A mund të ngjajë fjala
Jashtë kohës së vet
Pa dejtë prerë për kryq ilirisë
Pa gjakun tim dhe gjuhën
Pa ëndrrën dhe gjithësinë
A mund të ngjajë koha
Jashtë gjakut të vet
Mes zemrës e fyellit të ashtit
Mes gjirit e gurit të urës
Mes syrit e flakës së hirit
Çdo gjë nis fund ëndrrës
Me dritën prej syrit të qelqtë
Që të mund të vijë në kohë
Unë lulen robëroj në hi
Ëndërr në qiri
Ishte veç ëndërr në qiri
T`ia prekim flakën
Nga e shkruan drurin e gjatë
Të vdekjes së gjelbër në shi
Ndërmjet vetëtimës e syrit
Dhe sonte të ndarë prej loje
E krejt të harruar
Për një vdekje
Ç`të thotë syri, elez ali
I mirë qielli i verës
Në degë të ndezur të pishës
Mbi ujin e ngrirë të liqenit
Unë ndërsa hirit vij, barit
E ti vetmuar në kullë pret
Zogu sjell lajmin në liman
Gjarpër i harlisur i hi-flakës
Djeg qiellin e qelqtë të syrit
Ndërmjet fluturimit dhe detit
Zogu nga vjen njëqind vjet
Me krahë të thyer në valë
E sjell lajmin në liman e ik
E Ulqini e qan shpirtin
As lajm më zot as shpresë
Në liman zi për vdekjen time,
Të ëndrrës së verdhë në det
Njëqind vjet kështjella digjet
Në vetminë e hi-flakës së vet
Kthimi në vete
Një lule me dritë-flakë në gji
E lëvar kokën mbi lumë
E aty, tek ura e kthimit në vete
Duart nga bëjnë hark mbi ujë
Lulëkuqet robërojnë syrin
Në cilën pjesë të ëndrrës, zot
Do të zgjohen fluturat e gjakut
Të shkruajnë diellin në gurin e kafkës
Me fytyrë të kaltër të përrallës për ty
E vashat flokarta dalin në kopsht
Në qepalla me bula shiu të verës
Unë në zemër e vizatoj gjithësinë
E zogu fluturon mbi pullaz
Një lule me gjeth gjaku digjet
