Sot një vit , sa u helmua shpirti im!
Kur Ty Nënë të shoqërova për në varrim !
Ishte hera e fundit që ne u pamë .. ishte ajo ditë shtatori që nga njëra tjetra u ndamë..
Tashmë çdo gjë u shkatërrua , s'më ka mbetur asgjë tjetër vetëm lotë , vaj e ofshamë . Jeta vazhdon por jo si më parë , jeta vazhdon por me zemër të vrarë.
Sa lot jam duke derdhur Nënë për Ty , jetoj e plagosur dhe me lotë në sy.
Tani je në krahët e Zotit dhe në zemër të parajsës .Tani më sheh nga larg dhe mundohesh në ëndërr të më flasësh.. Ti nuk ke vdekur , Ti jeton në zemrën time ..
Dhe kurrë s'do të thotë dikush që unë të harroj .. Je çdo ditë pranë meje , çdo ditë vi te varri yt e i Babës , vij aty të ju takoj , qaj e vajtoj , ju pyes që të dyve , pse të vetme më latë?
Vij e bisedoj por përgjigje nuk marr dot .. Vij e qaj se me veten flas kot.
Të përkujtoj me lotë në sy deri në frymën e fundit.
Vajza: Sevdija ( Moni)
