Kanë kaluar dy vjet e gjysmë që nga fillimi i pushtimit të përgjithshëm rus të Ukrainës, dhe SHBA-ja dhe Perëndimi ende i qëndrojnë strategjisë së tyre për t’i dhënë fund luftës, e cila konsiston në vendosjen e kaq shumë sanksioneve ndaj Vladimir Putinit, saqë lufta të bëhet financiarisht e paqëndrueshme. Megjithatë, taktika e vendosjes së sanksioneve ndaj Rusisë dhe sigurimi i kujdesshëm i ndihmës ushtarake për Ukrainën për të parandaluar përshkallëzimin mbështetet në një supozim krejtësisht të rremë se Putini mund të ndryshojë mendje, shkruan analisti i njohur, ish-punonjësi i CIA-s dhe eksperti i Rusisë Peter Schroeder për “Punët e Jashtme”. Ka shumë prova se Putini thjesht nuk mund të dekurajohet.
Për të, është e një rëndësie strategjike të parandalojë që Ukraina të bëhet një bastion që Perëndimi mund ta përdorë për të kërcënuar Rusinë, dhe ai e merr këtë detyrë shumë personalisht. Prandaj, çdo përpjekje për ta bërë atë të ndryshojë mendje është një përpjekje e kotë që vetëm dëmton burime dhe jetë. Perëndimi dhe Kievi kanë vetëm një mundësi për një fund të pranueshëm të luftës: të presin. Nëse do të zgjidhnin të merrnin këtë qasje, SHBA-ja do të ndihmonte në mbajtjen e linjës në Ukrainë dhe do të vazhdonte sanksionet kundër Rusisë derisa Putini të vdiste ose të largohej ndryshe nga posti. Vetëm atëherë do të kishte një shans për paqe të qëndrueshme në Ukrainë.
A është Putini një oportunist?
Fillimi i një lufte ishte zgjedhja e Putinit, sepse nuk kishte asnjë kërcënim real dhe të menjëhershëm të sigurisë për Rusinë në atë kohë. Si Ëilliam Burns, drejtori i CIA-s, ashtu edhe Eric Green, atëherë drejtor i lartë i Këshillit të Sigurisë Kombëtare për Rusinë, vunë në dukje se zyrtarët e tjerë rusë dukeshin se nuk ishin në dijeni të vendimit të Putinit. Edhe disa që morën pjesë në takimin e Putinit me zyrtarë të lartë të sigurisë përpara pushtimit u befasuan. Në transmetimin televiziv u pa se as pjesëmarrësit e takimit nuk dinin çfarë të thoshin. Elitat ruse përfundimisht mbetën pas Putinit, por para shkurtit 2022 shumë pak e mbështetën luftën. Për shkak se ai e filloi atë me zgjedhjen e tij, Putini ka fuqinë për të ndaluar luftën.
Pasi Ukraina u tregua se ishte një arrë e vështirë për t’u goditur, ai mund të kishte vendosur të shkurtonte humbjet e tij. Për Rusinë, lufta nuk ka rëndësi ekzistenciale, edhe pse Putini e përshkruan kështu. Tërheqja e forcave ruse nga Ukraina nuk do të kërcënonte ekzistencën e shtetit rus dhe ndoshta nuk do të kërcënonte as sundimin e tij. Putini ka eliminuar me sukses të gjithë sfiduesit dhe pasardhësit e mundshëm. Të dy që iu afruan më shumë sfidës – lideri i opozitës Alexei Navalny dhe rebeli Yevgeny Prigozhin, tani kanë vdekur. Për dekada, Kremlini ka formësuar me shkathtësi narrativat e brendshme për të mbështetur Putinin. Kështu ai mund të shpallte lehtësisht fitoren në Ukrainë dhe të nisë një fushatë propagandistike për të justifikuar kthesën e tij. Por edhe nëse Putini mund ta ndalojë luftën, a do të ishte ai ndonjëherë i gatshëm ta bënte këtë?
Politikëbërësit amerikanë mendojnë se, sepse besojnë se me presion të mjaftueshëm, Putini mund të detyrohet të tërheqë trupat nga Ukraina ose të paktën të negociojë një armëpushim. Duke shpresuar për të ndryshuar mendjen e presidentit rus, Uashingtoni dhe aleatët e tij kanë vendosur sanksione ekonomike gjithëpërfshirëse ndaj Rusisë, i kanë ofruar Ukrainës pajisje ushtarake dhe mbështetje të inteligjencës dhe kanë izoluar Moskën në skenën globale. Thelbi i këtij vendimi është besimi se Putini është në thelb një oportunist që përpiqet të ecë përpara kur zbulon dobësi, por kur ndeshet me forcë, tërhiqet. Prandaj, sulmi i Putinit ndaj Ukrainës u nxit nga ambiciet e tij perandorake dhe nga perceptimi i dobësisë së Perëndimit dhe Ukrainës. Sipas Presidentit Joe Biden, Putini është “mall për tokë dhe pushtet” dhe priste që pasi forcat ruse pushtuan Ukrainën, “NATO do të shpërbëhej dhe do të ndahej”. Nëse do të ishte vërtet kështu, atëherë kundërhelmi mund të ishte shfaqja e forcës dhe elasticitetit dhe rritja e kostove të luftës deri në atë pikë sa Putini arrin në përfundimin se oportunizmi i tij nuk ia vlen.