Izet Abdyli fakulteti Juridik e kreu në Prishtinë, kurse studimet pasuniversitare në Fakultetin Filozofik në Prishtinë - ku mori titullin maste i arkivistikës. Është fitues i dhjetëra shpërblimeve në konkurse letrare. Është prezantuar në shumë antologji të poezisë. Shkruan poezi, prozë dhe shkrime publicistike. Izeti është autor i dhjetë veprave letrare. Vërtetë, sikur të ndodhte "Fundi i perandorëve", ashtu siç e thotë Izet Abdyli në librin e tij me poezi satirike, që vjen si vazhdim i librit paraprak, që jo edhe aq larg kohë i është dhënë lexuesit, do të ishte mrekullia e këtij shekulli, për ta dhënë shembullin më të mirë për gjithë botën e ndryshimeve demokratike. Kur lexuesi e lexon gjithë lëndën poetike të këtij poeti, shkrimtari të vyeshëm e kupton si një vazhdimësi e librit paraprak, misioni i të cilit ishte rikujtimi i veprimeve të papranueshme të njerëzve, kryesisht personaliteteve politiko-shoqërore, si keqbërësit më të "përgjegjshëm" në ndërtimin institucional të shtetit. Këto vese e veprime edhe më tutje vazhdojnë të jenë aktive, deri në pamundësitë e shpejta të riparimit dhe çrrënjosjes, qoftë edhe graduale, këto vargje satirike vazhdojnë ta kryejnë misionin e vet dhe të mirëpriten nga lexuesi, qoftë edhe si ngushëllim!
Poeti ndërtimin e përgjithshëm artistik e konkretizon me shfaqjen e dukurive reale, me analogjitë e realitet pa diferencime, sepse vetë jeta dhe arti nëpër kohë ka aktualizuar se poezia satirike krijon mundësinë e shqiptimit të dukurive të dëmshme shoqërore. Kështu, në fokus vihet e ardhmja që dëmton imazhin dhe arritjet e nevojshme shoqërore, të cilat duhet të tejkalojnë kohët e robërisë. Arti i mirëfilltë në një mënyrë apo tjetër është katalizator ndihmues për largimin e të keqes në shoqëri. Theksimi identifikues përcakton edhe nivelin e fuqisë, që nënkupton shkallëzimet ekstreme të dallimeve e pritjeve të gjata në renditjen e vlerave njerëzore në shoqëri . Duke i përjetuar këto periudha e ndryshime, Izeti ato i aktualizon përmes vargut poetik, i cilëson si lidhje e radhitje të pakëndshme të proceseve tona. Në fund të këtij shkrimi po u prezantojmë një poezi kështu mësuesve
Mësuesit ...
Si fëmijë mësuesin e pandehnim të shenjtë
mendonim se ai nuk han, nuk pinë
nuk bënë keq, nuk gënjen
sa naiv që ishim
mendonim se edhe nuk flenë
se është mbinjeri
dhe vërtet mësuesin e donim
e çmonim
e respektonim
deri në pakufi
ahonim është më i dashuri njëri
dhe pas prindit vjen si i dytë
gjithçka lidhej me emrin e tij
përveç pishtar drite
ai ishte edhe simbol atdhetarie i lirisë
dhe vërtet sakrifica e tyre u pa në robëri
e dhanë provën me devotshmëri
e ne i pagëzuam me lloj lloj epitete
i përgëzuam e i uruam
se kur të vijë liria
do çmohen si njerëz me dinjitet
absurdi i kohës
vallë e merituan këtë përbuzje sot
nga shteti i vet
medet!
