Gjakshkrimi për ty
gjatë e vështroj hënën vjedhur në frëngji
e mendja më ik te bredhjet rreth liqenit
te zbritjet prej bjeshkës me frymë të drenit
me brirët degë maje të cilëve me gjithësi
e krijonim aty botën me etje ëndrra e fjalë
ndërmjet me një gjakshkrim për mua e ty
për luginën me lule e kodrat rreth në shi
e vija e ujit nga zbriste e njëjtë me ngjalë
ëndrra mes asfodelash ikte çelur me zjarr
me zigzaget e jetës e vetëtimat përmbi varr
më zgjohen vrasjet e hijet e hëna sillet
ti zgjatje duart te fluturat te zogjtë në gem
unë rreth secilit yll lart shkruaja fërkem
aroma e kurorës së lules çilet dhe mbyllet
II shelgjet nën krahnezë
aroma e kurorës së lules çilet dhe mbyllet
degës së mimozës lule çelin e bie dëborë
e hëna vinjetë papritur përdyllet në dorë
e pyllit të gështenjës demi i harbuar pëllet
e kap befas `i pjesë të kullës në pasqyrë
ylli xixëllon në frëngji e libri në tryezë
shelgjet gjatë lumit kanë nxënë krahnezë
ti vjen vijës së gjakut përndezur në fytyrë
me `i tufë lule në dorë ngjitesh në kodër
kaq e pafajshme e vetmuar e me një lodër
shi bie pandërprerë fryn ashpër e ikin lot
ndërmjet kujtimit vetëm vetmi përvidhet
koha e verbër në gji të zjarrit hidhet kot
ka rënë unazë e zinxhirit më s` ndërlidhet
III vjen a veç përhitet
ka rënë unazë e zinxhirit më s` ndërlidhet
këputur toplica malësia e madhe çamëria
vetëm në ndonjë varg i prek e djeg bukuria
zemra për të dalë jashtë kraharori hidhet
në gjakshkrimin për ty asnjë çast nuk vdes
ajo e cila s` shihet zgjohet e shfaqet trok
vjen a veç përhitet me galop të kalit gjok
e ti dhe unë i mbledhim ëndrrat me thes
s` humb rrënja kaq vjet le të bie borë zot
rikthehet gem më gem e gjethon me mot
kroi pikon shikoje nëpër rrënjë të thanës
e valët përplasen qiellit e i bien gjeranës
pres e thahem lidhur e ndarë kaq në vetmi
shtatë hije akoma ndjekin veten në poezi
IV mbrëmja e vonë në ullishte
shtatë hije akoma ndjekin veten në poezi
ja vjen muzg i lojës së fluturës rreth fanari
e breshkës në kodër të vetmuar fle tullari
e dritë vetmi e fat ndezin hënën në frëngji
e kaq herë bie mbrëmja e vonë në ullishte
i njëjti karkalec zgjon kërcen gur më gur
hija vjen me lule në dorë e shfaqet në urë
e bie thëllëzë qafë verdhë në kallamishte
bllup bllup ikin hapa ujit të fjetur nën hënë
tashmë ka ngelur çdo gjë pa ty e kot nënë
te degë e thyer e vetmuar qet kokë `i ketër
dëgjohet e shtëna qiellit me ca pupla gjak
as bien në tokë as ikin lart te zoti mbi sfakë
kulla ngjitet lart legjendës së vet të vjetër
V ky peizazh i përhershëm
kulla ngjitet lart legjendës së vet të vjetër
me frëngjitë e dritës e traditën e vdekjes
me aromën e pjekjes së bukës e hirin e etjes
nën vetëtimat e degëzuara qiellit të fjetur
ky peizazh i përhershëm dhe ky udhëtim
në përpjekje për të kaluar ujin e gufuar
gjithë gjakosur nën gji prej zjarri të zgjuar
të takohemi ti e unë vetëm në gjakshkrim
ecim kodrës verbër ndërmjet varrit e varrit
me tjetër fyell e vetmi të ndezur në dorë
a në degë të mimozës çel lulja e bie borë
e gjergji ja përhitet në kalë gjok zjarrit
nëntë vjet më vonë të vijë të hujë në krujë
roja e portokallishtes ngjet në `i statujë
VI ky rreth ky gjak përflakë
roja e portokallishtes ngjet në `i statujë
afrohesh as dorë as kokë as këmbë s`lëviz
e në trungun plak kap zemrën me shtizë
e fund pemishtes para tigri ik e ik `i ftujë
ky rreth ky gjak përflakë lulen e parvazit
m`i zgjon çastet datat ngjarjet e dashurisë
etja ndërsa më djeg mbi hijen e vetmisë
me njërin sy në sahat kullën e gjimnazit
i kujton lëvizjet e `68 shit në gjak dhe lot
zgjim bëhej me kaq vetë që e hanë bukën
me kaq vetë në hije që e kapin pushkën
e ti qaje e heshtje e s` besoje më në zot
e fshikëzës së gjakut plaste ulërimë e kujë
ishte apo s`ishte e tëra veç shi e rrëmujë
VII lulet në dorë vyshken
ishte apo s`ishte e tëra veç shi e rrëmujë
me fyell fryja copëza shpirti ndër sfake
gra mahnitur në dritare ofshanin tufa flake
e hija e çartur shelgjishtes shkelte në ujë
degëzoi vetëtima ndërmjet tufës në kullotë
fyellit iknin pika të mëdha të gjakut mitik
çfarë ndodhi vallë nga ra ky zjarr mistik
shpirti i dyllë gërhiste fundin e ra shqotë
ah esa ja në ç`mënyrë dheu e mori zjarrin
kot vjen buzë tharë t`ia vizitosh varrin
lulet në dorë vyshken ende pa i lënë aty
sfakat e mollët e egra heshtin vrarë në ty
e i dashuri yt i bie fyellit shpirtit të etur
moto e kthimit të zjarrit është diçka tjetër
VIII drita në fanar
moto e kthimit të zjarrit është diçka tjetër
është shkop magjik ta zgjojë frymë përsëri
ta kthejë hënën e tretur të vijë në frëngji
e përgjatë tërë trupit të pikojë gjak i vjetër
gjak i dashurisë së ndezur e ka etjen e gurit
veç pse asgjë nuk vdes kurrë krejt në jetë
pse ajo që s`shihet shfaqet ende ndërmjet
uji shpërthen thellësisë së vet e i bie murit
vala me valën lë shkumë rrëzë kështjellës
ëndrra e kthimit tënd ik e humb shtjellës
me ngjyrë violete përndizet drita në fanar
me cilin itinerar do të vijë anija me shpresë
në frëngji bie muzgu e unë akoma të pres
ithi zgjohet secilës bimë shkronjë dhe farë
IX ëndrra e fjetur
ithi zgjohet secilës bimë shkronjë e farë
e shpërthen me vrull shpirti ëndrra e fjetur
e vjen për zjarr të përhershëm etja tjetër
e shfaqet ja te e njëjta dhembje ylli polar
ti ke harruar ta lexosh tashmë qiellin esa
bredh kot kaq vjet me lule në dorë venit`
asnjë shenjë më tek varri prej teje s`ndrit
i tretur më dhe ylberi është tharë dhe vesa
tashmë në shi e borë dal e pres në peron
mëngjesi plaket dita kërruset e perëndon
i njëjti tren natë e ditë në mua dendur fle
e kujtoj ndonjë çast nga bredhjet në liqe`
e qiellit vjen e shkon prapë `i zog i vrarë
pipëza nis ardhje ikjet e trenit me itinerar
X rreth qiririt sillen flutura
pipëza i nis ardhje ikjet e trenit me itinerar
pikas matanë peronit sfakë nën krahnezë
afrohet përhitje e gjyshit me kapelë të zezë
kaherë i vdekur i djegur mallit për tullar
shpirtit më shpërthen zjarr veç të më mbys
as ndiej etje më as ndiej vetëtimë më shaj
zemra shtatë copash të më dalë jashtë e qaj
kthehem në krah të majtë e vdes përmbys
rreth qiririt sillen flutura apo krijohet poezi
të shkruaj me flakë për çdo gjë në arbëri
pusullën e nis përsëri në të njëjtën adresë
e kaq vjet kanë ikur ende pa tretur kujtesë
veç etje ka veç mbresë veç gjurmë e plagë
ëndrra e fjetur të rithuret të njëjtës sagë
XI tashmë ec në tullar
ëndrra e fjetur të rithuret të njëjtës sagë
të kujtohet çasti i pavdekshëm i zjarrit
të zgjohet data e hershme e lules së varrit
të rilidhet rrjedha e ngjarjes ngelur vragë
ti je e njënjëshme shiu i verës bora vetë
e tashmja e ikura e ardhmja e gjakut je
hëna e vjetër e ngrënë e zbehtë hëna e re
pafundësia je fillimi e rrjedha ndërmjet
veç ajo ndërmjet ka mbetur të rrëfehet
veç ajo ndërmjet të kujtohet të ushqehet
mua më pastaj të më nisin aty në kodër
tashmë ec ja të arrij dhe `i herë në tullar
duet me hijen të qaj të këndoj me lodër
ritmi i valës së shkrimit nën tërbim i çarë
XII tharë pylli në tërësi
ritmi i valës së shkrimit nën tërbim i çarë
për të çara pik gjak yt e im e zgjohet vetmi
e mes gjethit e gjethit tharë pylli në tërësi
mes plepi e plepi të bardhë bie hija e vrarë
përhitet stërgjyshi me ty për dore tërë gjak
e peizazhet me male me lignina e me dele
rrjedhat e ujit ujëvarat burimet në fije jele
varre të shembura të lëna e ndonjë sfakë
në asnjë peizazh s` ka gardh as udhë s`ka
veç ndonjë gur me shkronja nxjerr në va
gur varri a gur kulle me naissusin vizatim
i njëjti gur vjen e rimurohet në gjakshkrim
tjetër është shelgu me degët në lumë lag
tjetër është ketri në ikje ngjitje për svagë
XIII dritës në skenën e teatrit
tjetër është ketri në ikje ngjitje për svagë
në të majtë merimanga arrin te gjahu i vet
në të djathtë e njëjta rikthehet prapë tret
e diçka tjetër ndodh me demin mbi bajgë
demi i ka gjurmët e nuk ka shenjë bualli
në derë të shtëpisë troket kthimi i gjakut
ora e xhepit me qostekë i trokon plakut
pikas sytë çfarë ngjet pse dridhet trualli
e gjatë udha zot e askund ura për katund
nisem të vij në zjarrin tënd s`arrij askund
rrethit të dritës në skenën e teatrit klithi
e në shuplakë të përgjakur përdigjet drithi
zemra e ndarë pik gjak në gjumin e parë
ylli ja në matje me ullinjtë tremijë vjeçar
XIV brezi në ardhje ullirit
ylli ja në matje me ullirin tremijë vjeçar
unë gjithnjë me hijen e stërgjyshit kaq kot
as të vdes dot zot dhe as të bredh ndër lot
më s` do të gjej gjë as pikë gjaku as zjarr
ja pse me lot i kthehem veç gjakshkrimit
pse zgjohem kujtimit e ëndrrës pse hesht
shpirti ndërsa digjet më pëlcasin veshët
e vrasjes së egër i vërsulet demi tërbimit
vetëm fotografitë ende e dëshmojnë hirin
mbetjet e gurit prekin ëndrrës së ngrirë
brezi në ardhje ikje përgjërohet në ullirin
ende kot bërtas me zë të çjerrë në vetmi
ndërmjet udhëkryqesh dhembjes së mpirë
gjatë e vështroj hënën e tretur në frëngji
magjistrali
gjatë e vështroj hënën e tretur në frëngji
aroma e kurorës së lules çilet dhe mbyllet
ka rënë unazë e zinxhirit e më nuk lidhet
shtatë hije gjithnjë ndjekin veten në poezi
kulla ngjitet lart legjendës së vet të vjetër
roja e portokallishtes ngjet në `i statujë
ishte apo s` ishte e tëra veç shi e rrëmujë
moto e kthimit të zjarrit është diçka tjetër
ithi zgjohet secilës bimë shkronjë e farë
pipëza nis ardhje ikjet e trenit me itinerar
ëndrra e fjetur të thuret të njëjtës sagë
ritmi i valës së shkrimit në tërbim i çarë
tjetër është ketri në ikje ngjitje për svagë
ylli ja në matje me ullirin tremijë vjeçar.
