çdo gjë lëvizi nga korniza mitike
ende është ndërmjet e kaq e fjetur
peng mbeti vetëm fjala e paThënë
vetëm pika e gjakut të kaltër aty
e rrugët e pikës së shiut të etur
në sipërfaqen e lëmuar të qelqit
krejt ëndërr e prapë e prekshme
kujtim që s`vdes pa ra etja e udhës
ndërmjet dy stacionesh
prej vetes gjithnjë te vetja
me shkronjat e vetëtimës qiellit
kujtim që s`vdes pa ra zemra e rrapit
pa ra besimi i gjakut të lidhjes
ndërsa ora e xhepit punon ende
POROSI
gjithçka lëvizi kornizës së thyer
veç zemra ende rrah ritmit të vet
shfletoje librin ta gjesh rrënjën
mollën e kuqe nga ndrit kaq vjet
mes faqesh të librit të fundit aty
në raftin me kaq kujtime për ty
e njëjta dashuri përgjaket ndërmjet
e ti ndien dhembje në vetmi
kot pse hëna vjen në frëngji
kot pse digjet çdo gjë pa moshë
vallë a qe njëmend e para fjala
molla apo guri apo gjaku esa
varri a kthimi gjithnjë te kujtesa
ja nga vjen e përplaset stërkala
HËNA E VIZATUAR
akrepat e orës i prekin numrat
sikur hajni i natës gjinjtë e tu
`i degëz rrëzuar qiellit mbi dritare
rigon një shi i pandjenjë i trisht
apo vetëm sytë e mi pikojnë lot
e kujtimi gur në zemër
pemët bri udhës eshtra të vjetër
kroi në kopsht derdh gjakun tim
hëna e verdhë siluetë mbi avlli
prekur ca me bisht kalit të coftë
veç kaq për ta imituar pikason
prej puplës së gjelit ndez agun
me vijë loti dhe pagjumësie në sy
me lule të zezë dhembjes në gji`
E NGJASHME ME FLUTUR
i njëjtë zog vjen me shpirtin tënd qiellit
e deti shtrirë në bunacë zgjohet dhembjes
humbin shegat ullinjtë e vjetër e bie shi
e ndërpres leximin e librit hark e qaj
e mendja më bredh mjegullës në vetmi
shkoj dhe vij pa fund dritëhijes së ujit
apo vetëm përhitet shfaqja e mujit
ndoshta ende të kujtohet te dritarja ulliri
ndoshta ende të djeg kujtimit i ndezur hiri
ndoshta ende më puth për fund me lot
e unë poshtë dhe lart detit zë peshk kot
përhitesh në kuptim të përrallës së bukur
ulqinake e kalasë e ngjashme me flutur
ZGJIMI I REDONIT
i njëjti zog ik-vjen mbi kala qiellit në stuhi
e shikoj fundin e qiellit gjak pik mbi valë
ngrihem nga guri me ndihmë të bastunit
ec ndër cunga gjysmë të djegur të kanunit
më fal esa ose më digj në flakë drurësh
e kujtoj të zgjohet redoni ndër stërkalë
e thotë dhe atë që kurrë nuk e ka thënë
e kthehet nga do të ketë ardhur në qafë me ty
ik zemra copë copëz ndër gurë e në valë
për dritaren me qemer vjen hijes së vet `i flutur
e ngjashme me ty kaq e njëjtë kaq e bukur
i njëjti zog rishfaqet mbi kala qiellit në shi
NDËRSA TI FLE
`i yll papritur bie mbi pemë
dikush do të vdes ndoshta
era e jugut prek gemat lehtë
ndërsa ti fle larg çdo gjëje të vërtetë
`i qen leh çuditshëm
e askush nuk e dëgjon
veç unë e kaloj kodrën e vij
me udhë të gjatë në shpinë
me tufë venitur të pranverës në gji
ndërsa ti ende fle e qetë
2 (TRËNDAFILI I BARDHË)
vij dhe ditën tjetër me zemër
pres në urë buzë uji të vdes
vetëm thellë në natë me `i thes
e `i trëndafil të bardhë
të pikturuar fund qiellit
peshqit vijnë dhe ikin lehtë
ndërsa ti fle e vërtetë
qan e buzëqesh në gjumë
kaq e mërdhezur kaq e ndezur
në siluetën e hënës në lumë
unë kotem në stol nën lot
ndjek alenë ndër yje kaq kot
3 (DERËN S`E ÇEL)
e kaloj urën e vjetër në lot
e vij me të njëjtin thes
me mollët në qiell të zemrës
kot pret esa s`do të vdes
trokas lehtë në derë
askush derën dot s`e çel
as bie zë të përgjigjet
(zot ëndrra nuk përligjet)
ja ti kthehesh në krah të majtë
e fle kaq e shqetësuar
zot e dikush mollët i vjel
