PENGU I FERRIT
Dje harroja se si jetohet me fytyrë njeriu
Dheun ndër këmbë ma kish zënë peng
Bota e ferrit.
Vdekjet ishin malli që çdo çast e kërkoja
Kur për jetën vdisej betejave të dritës se diellit
Sot prapë jam peng i fjalës se dhënë
Dhembjet e se cilës kurrë s´kanë shërim.
Nëse diellin acarët ma zhdukin nga jeta
Ëndrrat për liri nuk më rikthehen sërish.
Prapë mbetem peng i ferrit të fjalës
Derisa nuk më shlyhen mëkatet e saj
Fajësinë e mbaj se i besova më shumë se vetes.
Në gotën e dehjes ç´mu bë fytyra e urryer.
Iku fjala për të mos u rikthye më as si perandor
Rikthimin e saj askush më nuk e pret si fytyrë hëne
Vdekjet ndoshta s´do t´i ketë më për nder.
ISHULLI I FJALËS
Kurrë nuk thuhet e vërteta për fjalën
As kur të helmon me gjuhën e gjarprit.
, , Bira e minit njëqind grosh"
E kanë thënë njerëzit apo koha e tyre
Nuk është me rëndësi kush dhe si e kanë thënë.
Në të njëjtën kohë të pakohë u linda edhe unë
Me frikën më të madhe se njëqind ferre bashkë.
Me kot ia ruaj të vërtetën fjalës
Në kokë ëndrrash më bluhen pafajësitë e Rozafatit.
E pyes veten nëse jam i aftë të burrërohem
Një ditë t'i dal zot tokës dhe t'i sjell shi
Ëndrrës t'ia numëroj pesë shekujt e mëkatit
Kur çdo ditë më ishin dhembje e plagë shpirti.
Besoni ende jam peng i acarëve që ngrijnë .
Për kaq vite sa jetuam si njerëz
Fjalës kurrë nuk i dihej fillimi a fundi i vet.
Në një stuhi bajlozësh
Cili të shndërrohej prapë i pari në Promethe
Apo vetëm m'i përcjellin plagët e atdheut
Në sofrën e shtruar plotë dhembje të jetës.
Nëse vdes një ditë për një fjalë që shëron
Vetëm atëherë ngritëm në Promethe
Ishullin e dhembjes e rikthej në muze shërimi.
GRUA
Emër që lidhet me ngrohtësinë e diellit
Kur sytë e Evës janë në shoqëri me hënën.
Yjet për një çast ndalojnë shkëlqimin.
Femër , mish për djajtë më thoshte babai një natë
Lutej për vajzën, motrën time
i kishte tretur diku larg
Ku miza brente hekur më thoshte legjenda e heshtur.
Nëntë vite ia lante plagët e motra Gjergj Elez Alisë.
Kanë ardhur stuhitë në vend që të binte shi
Njëqind bajlozët e detit
Shpata e Gjergjit i pagëzoi me ferrin e zi.
Femër mbretëresha ime Teutë
Luftëtarët Nora e Kelmendit, Marie Shllaku , Shotë Galica
Dikur gjyshërit u këndonin këngë me lahutë.
Femër edhe sot je emër
Fjalë e shenjtë për zemër.
Historia nuk shkruhet më pa ty
Lirinë nuk e dua pa betejat
Për jetë a vdekje
Kur fitohen me emrin tënd.
MË FAL
Eva, më fal për mëkatin
Pse mollën e Adamit e zhdukën
Pesëqind vitet e ferrit tim.
E di puthja të mbeti peng
Për ta shpëtuar fjalën
Që t´u bëra peng i saj.
Më fal i them secilit që ia mora kohën
Kur në vend të ferrit ecni drejt dritës se diellit
Më mirë se udhëkryqet e mia
U bëtë ëndrra e shumë pritur e lirisë.
Asgjë nuk ka mbetur pa i dhënë jetës
Vetëm dashuritë serembiane më mbysin
Thellësitë titanikiane ju bënë rrugë pa kthim
Nuk di si t´i them më fal, mos dashuro marrëzisht.
E di, poetët pas hyjnive janë të marrë
Tek njerëzit shihemi me sy të çmendurive djallëzore
Vetëm me perënditë jemi miq me njëri-tjetrin
Të falem, Sokrat, kur më tregove bir i cilit Zot është poeti.
QYTETI PA EMËR
Në qytetin pa emër
vetëm vrasësit e mi
kanë emër.
Mbi qytetin fantazmë
i bërë shkrumb e hi
Jetuan vrasësit
fqinjët e mi.
Asnjë emër të tyre
nuk e mori gjykata speciale
Dje dëshmitarë janë lapidarët
e gjyshërve të mi.
Sot nuk më lejohet të jetoj pa emrin tim të saktë
T´i numëroj vdekjet e dëshmitarëve të gjallë.
Ah, sikur ta bëja qytetin tim buqetë lulesh
E kisha shndërruar në dhuratë më të shtrenjtën.
Për pranverat e marsit kryeneç.
T´ia dhuroja Metropoleve evropiane.
Aroma e bukurisë të luleve dardane
Nëse do t'i shndërronte në të çmendurit e ferrit.
Nuk jetohet më në qytetin pa emër
Ku vrasësit e mi kanë emër.
DO TË FLAS ME LASGUSHIN
Kam me folë burrërisht me ty
E di që ma zotëron jetën dhe të vërtetën
Edhe nëse i mbetem borxh ferrit
Pse nuk e kryqëzoj në fjalë të shenjtë veten.
Është përzier koha ime me demonët.
Nuk di cili jemi të shenjtë a cili më djall.
Kam me folë me diellin të mos bëhet palaço
Pse ngroh edhe botën e perandorëve.
Sa keq kur i ndrit udhët kah ecin tradhtarët.
Kam me folë edhe me djaj natë e ditë
T'i kthej yjet në jetë
Të bëhemi atdhe i fjalës.
Eh, sa herë fola me shpirtin e dashurive
Kurrë nuk më fali urrejtje për Venedikun
Më dha vetëm fuqi t'i mbijetoja ferrit të Dantes.
I kam folur jetës deri sa u bëra i krisuri i saj
I thashë ma gjej të vërtetën që shëron
Mos rri në urrejtje të vetë perëndive
Ndalo yjet mos të zhdukën nga shpirti.
Sot i flas muzës lasgushiane
Sa bukur i rri liqenit fustani i bardhë
ku Lasgushi hapte krahët
e bëheshin të dytë vargu im i jetës
Ç'MË THOTË FYELLI
Diku e kam pentagram të fjalës
Fyelli im ç´më thotë sot.
Ka frymën e shpirtit të Evës
Këndon më bukur më nota të saj
si të Zanës.
Si dikur bëhet këngë zanash
Idila më mbresëlënëse e mbretërisë së Teutës.
Fyelli i shqipeve ç´më thotë sot
Kur bota jeton në kopshtin e Evës
Trëndafilat janë m´u pranvera
Që ty të takon pa lot.
Cilën këngë ia fal jetës
Fyelli im më trego sot.
Më këndo me zërin tënd të jetës
Të marsit tim kryeneç të së vërtetës.
PARADOKS
Kryq e tërthor i rashë secilit cep atdheu
Edhe atëherë kur m'i prenë rrugët fjalës se dhënë
Nëpër kryqëzimet e metropoleve evropiane
Pafajësisht besës së dhënë u gjenda.
Në njëqind gotat kur t'i ngrita çasteve të jetës
Shpirtit tënd të hyra i gjallë.
Sa do të doja të isha vetë ëndrra e gjatë e jetës
S'kam fuqi të mendoj që e ngrita gotën me ty.
Ka vite kur stuhitë nuk më sjellin më shi
Secila stinë në shpirtin tim acar më ngrin.
I besoja fjalës se tij kur së bashku deheshim për lirinë
Të palarat ka kohë që erërat m'i shtrijnë për dhe.
Ah, njerëzit e mi ende nuk ikin perandorët
Më larg nga sytë e luftëtarëve nuk zhduken.
I shkruaj në ditarin e paradoksit emrat e demonëve
Kur mendoja se ishin njerëzit e mi
Dhe gotat sa herë i cakërroja orë e çast për lirinë.
Vdekjet m'i kërkuan në këmbim të gotave të lirisë
KONCERT NË FUND TË DIMRIT
Deri kur më duhet t´i nënshtrohem fjalës
Çfarë ka mbetur nga koha e jonë e vjetër.
Trupi im i ishte në top- listën e lajmeve
Kur piktorët harxhonin ngjyrat për t'i pikturuar dhembjet e popullit tim.
A po ruhet ndërgjegjja e fjalës së paguar shtrenjtë
Nëse dita-ditës ngritët lart dhe për një çast vdes krenaria e kombit tim
Heroizmin e kisha për nder ta ngriti si mikun
Nuk e dëshiroja rebëlimin donkishotian si humbje betejash.
Historisë nuk i falët shtrëmbërimi i se vërtetës edhe nëse ferr i gjallë mbetësh.
Ah, bre çfarë shkruajnë gazetat për të pavërtetat që s'vlejnë pesë pare fytyrë.
E kisha mendue të zgjedh mes vetes dhe të tjerëve nëse ndjehëshim të lirë.
Jetën si është pranë ngohtësisë se diellit
Apo jetën errësirave korbiane ku veç djajtë gjysmë njeri jetojnë.
Cili do skuqej nëse ik nga fytyra e vet dhe s´di për fjalën ku do mbetej në kohën tonë.
Me cilën fytyrë jetohet kur të mungon edhe vet jeta
Për skaj shpatës se Gjergjit u mata me fytyrën e fuqisë Fishtiane.
U gjenda për pak me pulëbardhat në njerin nga koncertet e dimrit.
Më përzgjedhen t´i këndoja njëqind betejat e lavdisë prekaziane.
Derisa toka ende mbetet nën ethet e botës tropikale
Fjalët kur ngjajnë në fekale s´kanë derdhje në det.
Kjo është ana e jetës kur nuk leshon pe para tradhtive Hiçkokiane.
DARKA OSE KOHA E DREQIT
Pak kohë ka mbetur për njeriun
Jetën e shenjtë e rrujti dreqi
Mezi presin çmendurinë e fjalës
Ta shndërrojmë në simfonitë e ferrit.
Vallë kemi mbetur pa vdekje perëndish
Apo vdekjet tona janë malli më i lirë i jetës.
Çou vadis Promothe pas dreqit
Që vetëm ai sot ka mbet në ne.
Acarët kanë zënë pritat dhe vrasin rritat
Lumënjtë kanë humbur rrjedhën në mesditë.
Sot detit ju ngrinë valët
Sikur mua ç'm'u zhdukën fjalët.
Djajët m'i largoni nga syri i keq .
Nëse nuk i keni besue jetës kurrë
Sot më më dëshirë takoj një djall se sa një gjysmë njeri o burrë.
Sonte njeri nga ne jemi darka e dreqit
Prapë si çdo herë dua i pari t'i prijë listës.
ETNA
E dini ç'zjarr vjell Etna rebëlimit të Evës.
Ika nga mëkatet e Adamit
Të mos pushtohem nga sytë e saj.
Ende luftohet për dashurinë e virgjër.
Nuk kam besue në lekundjet e fjalës
Si të tokës
Kam bërë një udhëtim të gjatë
Me jetën e bukur u mahnita
Ia dola ta nxjerri fjalën e shenjtë
Nga ferri e Dantes.
Të vetmet maskat nuk arrita t'ia heq
Ca fytyravave demonësh
Me emër e mbiemër njeriu.
Për t'u rikthyer në fjalë qenka rrugë pa krye.
Sërish rikthimi në njeri
Pas zhdukjes se fytyrës
Fare s'qenka e mundur.
Mund të kthehesh
Vetëm në Bajloz të Zi.
ASHT I (RIK)THYER
Më s´ka rrjedhje të sigurtë lumi
Dikur ashti im i thyer në një mijë copa
E ka vrarë lotin burrëria e tij.
Çfarë fshehej nën dhembjet titanikiane
Kur kështu jetohet sot në jetën e njeriut të gjallë
Më mirë më qenë një pishë e ndezur.
Nga ngrohja e saj këto ditë dimri e acarësh
E sheh edhe veten nëse je i gjallë a ende luftëtarë
Kjo është bota e jonë e padrejtë
Kur zhduk çdo gjë me vlerë nga vetja.
Edhe të vërtetën , edhe heshtjen, edhe pikat e saj
Sepse lotët nuk i marrin fare të vdekurit
Lotë mund të këtë çdo kush
Edhe dimri, edhe fusha, edhe mali , edhe deti
Vetëm lotët e njeriut më nuk janë për asgjë
Atyre ju dhemb zemra ende
Ata jetojnë të zhdukur nga dhimbjet e miqve
Por që do kur acarët kanë prangosur lotët
Më nuk i dihet fundi as fillimi i jetës.
Prapë nëse duhet rikthyer se vërtetës
Kush ka zemër dhe shpirt në jetë
Kjo është tani më se një çudi e vetë parajsës
Nuk besoj që ndodhë , vetëm nëse rikthehet si Promethe.
MISIONI IM
Të njëmijëtën grimcë atomi
Diellit dhe jetës ia mora
Nëse s'më besoni
M'i shikoni sytë pse s'flasin më.
Edhe të vërbuar i dua sytë që na burrëruan
Për t'i fal zotnat atdheut
Mbrëmjeve të shohim më mirë.
Yje, e dini se ç'vend kam hapur për ju
Sonte kam zbrazëti shpirti
S'mund t'ju them të vërtetën.
Në ëndrra më fluturoni më shpejtë se zogjtë
Kur kthejnë çdo ditë në këngë
Bëjmë të njëtën zhurmë bletësh.
Yje mezi presim t'ju shohim
Cili të zgjohemi i pari
Ta dëgjojmë zërin e zanave të mia
Kur krijuan profetin e tyre të shenjtë.
Më sa mund i nxjerr nga fisi i zanave
Ky është vetë populli
Sa shtrenjtë e pagova jetën.
Keni harruar kur mësuesi mezi shpëtoi nga ferri
Kur prangat e robërisë ashtin ia bënë darkë djajsh.
LUFTËTARI IM
-Pranë lapidarit të ish mësuesit tim-
Mësues edhe sa herë duhet të vdisej për tokën
Ti iu fale pesë shekujve atdheut
Unë të mbeta vetëm ty peng.
Atdheun nuk po e shoh që është mire sot
Demonët çdo ditë po ia verbojnë sytë e tij
Nuk ka fuqi që më ndan nga drita e diellit
Ajo ishe Ti kur ligjërojë mes tytash të ferrit.
Ah, sypatremburi im i zjarrit prekazian
Dashurinë për , , Afërditën përsëri në fshat ‘’
Sot njeri nga perandorët po ta lëndon.
Një tufë lulesh nga kopshti im i shpirtit
Ta vëra mbi lapidarin tënd mësuesi im luftëtar
Të mbështjellë me ca pika loti kujtimesh për ty.
Më fal, kaq mund të bëj sot mësuesi im
Dhe të shkrihem si qiriri i Naimit për ty.
GREVË
Gandizmin sot e ndaj me jetën
Republikës njëqind vite ia kam falur rritën
Engjëjt më flasin me zërin e luftëtarëve të lirisë
Vdekjet ia dedikoi demonëve
Kur çdo ditë ma zhveshin ashtin tim.
Ëndërr a s'më flet njëherë me mua për grevë..
KOHA
PËR
MIQ
Dikur
Koha
Ngjante
Në lumë.
Sillte
Miq
Më të mirë
Se unë.
Edhe pse
E jetoja ferrin
E vërtetë
Miqtë
Më bënin
Ta dua
Këtë jetë.
FRIKA
Luftëtar
Me Ty flas
me gjuhë atdheu
E di se ke shpirt Prometheu.
Ata që nuk e kanë vra frikën
Frika një ditë i vret vetë.
Mos vdis para meje
Se betejat s'kanë fund
Për liri.
Merri mirë në shenjë
perandorët.
Prapë ruaj plumbat
S'ka besë koha që e jetojmë
Nëse nuk kthehet sërish në zezonë.
ASNJË LAPIDAR PËR LULE
Rrëfim tronditës pas 66 vitesh i Sali Bollatit nga Paramithia.
Vetëm gurët e vendlindjes i gjeta
Kur erdha për herë të parë n'këtë anë
Dhe zanat fshehtas këndonin me lot
Ç'këngë qahej për vëllezër, motër, babë e nanë.
Lulet e freskëta i mora nga Tirana
T'i vë mbi lapidarët e vëllezërve të mi,
Farukut 5, Ferhatit 13 vjeç, motrës Magbule 2 vjeçe dhe nënës e babait.
Ah, se çfarë dhembje e hata
Asnjë vend për lule më nuk ka.
Në sytë e Evropës të vrarët nuk kanë atdhe
Vallë lulet e rinisë a nuk i meritojnë aromat e lirisë.
Ku t'i vë lulet kur s'gjej asnjë lapidar
T'i vë para portës se Kullës se Ejfelit
E di që sytë e Evropës nuk shohin drejt
Çfarë më mbetet t'i kthej lulet në Tiranë
T'i vë mbi ty Shqipëri se askund s'gjeta tjetër
AFËR
Më afër bluzës
e kam menduar të rri
kur fjala më erdhi si liri
të ec n´jetë ashtu siç di vetë.
Më afër diellit kërkova
ta krahasoj fuqinë e heroizmit tim
nëse flaka e tij nuk më djeg
e meritoj të jem fjalë që dhemb.
Më afër ferrit dikur jetova
sa larg nga drita e diellit
kilometrat e fjalës na ndanin heshtjes
vetëm yjet ishin sytë e mi të jetës.
NËN ETHET E BORËS
Sot erdha befas t´i vizitoj Alpet shqiptare
T´i shoh se në ke ngjajnë fjollat e borës
E di sa më kanë rënduar thinjat në kokën time
Ndjej ethet e acarëve që më ngrijnë orë e çast.
Më jepni fuqi të ngritëm mbi acarët kur dhembin
E kam gjetur me cilën stinë dua ta krahasoj jetën
Në pranverën e fjalëve që nuk vrasin asnjë pëllumb
E dua ta jetoj jetën pa ethet e fjollave të borës.
E dini si jetoja para pesëqind shekujve acarësh
Kohën e Gjergjit më mirë e kisha pikturua
së bashku me zanat.
E njëjta jetë është ma thotë shpirti i ngrirë nga perandorët
Cilës teori më duhet t´i besoja sa ma shpejt aq ma mirë.
Jo, s´do të thosha t´i besoj secilit që ma vret mikpritjen time
Buzëqeshjen e hënës mos ia ndaloni askujt
Nëse veç rilind dielli agimit mëngjesor
pranverës sime
Ëndërroj të mos zhduket kurrë shpata e Gjergjit
Askush nuk mund të më detyron të besoj për vdekjen e saj.
Jam përmallshëm t´i vë lulet më të bukura mbi lapidarët e heronjve
Dhe ca pika të heshtjes që flasin
më shumë se tërë jeta ime
Më to pi dhe dehem për stinën më të bukur të fjalës
Edhe nëse ndonjëherë bëhem i krisur,
i ngrirë nuk jam.
FLOKU I SHOTËS
Më duhet prapë të dal në mal
Nga aty ku gjyshërit besën pengë e lanë.
Të shoh në është hija e flokut të Shotë Galicës.
Nëse ruhet ende fjala që m'i di dhembjet.
Edhe një herë më duhet të dal në mal
T'i jep ujë gjogut të Gjergj Elez Alisë
Ta shpëtojmë nderin e plagëve që s'kanë fund as fillim.
Ah, si s'më lënë t'i përfundoj betejat
për mbretërinë e Teutës
Të ngritëm mbi gotën e urrejtjes shpirtërore.
Toka është e luleve dhe për lulet jetohet
Nuk harrohet trimëria e heroinës Marie Shllakut
Kur më shpëtoj nga masakra e Çelisë se Siqevës.
Sot nuk më duhen më këshillat e Ufëve
Jetoj për t'i bashkuar plagët e secilit cep atdheu
Në një fjalë të shenjtë të Gjergjit tim.
POEZI
Të betohem në fjalë
Kurrë s'kam shpirt të ta them
Më merr edhe mua në Dhe
Ose rikthehu në Promethe.
Edhe sa herë më të thënë poezi
Kur e di që sot më sjell liri
Të dua më shumë se veten
E di se të ti ma thua të vërtetën.