Asgjë nuk e ndalë më mirë kohën sesa dashuria. Këtë gjë më së miri e dëshmon rasti i çiftit bashkëshortor Pashko dhe Lulë Shkreli nga fshati Amull i Komunës së Ulqinit . Ata tani janë në moshë të thyer dhe me shëndet të rënduar, por vital. Pashku ka lindur më 27 tetor 1925 , ndërsa Lula më 15 shkurt 1924. Dyshja e rrallë janë fejuar në moshën katërmbëdhjetëvjeçare sipas traditës, me shkues Prenash Zefin. Sipas Kanumnit të Lekë Dukagjinit. Me dëshirën e prindërve të tyre. Pa e njohur njëri-tjetrin. Pa vullnetin e tyre. Pa e shkëmbyer shikimin joshës në rrugë apo diku tjetër. Pra, nga interesi i familjes. Pashku deri në ditën e martesës nuk e dinte se si duket grueja e tij. Edhe Lula, gjithashtu. Për herë të parë janë takuar kur thanë “po” para priftit Dom Ivo Bushiqiit , në Kishën e Shëngjergjit. Të dy ishin adoleshent, kur e lidhën kurorën e martesës. Pothuaj në lulen e rinisë. Sapo i kishin mbushur nga shtatëmbëdhjetë pranvera. Lula, bijë e familjes shqiptare Nikiq nga fshati Raho i Kuçit ishte tetë muaj më e vjetër se sa çifti i saj i jetës Pashko Shkreli. Duhej respektuar “ rregullat” e martesës së familjeve shqiptare fshatare. Ishte marre me u takua me të fejuarin. Janë martuar në gjysmën e parë të shekullit të kaluar. Në fillim të Luftës së Dytë Botërore. Saktësisht u kurorëzuan në muajin dhjetor të vitit 1941. Domethënë në dhjetor të këtij viti do të mushen 75 vjet të kurorëzimit të martesës së tyre.
Mosha e re, e as jeta e vështirë e fshatit për 27 vite nuk i pënguan Pashkun e Lulën të gjejnë gjuhë të përbashkët, të kenë mirëkputim, të duhen, të respektohen, të krijojnë e të mbajnë familjen, sikurse edhe të ndihmojnë edhe familjarët e tjerë të mbijetojnë në kushte pa kushte. Dashuria e tyre ka vazhduar edhe pasi ata në vitin 1968 për arsye ekonomike u larguan nga Amulli malor së pari në Itali e pas gjashtë muajve në Detroit, ku jetojnë së bashku edhe sot. Kjo dashuri zgjatë edhe sot edhe pas kalimit të gati 75 viteve. Çifti Shkreli jo vetëm se ende jetojnë së bashku të lumtur në Amerikë , por ata vazhdojnë ta duan njëri-tjetrin jo më pak sesa në ditën kur u takuan për herë e të parë.
Gjatë vizitës sime të parë të çiftit Shkreli në Detroit para disa vitesh vërejta se në mes tyre ka ende dashuri, ka respekt, ka tolerancë, ka mirëkuptim. U binda se të dy e duan dhe e nderojnë njëri-tjetrin tani në pleqëri edhe më shumë. Më thanë se tashmë janë bërë një , siç themi popullorçe si “ mishi e thoni” dhe se për asnjë moment nuk do të dëshironin të jetonin pa shoqi-shoqin. Vallë, a ka gjë më të bukur dhe më prekëse se sa të njohësh, të takosh e të bisedosh me të dashuruarit që mund t’i mbajnë ndjenjat e tyre gjallë për vite të tëra?
Pashku e Lula gjatë jetës së gjatë e të lumtur bashkëshortore sollën në jetë pesë fëmijë, katër vajza : Prënën, Marinë ( tani e ndjerë) , Dranen e Lulën dhe djalin e vetëm Franin të cilët kanë familjet e veta.
Për martesë të suksesshme dhe jetëgjatësi martesore me rëndësi është durimi, falja, mirëkuptimi, dhe shëndeti në familje. Por natyrisht më e rëndësishme është dashuria. Janë të vetëdijshëm se pa atë më të bukurën – dashurinë- sot nuk do ta mbanin për dore njëri-tjetrin. “ Nëse nuk ka dashuri nuk ka as jetë, nuk ka as bashkëjetesë,” më tha Pashku, ndërsa Lula e buzeqeshur si gjithmonë me shumë përvujtshmëri e dashuri shtoi : “ Këto shtatëdhjetë e ca vjetë bashkëjetese në mes nesh nuk ka patur kurrfarë mësheftësie. Na ka mbajtë gjallë dashuria, respekti, besnikëria dhe sinqeriteti ndaj njëri-tjetrit dhe përkushtimi ndaj fëmijëve. Gjatë jetës sonë të përbashkët prej gati shtatë dekadash e gjysmë kemi përjetuar shumë vështirësi, në vendlindje dhe në mërgim , por kemi luftuar bashkërisht për vete dhe për fëmijët tanë”, na thanë për fund “çifti i ri i sapomartuar “ - Pashku e Lula , të cilëve dashuria u është pjekur me kalimin e kohës.
Çifti i ndershëm e i lumtur Shkreli të gjithë përvjetorët e deritashëm të martesës i kaluan në heshtje. Prandaj do të ishte mirë nëse u shërben shëndeti që në 75- vjetorin e kurorëzimit të martesës së tyre në prani të një rrrehit të tyre “ të ngushtë” prej 5 fëmijëve 15 nipave e mbesave dhe 25 stërnipave e stërmesave të kremtojnë jubileun e tyre të madh. Do të ishte vërtetë impresive.
