Deri kur më duhet t´i nështrohem fjalës
Çfarë ka mbetur nga koha e jonë e vjetër.
Dikur fjala dhe trupi im i masakruar ishte në top- listën e lajmeve botërore
Kur piktorët harxhonin ngjyrat për t'i pikturue dhembjet e popullit tim.
A po ruhet ndërgjejeja e fjalës se paguar shtrejtë .
Nëse dita-ditës ngritët lart dhe për një çast vdes krenaria e kombit tim
Heroizmin e kisha për nder ta ngriti si fjalë të mikut
Nuk e dëshiroja rebëlimin donkishotian si humbje betejash.
Historisë nuk i falët shtrëmbërimi i se vërtetës edhe nëse ferr i gjallë mbetësh.
Ah,bre çfarë shkruajnë gazetat për të pavërtetat që s'vlejnë pesë pare fytyrë.
E kisha mendue të zgjedh mes vetes dhe të tjerëve nëse ndjehëshim të lirë.
Jetën si është pranë ngohtësisë se diellit
Apo jetën errësirave korbiane ku veç djajët gjysmë njeri jetojnë.
Cili do skuqej nëse ik nga fytyra e vet dhe s´di për fjalën ku do mbetej në kohën tonë.
Me cilën fytyrë jetohet kur të mungon edhe vet jeta
Për skaj shpatës se Gjergjit u mata me fytyrën e fuqisë Fishtiane.
U gjenda për pak me pulëbardhat në njerin nga koncertet e dimrit.
Më përzgjedhen t´i këndoja njëqind betejat e lavdisë prekaziane.
Derisa toka ende mbetet nën ethet e botës tropikale
Fjalët kur ngjajnë në fekale s´kanë derdhje në det.
Kjo është ana e jetës kur nuk leshon pe para tradhtive Hiçkokiane.
MË FAL
Eva ,më fal për mëkatin
Pse mollën e Adamit e zhdukën
Pesëqind vitet e ferrit tim.
E di puthja të mbeti peng
Për ta shpetue fjalën
Që t´u bëra peng i saj.
Më fal i them secilit që ia mora kohën
Kur në vend të ferrit ecni drejt dritës se diellit
Më mirë se udhëkryqet e mia
U bëtë ëndrra ime e shumë pritur e lirisë.
Asgjë nuk ka mbet pa i thënë jetës
Vetëm dashuritë serëmbiane më mbysin
Thellësitë titanikiane ju bënë rrugë pa kthim
Nuk di si t´i them më fal, mos dashuroi marrëzisht.
E di poetët pas hyjnive janë të marrë
Tek njerëzit shihemi me sy të çmendurive djallëzore
Vetëm me perënditë jemi miq me njeri-tjetrin
Të falëm Sokrat kur më tregove bir i cilit Zot është poeti.
QYTETI PA EMËR
Në qytetin pa emër
vetëm vrasësit e mi
kanë emër.
Mbi qytetin fantazmë
i bërë shkrumë e hi
Jetuan vrasësit
fqinjët e mi.
Asnjë emër të tyre
nuk e mori gjykata speciale
Dje dëshmitarë janë lapidarët
e gjyshërve të mi.
Sot nuk më lejohet të jetoj
pa emrin tim të saktë
T´i numëroj vdekjet
e dëshmitarëve të gjallë.
Ah,sikur ta bëja qytetin tim
buçetë lulesh
E kisha shndërrue në dhuratë
më të shtrejtën.
Për pranverat e marsit kryeneq.
T´ia dhuroja Metropoleve evropiane.
Aroma e bukurisë
të luleve dardane
Nëse do t'i shndërronte
në të çmendurit e ferrit.
Nuk jetohet më
në qytetin pa emër
Ku vrasësit e mi kanë emër.
KAM MË FOL ME LASGUSHIN
Kam me fol burrërisht me ty
E di që ma zotëron jetën dhe të vërtetën
Edhe nëse i mbetëm borxh ferrit
Pse nuk e kryqëzoj në fjalë të shejtë veten.
Është përzi koha ime me demonët.
Nuk di cili jemi të shejtë a cili më djall.
Kam me fol me diellin
të mos bëhet palaço
Pse ngroh edhe botën e perandorëve.
Sa keq kur i ndrit udhët kah ecin tradhëtarët.
Kam me fol edhe me djajë
natë e ditë
T'i kthej yjët në jetë
Të bëhemi atdhe i fjalës.
Eh,sa herë fola me shpirtin e dashurive
Kurrë nuk më fali urrejtje për Venedikun
Më dha vetëm fuqi t'i mbijetoja ferrit të Dantes.
I kam fol jetës deri sa u bëra i krisuri i saj
I thash ma gjëj të vërtetën që shëron
Mos rri në urrejtje të vetë perëndive
Ndalo yjët mos të zhdukën nga shpirti.
Sot i flas muzës lasgushiane
Sa bukur i rri liqenit fustani i bardhë
ku Lasgushi hapte krahët
e bëheshin të dytë vargu im i jetës
Ç'MË THOT FYELLI
Diku e kam pentagram të fjalës
Fyelli im ç´më thot sot.
Ka frymën e shpirtit të Evës
Këndon më bukur më nota të saj
si të Zanës.
Si dikur bëhet këngë zanash
Idila më mbresëlenëse e mbretërisë
se Teutës.
Fyelli i shqipeve ç´më thot sot
Kur bota jeton në kopshtin e Evës
Trëndafilat janë m´u pranvera
Që ty të takon pa lot.
Cilën këngë ia fal jetës
Fyelli im më trego sot.
Më këndo me zërin tënd
të jetës
Të marsit tim kryeneq
të se vërtetës.
ISHULLI I FJALÊS
Kurrë nuk thuhet e vërteta për fjalën
Edhe atëherë kur të helmon
me gjuhën e gjarpërit.
,,Bira e minit njëqind grosh"
E kanë thënë njerēzit apo koha e tyre
Nuk është më rëndësi kush dhe si e kanë thënë.
Në të njëjtën kohë të pakohë
u linda edhe unë
Me frikën më të madhe se njëqind ferre bashkë.
Me kot ia ruaj të vërtetën fjalës
Në kokë ëndrrash më bluhen pafajësitë e legjendave të Rozafatit.
E pyes veten nëse jam i aftë të burrërohem një ditë.
Një ditë t'i dal zot tokës dhe t'i sjell shi
Ëndrrës t'ia numëroj pesë shekujt e mëkatit
Kur çdo ditë më ishin dhembje e plagë shpirti.
Besoni ende jam peng i acarëve që ngrin .
Për kaq vite sa jetuam si njerëz
Fjalës kurrë nuk i dihej fillimi a fundi i vet.
Në një stuhi bajlozësh
Cili të shndërrohej prapë i pari
Në Promethe lapidarësh.
Apo vetëm m'i përcjellin plagët e atdheut
Në sofrën e shtruar plotë dhembje të jetës.
Nëse vdes një ditë për një fjalë që shëron
Vetëm arëherë jam ngrit në Promethe
Ishullin tim të dhembjes e rikthej
Në muze shërimi.
PARADOX
Kryq e tërthor i rava secilit cep atdheu
Edhe atëherë kur m'i pren rrugët fjalës se dhënë
Nëpër kryqëzimet e metropoleve evropiane
Pafajësisht besës se dhënë u gjenda.
Në njëqind gotat kur t'i ngrita çasteve të jetës
Shpirtit tënd të hyra i gjallë.
Sa do të doja të isha vetë ëndrra më e gjatë e jetës
Ende s'kam fuqi të mendoj që e ngrita gotën me ty.
Ka vite kur stuhitë nuk më sjellin më shi
Secila stinë në shpirtin tim acar më ngrin.
I besoja fjalës se tij kur sebashku dehëshim për lirinë
Të palarat ka kohë që erërat m'i shtrijnë për dhe.
Ah,njerëzit e mi ende nuk ikin perandorët
Më larg nga sytë e luftëtarëve nuk zhdukën.
I shkruaj në ditarin e paradoxit
Emrat e demonëve
Kur mendoja se ishin njerëzit e mi
Dhe gotat sa herë i cakërroja orë e çast për lirinë.
Vdekjet m'i kërkuan në këmbim të gotave të lirisë.
KOHA E DREQIT
Pak kohë ka mbetur për njeriun
Jetën e shejtë e rrujti dreqi
Mezi presin çmendurinë e fjalës
Ta shndërrojmë në simfonitë e ferrit.
Vallë kemi mbetur pa vdekje perëndish
Apo vdekjet tona janë malli më i lirë i jetës.
Çou vadis Promothe pas dreqit
Që vetëm ai sot ka mbet në ne.
Acarët kanë zënë pritat dhe vrasin rritat
Lumënjtë kanë humbur rrjedhën në mesditë.
Sot detit ju ngrinë valët
Sikur mua ç'm'u zhdukën fjalët.
Djajët m'i largoni nga syri i keq .
Nëse nuk i keni besue jetës kurrë
Sot më më dëshirë takoj një djall se sa një gjysmë njeri o burrë.
Sonte njeri nga ne jemi darka e dreqit
Prapë si çdo herë dua i pari t'i prijë listës.
ETNA
E dini ç'zjarr vjell Etna
Rebëlimit të Evës.
Ika nga mëkatet e Adamit
Të mos pushtohem nga sytë e saj.
Ende luftohet për dashurinë e virgjër.
Nuk kam besue në lekundjet e fjalës
Si të tokës
Kam bërë një udhëtim të gjatë
Me jetën e bukur u mahnita
Ia dola ta nxjerri fjalēn e shejtë
Nga ferri e Dantes.
Të vetmet maskat
Nuk arrita t'ia heq
Ca fytyravave demonësh
Me emër e mbiemër njeriu.
Për t'u rikthyer në fjalë
Qenka rrugë pa krye.
Serish rikthimi në njeri
Pas zhdukjes se fytyrës
Fare s'qenka e mundur.
Mund të kthehesh
Vetëm në Bajloz të Zi.
ASHT I (RIK)THYER
Më s´ka rrjedhje të sigurtë lumi
Ka ndryshue heshtja udhëtimin e tij
Dikur ashti im i thyer në një mijë copa
E ka vrarë lotin burrëria e tij.
Çfarë fshehej nën dhembjet titanikiane
Vërtet e dhembëshme kjo simfoni betoviane
Kur kështu jetohet sot në jetën e njeriut të gjallë
Më mirë më qenë një pishë e ndezur.
Nga ngrohja e saj këto ditë dimri e acarësh
E sheh edhe veten nëse je i gjallë a ende luftëtarë
Kjo është bota e jonë e padrejtë
Kur zhduk çdo gjë me vlerë nga vetja.
Edhe të vërtetën ,edhe heshtjen,edhe pikat e saj
Sepse lotët nuk i merr fare parasysh asnjeri nga të vdekurit
Lotë mund të këtë çdo kush
Edhe dimri,edhe fusha,edhe mali ,edhe deti.
Vetëm lotët e njeriut më nuk janë për asgjë
Atyre ju dhemb zemra ende
Ata jetojnë të zhdukur nga dhimbjet e miqve
Por që do kur acarët kanë prangosur lotët
Dhe më nuk i dihet fundi as fillimi i jetës.
Prapë nëse duhet rikthyer se vërtetës
Kush ka zemër dhe shpirt në jetë
Kjo është tani më se një çudi e vetë parajsës
Nuk besoj që ndodhë ,vetëm nëse rikthehet si Promethe.
