Edhe sipas standardeve të një kaosi të bujshëm të Brexit-it në Britani, ditët e fundit në detyrë të Kryeministres Theresa May janë shndërruar në një melodramë të pashembullt në historinë politike të Britanisë të kohëve moderne. Në kushtet kur ligjvënësit e partisë së saj në pushtet kanë shprehur hapur revoltë: më tepër se dhjetë ministra kanë dhënë dorëheqjen në dy vitet e fundit dhe të tjerë që kërcënojnë të bëjnë të njëjtën gjë, të enjten zonja May, edhe pse me sy të përlotur, dukej e vendosur në pëpjekjet e saj për të qëndruar më shumë kohë në Downing Street.
Ajo u akuzua nga një ish-udhëheqës i Partisë Konservatore se e kishte izoluar veten nga të tjerët.
Të mërkurën zonja May refuzoi të takohej me treshen e ministrave kryesorë, të cilët do t'i thonin asaj që ose të jepte dorëheqjen, ose të paktën të hiqte dorë nga marrëveshja e diskutueshme e Brexit-it që ajo negocioi me Brukselin; për këtë marrëveshje ajo po përpiqet të marrë
miratimin e parlamentit muajin e ardhshëm, për të katërtën herë pas tre humbjeve të rënda të mëparshme. Më parë këtë javë, zonja e paraqiti përsëri marrëveshjen, por shtoi mundësinë që Britania të mbajë një referendum të dytë për Brexit-in, për të konfirmuar se ende shumica e britanikëve dëshiron të largohet nga Bashkimi Evropian. Kjo ishte diçka e tepruar për elementët e vijës së ashpër në partinë e saj.
Refuzimi i zonjës May për të shqyrtuar mundësinë e një bashkimi doganor me BE-në, i ka zemëruar anëtarët e partisë së saj, si dhe politikanët e opozitës, të cilët duan të mbeten në bllok. Tani ajo është kapur në një pozicion të keq, siç ndodhi nëntorin e kaluar kur përfundoi negociatat me BE-në.
Dorëheqja të mërkurën e një anëtari të lartë të kabinetit, Andrea Leadsomit, një mbështetës i fortë i Brexit-it, solli atë që duket se është kapitulli i fundit për qeverisjen e zonjës May.
Ligjvënësit konservatorë të enjten ishin me radhë në intervista televizive, për t'i thënë asaj nëpërmjet mediave, që të japë dorëheqjen, ndoshta që para mbylljes së qendrave të votimit në zgjedhjet parlamentare evropiane. Konservatorët në pushtet, sipas anketave, duken të destinuar të pësojnë një humbje të thellë, ndoshta humbjen më të rëndë elektorale në historinë e tyre. Por lutjet e tyre ranë në veshë të shurdhër.
Britania ka patur kryeministra të tjerë të kapur fort pas pushtetit, edhe kur humbja e tyre ishte e qartë. Në vitin 1990 Margaret Thatcher u përpoq t'i jepte fund një sfide ndaj udhëheqjes së saj, por më pas hoqi dorë kur kabineti i saj ia bëri të qartë se ishte koha që ajo të largohej nga posti. Procesi i largimit të saj zgjati dy javë.
Në vitin 2010, Gordon Brown i Partisë Laburiste qëndroi në mënyrë të paligjshme në Downing Street pasi partia e tij humbi zgjedhjet, me rezultatin më të keq në zgjedhjet e përgjithshme, që ka patur në disa dekada një parti në pushtet; përfundimisht ai hoqi dorë nga posti pas disa ditë torturash.
Theresa May mundi të qëndrojë me vështirësi në pushtet në dhjetor, kur ajo fitoi me një diferencë të ngushtë votëbesimin e kërkuar nga ligjvënësit e saj rebelë. Sipas njerëzve të brendshëm të partisë së saj, tani duket se ajo nuk e ka të gjatë. Madje edhe elementët më besnikë në parti po i kërkonin asaj të largohej nga posti - për të ruajtur të paktën dinjitetin e saj personal.
Prej disa javësh, zonja May ka thënë se do të largohet shpejt dhe ka premtuar në mënyrë të përsëritur të njoftojë një afat kohor për largimin e saj. Por ajo nuk e ka bërë këtë, duke preferuar që të përpiqet edhe një herë të bëjë për vete një parlament aspak entuziast. Kritikët e saj thonë se ajo është e bindur se përpjekjet e saj do të shpërbleheshin.
Në kohët më normale në Britani, një kryeministër i ndodhur në një qorrsokak të tillë politik do të ishte larguar shumë më herët. Por me sa duket, këto nuk janë kohë normale... Brexit-i e ka përçarë keq vendin dhe i ka ndarë partitë politike në fraksione që vazhdimisht grinden. Por ai në anën tjetër ka krijuar një lloj rregulloreje politike, që i hap rrugën një kohe më të qëndrueshme për vendin. Procedurat dhe konventat e vendosura prej një kohe të gjatë u lanë mënjanë, ndërsa zonja May, ministrat e kabinetit të saj dhe ligjvënësit: ata pro Brexit-it dhe ata pro BE-së, u përpoqën në mënyrë të dëshpëruar se si largoheshin nga bllloku.
Qëndrimi i zonjës May në Downing Street është shoqëruar nga një sërë pengesash befasuese. Ajo luajti me fatin më 2017 duke shpallur zgjedhje të parakohëshme, me shpresën që të siguronte një shumicë më të madhe për konservatorët, por nuk ndodhi kështu, duke e lënë atë me një qeveri, pa patur si parti shumicën në Parlament.
Ajo vendosi kufij në bisedimet me BE-në dhe u detyrua të "futej në bunker" kur hasi në rezistencën e fortë të Brukselit, ose me zemërimin e përkrahësve të Brexit-it apo të Eurofilëve në partinë e saj. Dhe ndërsa drama Brexit u shpalos, si zonja May, edhe vendi i saj kanë hyrë thellë në një labirint politik. Pse ajo ka vazhduar të jetë kryeministre? Sigurisht që ajo është shumë këmbëngulëse, pavarësisht luftës me Diabetin e tipi 1. Grant Shapps, ish-kryetar i Partisë Konservatore, i cili dikur u përpoq të organizonte një grusht prenda partisë kundër saj, pati thënë se ajo duket se lulëzon në kushtet e rrezikut të lartë, madje mund të veprojë kur "shkalla e rrezikut është mjaft e lartë".
Sikurse udhëheqja po aq e vendosur e Gjermanisë Angela Merkel, zonja May është vajza e një kleriku dhe ajo mbetet një frekuentuese e devotshme e kishës. May ka thënë se besimi i saj i krishterë "është pjesë e pandarë e saj. Është pjesë e asaj që unë jam dhe e qasjes sime ndaj problemeve. "Ajo ka folur me krenari të madhe për përkushtimin e të atit ndaj besimtarëve në kishën ku ai ka shërbyer.
Një nga himnet e saj të preferuar është me temën e Kryqëzimit, krijimi i kompozitorit Isaac Watts "Kur unë mbikqyr Kryqin e mrekullueshëm". Kjo këngë bart në vetvete motivin e sakrificës dhe detyrë dhe hedh poshtë krenarinë. Madje edhe armiqtë e saj politikë e kanë pranuar ndërgjegjen e saj të lartë, por gjithashtu thonë se kjo gjë e ka shndërruar atë në një person me kokëfortësi destruktive.
Në një artikull të enjten në gazetën "Daily Telegraph", komentatorja Sherelle Jacobs, argumentonte se zonja May ishte i vendosur të largohej nga Downing Street me një trashëgimi suksesi, duke thënë se vajza e klerikut është "çmendur nga shkalla e dështimeve të saj." Ajo shton se: "Ironia është se sa më shumë zonja May lufton me kokëfortësi për mbijetesë, aq më e keqe bëhet trashëgimia e saj".
Pak vetë besojnë se Theresa May do të mund të mbijetojë për shumëkohë; armiqtë e saj nuk po llogarisin më ditët, por janë duke numëruar orët./VOA
