Hirit të trëndafilit të një loje të vrarë vetmie
Njëqind herë nga kthehem mes pusi e hithi
Letea zgjohet shuplakash, ja si rrjedh për hije
Nga zjarri i prekjes ndërsa digjet drithi
Sëmundjen time me yll e ka vetëm ulliri
Rrënja nga i ik në zemër e dega në qiell
I dehur (për jehonë gjaku ndezur brenda syri
Ti, hija e dorës e mollës) u` nga vij me fyell
Zhvesh botën qorre, zhvesh veten deri në hi
Me gishta të thyer e rishkruaj zjarrin në erë
Me bri të ëndrrës mbi asht fryj mbi pranverë
Veç zogu të rrëshqasë duarsh e të niset nga ti
Në kallirin e një vere evarinë ta rindez.
Dashuria kurrë s`i mbyll dritaret me rez`.