Krenar jam për ty, o mik poet,
O ti, që në zemër e ngjyen penën;
sa herë shkruan vargje për atdheun,
dhe diellit ia merr rrezet për Heroikën...
tek me lot e dhimbje e thur vargun tënd!
U pamë bashkë sot, o mik i mirë
Dhashtë Zoti që të shihemi përsëri,
dhe ashtu të gëzuar, të buzëqeshur të pafsha sërish
me librat e tu në duar
dhe me gëzimin e suksesit në sy!
T ́i këndosh atdheut sërish, o mik,
dhe ruaj tehun e mprehtë fjalës shpatë, të vargut
atdhetar,
se asaj ane kah rrjedhat e Danubit shkojnë përgjakur
shekujve të Ilirisë...nuk flejnë kurrë te pabesët e vjetër
barbarë.
E në fjetshin në punë të tyre, ti vargje të bukura thur
përsëri,
këndoji asaj, të shtrenjtës Kosovë martire,
të shkuarës së paharruar dhe të ardhmes,
ashtu me mendimin tënd të mprehtë, dritë dhuroju të mirëve!
E diku legjendave iliriane do të shihemi bashkë
e atje në hijen e lisave të mallit do të rrimë,
do t ́u këndojmë zanave hyjnore për të përhirshmet hire,
e do t´ua përjetësojmë së bashku madhështinë.
E vargu gecian do këndohet nëpër kohëra
ndër lëndinat e Kosovës nga të bukurat shtojzovalle,
e bijtë e së ardhmes do të thonë
-I këndoftë zemra poetit Atdhe Gecit!
Të bukura ia paska lënë kohës këto vargje!
