Cili njeri do t´i besonte ferrit tim
Shekujt njeri pas tjetrit ma çmenden jetën
Kohë e gjatë ishte edhe për ëndrrën time
Me heshtje mendoja t´i flas të vërtetës.
U vonuan për ta hapur kutinë e Pandorës
Vrasësit për asnjë çmim nuk kanë fytyrë
Sikur të kishte pëlcitje të atomeve evropiane
A thua a do të kishim një tjetër mot nga ky që kemi.
Në ty Evropë të ka mbetur çelësi i Pandorës
Hapëni aq sa në zemër ju rrinë lutjet e perëndive
Njeriu dhe toka nuk janë krijue për t´u ndarë nga njeri-tjetri
As për të qenë larg gjuhës skur nënat të thërrasin.
Lirinë s´mund ta imagjinoj kur e di se si ndjehen malësorët e mi
Dikur të sharë e sot ende jetojnë si refugjatë të ndarë
Në çdo shekull fisit tim i duhet t´i rilind një Gjergj i ri
Ai apo unë të jetojmë afër tokës si Gjergj Elez Ali.
KRYEZOTI
Kur zotnat krijuan botën
Kush i fali liri njeriut të sotëm
Më shumë se Kryezoti im.
Në shtatë faqe të tokës
Isha i vetmi i mallkuari i ferrit.
Por, jetën e Gjergjit e përjetova
si çlirimtar.
Me plagët e atdheut
Përherë u burrëruam.
Kurrë nuk u pajtova
Me vdekjet e parakohëshme
As si humbës betejash i tokës sime.
Nëse i lindim ndonjëherë zotnave
Sytë e shqiponjës na bëjnë dritë
Ndersa vetë dielli edhe në dhembje
Na rritë.
Edhe në u vërbërofsha një ditë
Fajtore janë fjalët e zemrës
Pse nuk dija të luftoj si kryezoti im.
Sa afër isha ta ruaj yllin e Davidit
Kur dashuritë m'i shndërruan në plagë vdekjepruese.
Kurrë nuk u mora me fytyrat që e tradhtuan atdheun
Mua mëshitën tek perandorët e tyre
Tokën ia falën vrasëve të Apokalipsit.
Edhe në ëndrra rikthehu Kryezoti im
Se nuk jetohet as nuk vdiset pa ty.
EKSODI 1999
-Ringjallje
Bllacë
Vendnumëroj heshtazi
A thua Zotit i linda për se dyti
Pa ditur se ashti im qëndron.
Rafalet nuk më shpojnë trupin
Mjaton gjaku im rebel ta skuq detin
Koka më mbetët binarëve të trenit
I rikthyer në udhën Via Egnatia.
Sonte më mallkojnë nëtët e ferrit
Menduan se do të krenohen pa lirinë time
Gabuan se nuk vdiça si palaço mjeranësh
Nëse këngën për Gjergjin e desha ndonjëherëë.
Ajo më shpetoj të bëhesha i dehur demonësh
Sot për hirë të Bllacës vendosa ta vras ferrin
E ndaluam frikën për një tokë pesë shekuj të ndarë
Ecim pa u ndalur në asnjërën kohë shtrigash.
Vrasjet m´i keni borxh të dielave me diell
Nuk luftohet me sy dhelpërash as më dhemb ujku
Ma pastro zemrën se luftove për tokën e lirë
Atëherë cili është fitimtar e thot e shejta ime.
ANA TJETËR E MEDALJES
-Në përvjetorët e Titanikut
Këmishën e natës nuk e vesha
Sa mëkat për lirinë time
E pafalshme nëse nuk e ruaj besën
A ruhet fjala në etjen e valëve venedikiane.
Po e kthej ditarin e jetës në retrospektivë
U treta në lotët e fjalës sime.
Shih Marigoja çendisi flamurin e atdhedashurisë
Sa bukur të dytë valojmë
Unë në Prishtinë
E ti në Vlorë.
Asnjë buzëqeshje ma s'na ndihmonte
Pēr një çast u përbetuam në Zotin e fjalës
Edhe ne do të jemi fundi i Titanikut
Apo do të shndërrohemi në simfòni betoveniane.
Tani shfletoj ditarin e jetës
E quaj të marrë detin kryeneq
Kur ç´më bëri fund e krye të krisur
Një luftëtarë ndoshta pak të dehur.
S'ka më dashuri sipas detit
Çdo gjë u vra kur u përmbys Titaniku
Asgjë nuk më mbeti nga krahët të fluturoj me pulëbardhat
Ah,përse urrejtje keni ju valët mbytëse.
Serish ka plagë ana tjetër e detit
Ka frikë nga bajlozët që s'dinë tjetër
Veç të vrasin dritën e diellit
Të dielave i jam lutur hyjnive
Më ndërroni me anën tjetër të detit
Vetëm vrasës Titaniku mos më bëni.
E PABESUESHME
Nuk më del ofshama vetvetiu
Kur fjalën e vranë pas shpinës se saj.
E pabesueshme qenka e vërteta e syve t'mi
Ecja nepër dhembjet e atdheut të plagosur
Që kurrë nuk harrohen për mua as për ty
Fjala ime e bukur.
Sonte s'dua të eci kur s'ka dritë hëne
As nëpër plagët që më s'kanë shërim atdheu
As t'i heshti jetës se vrarë
Sonte nuk ju besoja syve se në cilin skaj të botës ndodhem.
S'mund ta marr me mend
Musafir i fjalës që kurrë s'ka shërim
Dhe në shoqëri me rrugët e jetës erdha deri këtu .
E pabesueshme nëse fjala të zhduket
Më mirë të kisha parë në endërr.
Pse e vërteta kur ta shohin sytë
Dhemb më shumë se jeta.
Dhembja ka një histori të veçantë
Kur ende jetojnë tradhtitë
në njeriun e sotëm.
E pabesueshme ,por e vërtetë
Njeriu o bëhet dhembje
O në dhembje vdes.
I kisha lutur perënditë
T'i zhdukin vetëm tradhtitë
Nga dhembjet e fjalës.
