Prapë Promethe
E njoha njeriun
Që kishte lindur
Stuhive të ferrit.
Për pesë shekuj
Mijëra hërë i prangosur
Në fjalë e shpirt.
Ndryshe nga të tjerët
Ai ende është në luftë më ferrin.
Të lirë e kishte dashur atdheun
Lirisë i fali çdo ditë lotët e Evës.
Dashurinë e kishte murosur
Në murët e Rozafatit.
Vetë kishte jetue
Nën thellësitë titanikiane.
Sa herë vie Nata e Zjarreve
Prapë rikthehet
Në Promethe Jasharian.
HIJET
Vitet mezi i shpetova nga ferri
Hijet ma ndjekin lirinë
Sot protestoj për të gjallë të saj
Fuqinë peng ma mori ashti i thyer.
Kah po shkojnë këta zogjë të Alpeve
Anjet stërmbushen dasmorë të Evropës
Më duhet serish të rikthehem në Promethe
Të shoh nëse ikën e Bukura e Detit.
Mos m´i këndoni atdheut të heshtur
E di në cilin shpirt ruhet shpata e Gjergjit
Nëse bëhem prapë kalorës i ëndrrave
Dashurinë ia fali lirisë pakthim.
Në mos jetofshin as djajtë si hije mallkimi
Të dehur ma bëjnë gotën që e ngrita për liri
I kam folur çdo çast jetës për jetën e luftëtarit
Nuk më skuqin betejat që s´kanë fund të jetës.
TORNADO
Verë e Saharës më është rikthyer
M´i ofron thellësitë e Titanikut si freski
A ma freskojnë apo lendojnë fjalën
Më s´ka kush t´ia pluhros buzët poetit.
Ecën ëndrrës poeti im pa fjalë për lirinë.
Ç´sy Venediku mbeta këtë natë
Hënës si t´i them të dua
Kur mbrëmjes nuk i buzëqesh fytyra
Të zhdukurit nuk paska kush t´i numëroj.
Cilit t´ia kërkoj pak fuqi për valët e detit
Titaniku t´i vëjmë pak dritë dielli e lutje shpirti
Ka pesë shekuj jemi kalorës luftëtarësh të tokës
Përse çdo ditë ia shohim fytyrat tradhtarëve të lirisë.
Ah Tornado pse kurrë nuk u ngope valë të çmendura
He të raftë pika e të shitoftë zana
Kur hajnisht ia vodhe edhe trupin Rozafës
Si nuk t'u dhimbëset asnjë dashuri Titaniku.
Të shitoftë zana o det o det
Vitet me të mira i humba para syve tu
Përse të hy tani i vetmuar thellësive të titanikiane
Ke ta pyes për dashuritë e humbura të kalorësit venedikian .
Ku mund ta gjej dhe ta ruaj frymën e poetit plotë zjarr.
VRASËSIT E FJALËS
Nuk dua të besoj kur më thonë
Ja vrasësit e fjalës
Syve të mi dua t'ju besoj
E di që nuk shihen vrasësit e fjalës.
Vrasësi rri më mua dhe ty
Ai nuk di për zhdukjet
Është errësirë korbi e qytetit tim
Ju duhet i gjallë perandorëve ditën
Kanë frikë të burgosurit.
I kam besue fjalës si gjuhës hyjnore
Nuk ka fuqi askush që e vret
Këtë zonjë qiellore.
Paskna qenë gabim
Pse kam besue
Në liri s'kam mendue
Të vritet fjala
As unë e ti.
Ç'heronj t'ju themi
Vrasësëve të fjalës
T'i lemë se vijnë
Nga ëndŕat e përrallës.
E vërteta nuk është ëndërr
As përrallë
Diçka kur ma shohin sytë
Mjerisht është e gjallë.
FJALË
Sa të dua fjalë
Kur ti më beson mua
Edhe atëherë kur çfarë s'më thua
E desha me shpirt besimin tënd
Kur në një sofër rrije më perënditë
Edhe pse isha larg dritës se diellit
Mendja më rrinte pranë teje çdo ditë.
CILIT T´I PËRKAS
-Emri im më i përgjakur në Evropë
L.Haxhijaj-
Nuk e di në e di Zoti
Sa të dua fjalë
Kur ti më beson mua
Edhe atëherë kur çfarë s'më thua
E desha me shpirt besimin tënd
Kur në një sofër rrije më perënditë
Edhe pse isha larg dritës se diellit
Mendja më rrinte pranë teje çdo ditë.
Nëse i përkas tokës
A ferrit.
Lindjet
A m´i pagëzuan
Para vdekjes.
Për vdekjet
Nuk flas
Ia kam fal
Ferrit.
Lindjet dhe vdekjet
I kisha të parakohëshme.
Sot nëse shpëtoj
Më mallkojnë të gjallët.
Si të jetoj
Kur s´kam asnjë vend
Për varr.
Duhet të takohem
Zoti im
Të dytë të jetojmë
Njëjtë.
Më nxjerr nga jeta e ferrit
Ozonit më ngrit
Aty ku i krijova
Dashuritë e Venedikut.
Për pak më çmenden
Thelësitë titanikiane.
Njeri nga ne zbret
Në tokë.
Vdekja na barazon
Emrin tonë.
Pafajësisht që jetova
Dritës se ferrit.
Dritarët nuk hapen
Për asnjë pulëbardh deti
Evropë më fal vetëm një varg
Poeti.
EMRI I IM LIRISË
Mëngjeset në të pagdhirë
Më pagëzuan
Me emrin ma të bukur
Agim i lirisë.
Fatin e lidha me zanat
Që sa vite m'i ruajnë zotnat e mi
nga ethet e marsit kryeneq.
Ç'frikë ka bota
Serish nga protesta e jonë.
Askush nuk më do
Nëse rri duarkryq
Të pres
Si "hutit në zgurë".
Për një copë tokë të bukës
Më duhej të bëhesha luftëtar
Ose t'i vardisësha perandorëve
Kah ngritnin kupa e puthnin çupa.
Më secilin brez të fisit tim
Jetova
Ju fala për shpirt
Zotnave të atdheut
Të huaj.
Me shpatën e Gjergjit
Ma mirë thash
Të burrërohem sot
Nësër nëse bëhet vonë.
Nuk më thuani zana
A janë të gjallë
Luftëtarët e lirisë
A i pritni për duvakun
E nusërisë.
Mos i shkrumoni buzët
Se demonët e thyen qafën.
Janë stolisur lapidarët
Me aromë trëndafilash.
Ora ka rënë
O sot o kurrë
Për një emër luftëtari
Në flamur.
