vete? Frikën nga bombardimet, apo frikën nga terroristët? Kujtimet e atyre ditëve më vlojnë në kokë, më duket se do të ma çajnë kafkën e do më shpërthejnë. Natën e parë të bombardimeve nuk do ta harroj kurrë, më duket se ka kaluar një shekull nga ajo ngjarje. Nga frika bombat e para m’u duk që shpërthyen prapa veshëve të mi, të tjerët thoshin jo shpërthyen në periferi të qytetit, në objektet e ushtrisë sonë.
Me të ikur aeroplanët e armikut, u ngjita pa frymë në banesë nga strehimorja. Rrugës më shkrepi në mendje: athua ku ishte burri im? Mbeta e shastisur nga ajo që më panë sytë me t'u futur brenda: Strahinja pa ndjenja, i larë në djersë, i zbehtë në fytyrë, s'merrte frymë. Mos ka vdekur? Kapa kokën me duar sa s’klitha në kupë të qiellit, të lemerisja tërë pallatin. Iu afrova, pashë se merrte frymë në mënyrë të çrregullt. Më erdhi shpirti në vend. Kundërmonte raki, djersë e urinë. Me gjithë neverinë ia hoqa pantallonat ushtarake e brekët e përmjerr. Mbeti lakuriq në kolltukun e sallonit. Prapë kundërmonte.
Mirë që nuk ishin binjakët ta shihnin babanë e tyre. Çka s’bënte lufta. Nuk ia përmenda gjendjen në të cilën e gjeta, mbase e dinte edhe vet.
