hëna mbi dritare
hija e hënës së tretur shfaqet mbi çati
vjen nga kalaja e më flet për shkodër
e vështroj i vetmuar e luaj me `i lodër
e miti më lidh me fëmijën nga pi gji
kodrës ndërsa ja i at i panjohur gjok
vjen nga larg në djersë e të zgjon ty
vjen kaq vjet ndezur e s`e kap me sy
rilidhet me zemrën në të njëjtin trok
tashmë unë te vatra kotem në vetmi
shpresa shuar asnjë krënde s`jep flakë
drita nga frëngjia pikë në shuplakë
hëna ndoshta është apo veç zgjim i ri
te `i strall ngjyrë gjak aty mbështet
është pikturë e salvador dalit vnijetë
II vinjetë e dalit
është pikturë e salvador dalit vnijetë
në syprinë qielli në tis të habisë shtrirë
në formë vetëtime rrapit thellë të ngrirë
e bie zemrës e ngulur ëndrra e pa jetë
ëndërr herë copëtuar herë tjetër vrarë
ndërmjet bëj përpjekje të të zgjoj fill
ndërmjet zgjas litarin e ngjyer në dyllë
të ta prek pikturën me zjarrin e ngjarë
zjarri ndodh mes etjes e hirit gjithnjë
e zogu vjen mbi det me lajm të ri i etur
në gur ul kokën ulliri i vjetër i fjetur
zjarri ndodh mes etjes e hirit gjithnjë
ëndërroj për ty e gjaku ende më vret
nata e njëjtë përhitet ndër degë e qetë
III kuajt e fjetur
nata e njëjtë përhitet ndër degë e qetë
e hije e kafkës së hënës zbret në frëngji
i thyej gishtat një e një me therje në gji
e unë i ec udhët e lëna verbër kaq vjet
asnjë yll as ëndërr në mua nuk shfaqet
ti me vete more çastet e i mbylle në hi
tash kot pres më pikin veç lot e bie shi
shpresën s`ma kthen as gjaku as ilaçet
e zogu vjen mbi det me lajm të ri i etur
rizgjohen mjegullat dhe kuajt e fjetur
ti e gjithçka vjen dhe çel e pik në krua
kaq magjepsur zë zjarr gjaku në mua
pranvera ndez në lule mimoze e në ulli
ajo që shihet s`është kurrë veç afërsi
IV veç afërsi
ajo që shihet s`është kurrë veç afërsi
afërsia e ka dhe largësinë e vet të ngrirë
ja vala përmbyt valën ende pa gdhirë
e rëra me alga e guaca të arta ka vetmi
e gjurmë në shkarje ardhje shkruar aty
e gjurmë të halilit ndoshta dhe të mujit
vala ndjek valën gurit bie dallgë e ujit
ti nuk shfaqesh me vjet tashmë në iliri
gjysmë vdekur në çardak në prishtinë
mendja ik e këputur gjithnjë në jutbinë
t`i lidh fillimin e fundin e prapë gjallë
zot a është vdekja r vetmja e vërtetë
apo ndërmjet poezinë për ty etja e kall
me fytyrën e dylltë zgjohet në siluetë
V siluetë e zgjuar
me fytyrën e dylltë zgjohet në siluetë
ec ndërmjet ëndrrës etjes së labirintit
e fryma e përhershme flakë e shpirtit
e rilidh të pashpjegueshmen kaq vjet
bëj përpjekje të të prek në fije të mallit
e nis udhëtimin të arrij te qiriri i syrit
në pafundësi qëndron kokrra e ullirit
kaq vjet dritë e vdekur ky fat i tullarit
digjem më dhemb e të kujtoj krejt kot
veç varret ende veç ëndrrat e pazot
ndërmjet vetmisë e etjes zgjon `i lirë
e dremit shelgjishta e valë valë liqeni
në kallamishte kap te qielli brirë dreni
brendia tjetër ndrit në dorë të ngrirë
VI të çarës në pasqyrë
brendia tjetër ndrit në dorë të ngrirë
dorën tjetër e ik te zogu i zi te pjeshka
udhën e vjetër gurit e rizgjon breshka
unë në ujë e vështroj veten në fytyrë
ngjitem kodrës te lisi dy degësh lart
në lëkurën çarë aty zemra me shigjetë
afshin e dashurisë sate e flet me vjet
e ndonjë sharje dhe kujtim të zjarrtë
e latuam me pika djerse e me biçak
gjithësinë e dashurisë të plaguar në ty
pafundësisht të ndezur në mua e aty
zemra pikte e pikë ende gjak dhe gjak
e mes pikash bie gjithnjë ende `i lirë
ik e bie vetëtimë të çarës në pasqyrë
VII flokët e thinjura
ik e bie vetëtimë të çarës në pasqyrë
apo e ndiej kasidën të trokojë në shi
orë e zemrës apo me rërë tërë në vetmi
e ty tashmë flokët të bien për fytyrë
flokët të thinjura nga gjurmë të motit
kaq vjet ujitur veç me shi të kujtimit
udhët i kam harruar e krojet e zgjimit
rrjedhin ende curril lot vadës së zotit
natyrisht ti beson në zot dhe në mua
zemra ngel e re gjithnjë veç tiktinë
fatit të imagjinatës ati gjok hingëllinë
ja dhe uji i gurit ndërmjet pik në krua
gjithçka në `i mënyrë është e vërtetë
datat çastet ngjarjet ridigjen e ti s`flet
VIII datat çastet ngjarjet
datat çastet ngjarjet ridigjen e ti s`flet
shkruan gjakshkrimin e ëndrrës në fletë
ec te varri im me dhembje ndërmjet
në gji mbyll dramat unazat çdo sekret
çdo udhë e ka fundin mbyllet ndër lot
ti kalon kujtimit e prapë prek në varrë
fotografinë në grup të verdhë të çarë
e shikon të përgjakur në mëngjes kot
zot cila është udha të të kthejë te vetja
e buzët shkrumbuar tashmë nga etja
e gjurmë lë mes rërës e valës së prerë
e prek unazën koralin unazën e verdhë
në gjunjë me duart lart lutesh në zot
rastet e përgjakura të ndjekin ka mot
IX kori i zi
rastet e përgjakura të ndjekin ka mot
pandërprerë binte jashtë zinxhirë shi
me hove binte gjak i ngrirë e zemra hi
oh si t`i besoja vetëtimës në sy zot
në pallat të dioklecianit veç kori i zi
e përtypja dhembjen e shpirtit të ikur
ëndrrat një e një dyllë nën ulli fikur
e jashtë s` pushonte të binte kaq shi
zjarrin e fatit e ndez me lot nën neon
e ndej dhembjen furisë së vjetër aty
valët përplasen e prekin gjakun në ty
natë unë e ti e ylli heshtim në peron
stralli shkrep imi yti hirit mbërthehet
iliria në tërësinë e gjakut s` kthehet
X dashuria e prerë
iliria në tërësinë e gjakut s` kthehet
dhemb shpirti dhemb zemra e ti hesht
vë gishtin tregues lehtë në një rresht
e diçka prej brendisë zë e të rrëfehet
vë veshin përmbi kraharor të trembur
ndjen çfarë qan te unë ç` përmbyset
dhembja të përlotë kurmi të moliset
vallë çfarë ndodh te ti kaq e shembur
ëndrra e vdekur paçka pse ajo s`vdes
dashuria e prerë thikë pa kokë në hi
tashmë ngel veç të lutesh çdo mëngjes
ajo që ka vdekur s` kthehet përsëri
të lutesh megjithatë të besosh në zot
tjetër kohëzë rrjedh e tjetër etje kot
XI fjetur në rugovë
tjetër kohëzë rrjedh e tjetër etje kot
me dy pikë lot në sy më shkruan letër
udha të cilës agon ik `i bërryli tjetër
ti nisesh veç asnjëherë nuk arrin dot
ja lilakët të vyshken në njërën dorë
në dorën tjetër ka fërfëllizë terr futë
ulur në bisht ujku zë hënën me shputë
e gjurmë nga ikin pafund nëpër borë
ky dimër i zbritur për kodër ka gjëmë
unë hijes i ik me maraz në hukamë
ti mahnitur me peizazhin në kosovë
zgjon gjakshrimin e fjetur në rugovë
e me tehun e thikës mrekullia prehet
agu ik mjegullës e bukura veç dehet
XII guacat e fjetura
agu ik mjegullës e bukura veç dehet
e kujton shi binte zinxhirë në çakor
i njëjti shi na lagte të ndezur në vapor
diçka e humbur në ulqin mbërthehet
ulqini natyrisht vetmuar e zemra ra
ra dashura yte ime përgjëruar në zot
deti yjet e hëna shfaqeshin ende kot
unë s`të hetoja pasqyrës përmes ça
`i grua e kapi për freri në shesh atin
pasha i tha pse ia shkruan tjetrit fatin
ulqini është e do të jetë vetëm flakë
kalaja ra në gjunjë e re e kaq plakë
gjërat ndërruan e shpirti gjithnjë etur
rërës ndanë deti guacat e arta fjetur
XIII shi në fytyrë
rërës ndanë detit guacat e arta fjetur
në cilën është fshehur perla e kuqe
gjysmë e çelur e ngjashme në burbuqe
e varka veç kthehen për valë e tretur
e të kujtoj të ecnim të dy ndanë uji
të djersitur e me pika shiu në fytyrë
deti në syprinë ç` shndriste pasqyrë
gjurmë te uji i linte me ne dhe muji
përplaseshim për tjetrin tërë frymë
me afsh më doje puthje pandërprerë
ndihesh kaq i pafund nën vetëtimë
tashmë asgjë ka veç e kujtoj përherë
ka ikur zjarri natyrisht e jam `i tjetër
e ende më rizgjon veç plaga e vjetër
XIV gjarpër e gur
e ende më rizgjon veç plaga e vjetër
plaga e përhershme e dashurisë për ty
për ty e botën në të sjellë etur në gji
të njëjtit zjarr të ikësh në asnjë tjetër
veç zjarri i kaltër e zgjon dashurinë
veç uji i ri kaltër e flet pafund detin
veç gjaku i poezisë e krijon poetin
unë inskenojë në kala pafundësinë
ti vjen hije me degë mimoze në dorë
të njëjtin çast çelin lulet e bie borë
e të kujtohem ty me gjarpër dhe gur
zgjoj ndërmjet ëndrrës e bie për urë
e tufa e dritës derdhet gjak mbi ulli
hija e hënës së tretur shfaqet mbi çati
magjistrali
hija e hënës së tretur shfaqet mbi çati
është pikturë e salvador dalit vnijetë
nata e njëjtë përhitet ndër degë e qetë
ajo që shihet s`është dot veç afërsi
me fytyrën e dylltë zgjohet në siluetë
brendia tjetër ndrit në dorë të ngrirë
ik e bie vetëtimë të çarës në pasqyrë
datat çastet ngjarjet ridigjen e ti s`flet
rastet e përgjakura të ndjekin ka mot
iliria në tërësinë e gjakut s` kthehet
tjetër kohëzë rrjedh dhe tjetër etje kot
agu ik mjegullës e bukura veç dehet
rërës ndanë deti guacat e arta fjetur
e mua ende më rizgjon plaga e vjetër
