Mes rërës së pafund një lule e vetme
E një zog i vetëm mes qiellit të fjetur
Ulliri mbi rrënjën e vet qind vjeçe në erë
E kreh mjekrën time të bardhë
Ti gjuan peshkun e fshehur në jug
E guaca çel fletëzat e unë mahnitem
Zjarri i shpirtit tim të gjelbër nga fluturon
Mes vetëtimës së ujit dhe pikës së gjakut
Nga e cila flutura krijon qiririn e vet
Asgjë tjetër ndërmjet dy kohësh
Deti dhe trëndafili mbi syrin e vagëllimit
Vasha dhe rëra në flakën e gjirit të etur
PATITULL
Nata dem i therur, unë aty mbi gjak të zi
Kaq herë të njëjtin varg e shkruaj për ty
E as pikë e dritës sate kund, as i yti sy
Vetëm natë e therur në zemër, vetëm vetmi
Unë mbi ëndërr, pa veshë e gojë, në habi
Ja, tashmë s`e di as vetë, beso, pse e sesi
Hyra në pyll të panjohur, pa udhë, pa kmesë
Vetëm të bëhem hënë mbi vijë të re të ujit
Recital i zemrës, trëndafil i ndezur në hi
Varg i nxjerrë nga gjaku e ashti i kallur
Dhe, tash ja, për dritë shpirti të mekur vij
Lules së përgjakur, dhembjes sime për ty
Unë vrasësi yt i verbër, unë robi yt i pa gojë
Me pak tokë në grusht, i vdekur e i bardhë.
Asgjë më, sall gur i çarë, i varur në tojë!
