Gjithçka u ka mbetur janë ata vetë. Ndaj nuk ndahen asnjë çast. Bashkë me disa qindra të tjerë të dëmtuar nga tërmeti, Natasha dhe Kostandin Allkanjari e priten ndërrimin e viteve në një nga hotelet e Malit të Robit.
Buzë detit, era fryn e ftohtë, po një kafe e çaj i ngrohtë shoqëruar me pikëpyetjet më të mëdha që u ka ofruar jeta këtë herë është kthyer në rutinën më të re, që kanë krijuar larg shtëpisë, që nuk ekziston më. Për herë të parë, që nga çasti kur u larguan me ndihmën e një vinçi, në të gdhirë të 26 nëntorit, ata kthehen për të parë çfarë ka mbetur nga pallati ku kaluan një jetë të tërë.
Kostandin Allkanjari, ish-banor i pallatit 1032 (duke treguar se ku ndodhej apartamenti i vet)
Një jetë plot kujtime, sfida, gëzime dhe zhgënjime e shkërmoqur në një minutë vetme. Gjithçka ka mbetur nga pallati 1032 në lagjen 6 të Durrësit, apo te “Dy gjelat”, ku humbën jetën dy gra, është zhdukur. Kërkojnë mes asaj ç’ka mbetur mos gjejnë diçka të njohur. Por jo. Fadroma ka sheshuar gjithçka. Ka vetëm një hapësirë rrënojash rrethuar me rrjetë, ndaj bashkëshortët nuk i përmbajnë dot lotët.
Kostandini: – Ndjehem shumë keq. Kjo ka qenë jeta jonë. Gjithçka për mua ka marrë fund. Vetëm nëse vë dorë shteti. Nuk kam asnjë vend ku të shkoj.
Natasha: -Shumë keq ndjehem. As rroba, asgjë nuk morëm. Na ikën në dhe të gjitha. Më mirë të kishim ikur dhe ne.
Ajo që i mundon është dhe e nesërmja. Janë në terr të plotë, ndërsa nuk dinë nëse faktkeqësia më e madhe që i goditi qe ajo natyrore apo krimi njerëzor, babëzia për të fituar hapësira për ndërtimin e lokalit që hapi themelet, preu kolonat dhe mbingarkoi taracën me 6 depozita të tjera veç atyre të banorëve.
Ne nuk dimë asgjë. askush nuk na ka thënë gjë. Faleminderit që na vini ju!
As qeveritarët që vijnë nuk na thonë gjë a të na japin ndonjë shpresë.
Thonë që nuk ndërtohet më këtu, po ne këtu kemi jetuar. Është jeta jonë këtu dhe s’më duket e drejtë, ndaj u lutem qeveritarëve që ta ndërtojnë po këtu pallatin. Në hotele na kanë thënë që jemi për pak kohë, po jo për sa. Nuk kemi as ku të përplasemi.
Viti i ri 2020 e gjen pa shpresë Kostandinin.
Nuk ka shpresë për mua.
Më shumë se fuqi e tërmetit, ishte ndërhyrja jashtë çdo standardi të lejuar në katin e parë për ndërtimin e lokalit Baron’s dhe pesha e madhe e depozitave të pozicionuara në pjesën e shkallëve që përcaktuan fatin e pallatit 1032
Ishte gabim për ata që kanë dhënë leje. Nuk ishte një lokal i vogël. Gjithë pallati poshtë bosh dhe pa mure anësore që të mbanin ekuilibrin e tij. Pallati nuk binte kurrë, po të mos ndërhyhej në katin e parë. Depozitat i vumë te shkallët dhe rridhnin ujë të gjitha, ndaj u thamë t’i vendosnin aty. Vetëm ky i lokalit vuri 6 depozita. Po të mos ishin gjithë këto depozita nuk do të shembej pallati, po pesha e tyre e këputi taracën. I ra shkallëve dhe fundit poshtë duke e zhytur pallatin.
Tërmeti që goditi Durrësin, pikërisht në ditën kur përgatitej të festonte 107-vjetorin e ngritjes së flamurit, nxorri në pah problematika të mëdha dhe të njohura urbanistike, që qytetarët shpesh i kanë ngritur, po autoritetet nuk i kanë dëgjuar. Ndaj në këtë vit të ri të gjithë shpresojnë në ringritjen e shpejtë të Durrësit dhe në zbatimin e përgjegjshëm të legjislacionit në fuqi, për të ndalur babëzinë e “kap ç’të kapim” dhe jetuar në harmoni brenda standardeve urbanistike, që respektojnë të ndërtuarit në një zonë me aktivitet të lartë sizmik.
