Disa thënie nga Sigmund Freud
Ngado që më çuan teoritë e mia, zbulova që një poet tashmë kishte shkuar atje.
Mashkulli i vërtetë është monogamik.
Njeriu është produkt i traumave në moshën e fëmijërisë.
Të shumtët e njerëzve në të vërtetë nuk duan liri, sepse liria presupozon marrje përgjegjësie, dhe të shumtët dridhen nga marrja e përgjegjësisë.
Pyetja më e madhe që kurrë nuk ka patur një përgjigje dhe që as unë nuk kam arritur t’i përgjigjem pas 30 vjet studime, është: çfarë do një grua!
Një ditë, duke parë prapa, vitet që luftoje do të duken më të bukurat.
Prapa çdo gruaje të fortë, fshihet një baba tiran.
Djalli mbetet gjithnjë justifikimi më i mirë për të shfajësuar zotin.
Ku shkon një mendim kur është harruar?
Kur një fëmijë ishte padyshim fëmija i dashur i nënës së tij, gjithë jetën e tij kryeson ndjenja e triumfit, besimit në sukses, që shpesh të çon drejt suksesit.
Në çështje të rëndësisë dytësore, është e nevojshme të analizojmë të mirat dhe të këqijat. Në çështje kritike, vendimi duhet të vijë nga zemra.
Nga gabimi në gabim, zbulon dikush gjithë të vërtetën.
Interpretimi i ëndrrave është rruga mbretërore për hulumtimin e subkoshiencës.
Feja është neurozë.
Dy gurët themel i lumturisë: dashuria dhe puna.
Gruaja duhet ta zbusë dhe jo ta dobësojë një burrë.
Nuk mundem të mendoj asnjë tjetër nevojë në fëmijëri, sesa mbrojtja atërore.
Çfarë evolimi! Në Mesjetë do më digjnin në zjarr. Tani në zjarr djegin librat e mi.
Amerika është një gabim.
Mendimi është veprimi në provë.
Histerikët vuajnë përgjithësisht nga kujtimet.
Demonët nuk ekzistojnë, siç nuk ekzistojnë dhe perënditë. Është thjeshtë një aktivitet psiqik i njeriut.
I vetmi kusht paraprak i civilizimit është Drejtësia.
Fëmijët janë tërësisht egocentrik. Ndjejnë nevojat e tyre fortësisht dhe pa mëshirë luftojnë për t’i kënaqur.
Përballë dikujt që vdiq, marrim një qëndrim të veçantë. Diçka si admirim për dikë që mbaroi një punë shumë të vështirë.
Aq mësues të mirë sa bëhen homoseksualët, po aq të këqinj dhe të ashpër bëhen ata që ndjejnë neveri për homoseksualitetin e tyre.
Shakatë nuk janë vetëm një deklarim i neurozës seksuale, por një simptomë psikopatologjike.
Ego- nuk është superior në shtëpinë e tij.
Shumë herë, ëndrrat më të rëndësishme janë ato që duken dhe më të çmendurat.
Vërtet, pse asnjëri nga të mëdhenjtë, kurrë nuk zbuloi psikoanalizën? Pse duhej të priste një Hebre komplet ateist?
Anatomia është destinë.
Një njeri që dyshon në dashurinë e tij, mundet, ose ndoshta, duhet të dyshojë çdo gjë të ulët.
Që të jesh tërësisht i sinqertë me veten, është një praktikë e mirë.
