Nuk më zihet besë
Nëse nuk e ngrita gotën
Për secilën hyjni
Vetëm kështu pi për ty Shqipëri.
Më është zënë peng fjala kur kërkova botën time
Fuqinë ia fala dritës se diellit t'i shkrijë acarët e janarëve vrastar.
Sot u bashkova më lumënjtë e protestës
Për një botë ndryshe nga kjo që ma servojnë përandorët.
Askush më nuk i beson cilës do vdekje nëse ndodhë sot në botë.
Në botën time hyra si luftëtar i tokës se djegur
Nuk e di as se si ia dola të ngritëm nga ferri i botës se shekujve mëkatar
Botës sime i ndihmuan miliona trëndafila që hynë e dalin pa kthim.
Luftëtarët e fjalës janë të parët që i prijnë botës sime
Fjalët e miqve qëndrojnë në dritarën e atdheut të rikthyer.
Ato fjalë që më rritin e mē ngritin më lart se vetë jeta.
Në botën time nuk i kam lenë vend urrejtjes
as fytyrave tradhtare kur orë e çast më sillen vërdallë.
Bota ime është fjala e dhënë që jetoj dhe vdes për të.
Sa herë që atdheu është në rrezik
Atëherë ngritëm në Promethe për secilin armik.
Sot mes atdheut dhe dashurisë ështē thellësia titanikiane
ajo që e mat fuqinë e saj për plagët e ndara
ku s'dihet në cilën botë kanë shërim .
LUFTËTAR
Pesë shekuj breshëritë demoniane sˊtë mposhtën
Dhembjet e tokës tˊi mbajnë gjallë ëndrrat e lirisë
Të pakëta janë betejat nepër të cilat tˊi numërova plagët
Derisa u ngrite në lapidar të përjetësisë.
Kisha dëshirë të kem fytyrë luftëtari
Tˊi shndërroj lotët e ndarjes në buzëqeshje hëne
Brezave që vijnë pas nesh do ju them bëhuni edhe ju çlirimtar si unë.
Nëse askush nuk rri më ju ,ja ku më keni.
Pas fluturave vrapoj për tˊi bashku luftëtarët në fisin tim
I di se janë zënë peng udhët e lirisë deri më sot.
Edhe njëqind vite tˊi kisha,prapë në luftëtar të lirisë isha pagëzue
Më tokën u lidhëm cili t'i qëndroj besnik fjalës se shejtë
Lotët i lamë nëse vijnë pranverat e tokës sime
T'i ujitim lulet në vend të shirave të vonuar.
TË MARRËT
-Dhunuesit e shekullit 21
Dheun e atdheut e ndalova nga shitësit e marrë
Në secilën shoqëri të marrët ndërrojnë fytyrat
sipas ulurimës se ujqërve.
Shoqërinë e fjalës e ruaj për yjet
Nëse serish ju rikthehen tokës
Më plagët e dhembjes se heshtur
dola nga ferri i demonëve si robot djajësh.
Pafajësisë time askush nuk i besoj
Ku t'i di emrat e korbave errësirës se pafund.
Ndalo o Zot shtatëzaninë e urrejtjeve
që i ka kaplue këta shitës të djallit.
Jepi fuqi Prometheut ta ngrit Titanikun
Më thuani a kam ende zjarmi ëndrrash
pas dyluftimit me veten
Përse vazhdimisht në stinët e mia bie borë.
O BOBO KORBA JU
Gati kah plas është toka e ndarë në dysh pafajësisht
Kur çdo ditë shkelësit e dreqit e shkelin.
Heshtjen e fjalës e krijuan këta fytyrëkorba
Që ecin puthadoraz kur demonët shtrojnë dolli.
S'lenë gur as dru pa u përbetu
Një botë të ligë mendojnë se kanë kriju.
Pesë shekuj më krijuan jetë të vrarë
Atdheun e kisha të ndarë në luftëtarë dhe spiunë
Nuk dinim cilēt ishin më shumë.
Luftëtarëve çdo ditë ju shtoheshin betejat për jetë a vdekje
Spiunët gradoheshin në demonë e besa edhe në perandorë.
Tani kjo tokë nuk duron ma të mos këtë Zot
S'dua t'i takoj legjendave që krijojnë spiunë e tradhtarë.
Sa ma larg nga kjo kohë e ndyer dhe e urryer
Secili brez përjetuam kët fat të dreqit
Kur mezi shpëtuam nga armiqtë e përditëshëm.
Nuk ngjan në njeri ai që ia shet dreqit të zi popullin e tij.
ÇMIMI I FJALËS
Sa larg jam ngrit për fjalën
Çimimin e urrejtes shtrejtë e kam pague
Duhet të jesh Promethe në jetë
Tˊi qëndrosh ferrit pa u ligështue.
Kënga ime buzëqeshje fal
Kurrë pranverat mirë pa i gëzue
Zhdukja e diellit mbi Baba Tomor
Plagën e hapur veç ma ka zmadhue.
SHKREP NJË PLUMB
Rrefe për emrin që e ke
Shkrepma një plumb fjale
Më godit me harkun e luftëtarit
Më atë që m'i di ku i kam dhembjet.
Nuk më duhet fytyra e ligështueme
Kur më të u krenova me burrninë e paburrnueme
Përse nuk vdiça nepër betejat për popullin tim
Besoni as vetë nuk e di.
E di që njëmijë herë kam vdekur për tokën
Serish kam lindur dhe jam kthyer në Promethe.
E rujtë të kam pa e derdh asnjë pikë loti.
Hija e flokut tënd më ka pri secilës betejë
Herë më është bërë shpatë fitoresh
Më të cilën çava e preva demonë e perandorë.
Ia lehtësova udhët ëndrrave deri tek legjendat
Të ngritëmi prapë në hyjni
Apo të vdesim si palaço një nga një.
STINËT KANË TË FTOFTË
Asgjë mos më thuni për dimrat e acartë
I di janarët e tyre vrastarë
Ku ende s'paguajnë çmimet mëkatare.
Mos keni mërak për ngrohtësinë e diellit
Atë e gjëj tek fjala e bukur e luftëtarëve.
Secilit brez i flas për janarët e acartë
Në kitarën e Jusufit i ruaj si relikte tˊpaharrueme.
Ah,përse më duhet të rritëm
në çmendorinë e vjetër pesqind vjeçare .
Për cilën këngë të lindi dhe vdes si hero
Mos u brengos atdhe nëse dashuritë na harrojnë
Kemi fjalët e shejta sa dielli dhe toka sebashku.
Përse asnjë fjalë nuk thuhet për pranverat e vonuara
Ka kohë që më mungojnë këngët e zogjve
Kam harrue kur i kam dëgjue nepër bukuritë e zanave.
Këtë vit s'ka vapë vera tropikale
Vdekjet e heronjve i shndërruan në dimra të acartë.
Të njëjtën kohë dhembjesh e kanë edhe shirat e vjeshtës
Të gjitha stinët janë një stinë në kohën sime.
Dhembje,ikje të rinisë,plagë t'pashëruene
Humbje besimi,veç gotë e dehur
në atdhe të krisur pse ende të shkelin demonët.
Deri kur fytyra tradhtarësh e zagarësh
serish të rikthyer në të njëjtën stinë.
LEGJENDAT SˊVDESIN KURRË
-Don Kelmend Spaqit
Komandanti serb, në festen e “Pashkëve” urdhëron Priftin katolik që t’i ndajë refugjatet shqiptarë në mysliman e të krishterë.
Oficeri serb do i drejtohej, Don Kelmend Spaqit : M’i ndaj myslimanet në njërën anë, e katoliket në anën tjetër! Këtu nuk ka mysliman e katolik, këta gjithë janë shqiptar të pa fajshëm në vendin e tyre. Para se të veproni kështu me vritni mua, pastaj motrat e nderit, dhe atëherë realizojeni planin tuaj kriminal. Kjo ishte përgjigjja që i kishte dhënë meshtari katolik, ushtarakut serb në oborrin e Kishës “Shën Andou” në Gllogjan të Pejës, në vitin 1999,
Thonë në legjenda veprën ta ruajnë zanat
Dhe bajlozët kohën e jetës e kanë të shkurtë
Ti Don Kelmend u bëre theror për të gjallët
A ka më të shejtë se jeta që ju i fale popullit tënd.
Vdekjet nuk kishin vend në emrin tënd
As Kosovës nuk i duhej ma shejtëria e faljes
Kur toka lind dhe rritë trima si ti o bekimi hyjnor
Pesqind vjet si sot i mbajte në kujtesën e popullit.
Këndo sa herë të duesh se tani je vetë kënga e yjeve
Përqafimi dhe loti i nënave të ndjek pas për jetë të jetëve
Mos ma zini për burrëri e them unë për ty
Trirmëri dhe shkuar trimërisë ta thonë zogjtë dëshmitarë.
Për festën e Pashkëve lutëm si Don Kelmendi të këtë më shumë
Ku paqja ,bekimet dhe buzëqeshjet të zënë vënd në sofrën e shqipeve
Të rikthejmë kujtesën e mendjet tona të mbushën mend
Se ujët fle e armiku nuk fle ,por rri zgjuar në secilin vend.
HISTORI
-Ushtarit Lumezi që shërbenim në Pulë,1997
Më mbyllën në kafazin e majmunëve
Më ferrin e përjetoja këtë dreq rinie
Më kërkuan të mos kisha histori
Më popullin tim i ndaja sebashku plagët
Më çmendorinë luftoja çdo çast të jetës
Cili të del fitimtar i kësaj beteje të tradhtisë
Argat dreqi një shekull ju bëmë demonëve
Perandorët nuk na njihnin as për kafshë të gjalla.
Besoni as vdekje nuk gjenim për ta lehtësue jetën
Gjithçka ishte e mbyllur në sirtarin e prangosur
Një mijë vjet dritë ishim larg nga Kulla e Fildishtë
Të vetmën mike e kishim zonjën tonë Notre Dame.
Pabesisht ecësha binarëve që sˊkishin fund as fillim
Historia e dhembjeve tona edhe e vrarë jeton
Çfarë do të bëjnë njerëzit tjerë pa asnjë histori
Nëse një ditë historia do të mbetët pa histori.
E jona shkruhet më brushën e Ibrahim Kodres
Më artin e fjalës se bukur të Lorkës dhe Lasgushit
Përtej detit asnjë histori as në ëndërr sˊdo të gjenden
Mëkatët e plagëve të popullit tim shtrejtë e kanë çmimin.
NË TË ZEZA
Si të besoj në pafajësi ëndrrash
Në çˊmëkat stuhitë u shndërruan
në flakë të dritës se diellit.
Cilit i këndohet kënga e korbave
Ndoshta i di apo nuk i di fajtorët
zonja e Parisit.
Më fal zonjë nëse mbete
pa fenerin e Homerit
Unë tˊu bëra dritë
nga drita e shpatës se Gjergjit.
I falëm atij engjëlli që shpëtoj
serish Kurorën e Krishtit
Atëherë ju pava të lirë
në sytë e popullit tim
zonja Notre Dame .
Në çfarë t'u besojmë fytyrave të heshtura
më mijëra vite peng Evrope.
Njeriu i sotëm e dini më ke ngjan më shumë
S'mund ta them pasi i takoj të njëtit lloj.
Sa kisha dashur të di gjuhën e fluturave
Fluturimin askush s'do ma ndaloj
T'ia shuaj zjarrët e dhembjes zonjes se Parisit.
I kam të freskëta këmbanat e Parisit
Kur këndonin liturgji
dhe dergonin lutje
për pranverat e vitit 1999.
Hynin në dhembjet
që i kishim të thella
sa plagët titanikiane.
Sot protestuan diku në Ballkan gratë në të zeza
Për të zezat e kryera nga zotnat e tyre.
Kjo tokë është ndyrë nga jashtëqitësit
kur më vite e shkelën tradhtisht.
Më çfarë t'i besoj tokës
se nuk do të shndërrohet një ditë
në Etna.
Po vetes si t'i besoj
se nuk do të bëhëm grimcë atomësh
për të bukurën që e dashuroj
më të njëjtën dashuri atdheu.
RINGJALLJE
Tërë një botë njeriu krijove Zoti im
Pse askush nuk u skuq nga lotët e pengut
Vetëm unë u pavva në sytë e tij
Dhe nˊgjuhë Satani kishte vdekur paqja.
Për të satën herë çˊlot pengu takova sot
Në një tjetër botë turpi dhe të dehur
A thua si qenka shkruar jeta ime pas vdekjes
Në cilën Kala tˊi ruaj apo krijoj serish legjendat e zanave.
Nuk vdes pa i ringjall betejat e popullit tim
Peng mbetësha pa asnjë çmim të jetës
Nëse për vrasësit e Apokalipsit nuk do ngritja dolli
Fundi i botës se tmerrit një ditë do të ndodhë.
Një mijë fajtor i merr me vete bota hileqare
Gurët e Kosharës përse nuk u thyen mijëra vjet më parë
U deshtë të ndizet flaka e bac Adem Jasharit
Të shihemi sy me sy më njeri-tjetrin si vëllëzër.
NOTRE DAME DE PARIS
Dhembjet shpesh herë e kalojnë kufirin
Janë edhe më të mëdha se plagët
Nga Peja dërgoj frymën time të shejtë
Ta shuaj zjarrin e djajëve që ti nuk ndezësh.
Po dhembja ime në jetën e pesë shekujev të pashpirt
Më është rënduar dhe shndërrue në plagë pa shërim
Flakën e demonëve e kam në secilën pjesë të trupit
Shpirti im lufton çdo ditë më ferrin e saj.
Më thonë se ia kaluam kryqëzimit të shpirtit
Sot rreshtohem pranë katedrales Notër Dam De La Pari
Më duhet të nxjerri në dritë fitoret e kryezotit tim
Fuqia e Gjergjit e rujti civilizimin evropian deri më sot.
Cilët përandorë serish po zgjohen si bajlozët e legjendave
Vrasësit e Apokalipsit nuk dinë të jetojnë ndryshe
Vetëm si vrasës luftëtarësh dhe ngritn zjarrin e ferrit
Tërë botën e kallin flakë dikur edhe veten.
RIKTHIMI I PROMETHEUT
Më rikthe në mendjen e Zhan Zhak Rusos
Se njeriu lind i lirë,por edhe duhet të vdes i lirë.
Edhe ne kemi lindur të lirë fal diellit
Jemi shndërrue në skllav perandorësh
Tokën nuk e kemi shitur për asnjë çmim të të jetës.
Jetuam në dhembje e dhembjet na u bën plagë shpirti
Dhe prapë ecim krah për krah me diellin
Rikthimi i Prometheut më shumë se kurrë na duhet sot.
Evropë ripushtimet t'i kam rujtur secilit brez të fisit tim
Sa herë refugjat u bëra në atdheun tim.
Ec e mos u rebelo në ty Evropë
Kur fjalën si fjalë e pate për demonë e djajë
Për ne asgjë më shumë se sa perandorë e errësirë të ferrit
Kështu na bekove të jetojmë si refugjatë të tmerrit.
S'KA TË VËRTETË
Pse njeriu harxhon kot fjalë
Kur nuk ka më të vërtet
Siç më thoshte babai
Kam besue veç në një emër.
Në yje e shndërrova fjalën
Diellit ia fala besën
Nëse ma thot të vërtetën
Të cilën edhe plotë dhembje e dua.
Më plagët e saj jetova njëmijë vjet
Kryq e tërthor i rash botës se hiqit
Në asnjë vend nuk takova fjalë si timen
Edhe nëse mbi stuhitë do e kërkoja.
Sa keq për njeriun tim
Vdes e kurrë nuk e thot të vërtetën
E mban si gjarpëri nën gurë
Sepse ende nuk e di se është burrë.
Të vërtetën e kërkova gjithandej kah sˊka njeri
Në Baba Tomor dhe në Vargjet e Lira diku më rri
Besa edhe në Lahutën e Malcisë tek Homeri i poezisë
Aty ku si relikt mˊi ruajnë plagët e Shqipërisë.
Vetëm diellit ende dua tˊi besoj fal besës që mban
Kur stuhitë i ndalon të mos përmbytin Titanikun.
Dhe kur ju ndriçon udhët e luftëtarëve të lirisë
Më lotin e vashave e kthejmë të vërtetën në varg poeti.
Më yjët isha në shoqëri për jetë të jetëve
Ia dëshiroja Shqipërisë prapë besën e Gjergjit.
Derisa lindën demonë,përandorë dhe fytyra tradhtarësh
Këta që jetojnë në tokën e shqipeve ti Zoti im merru më ta.
POPULLI IM
I shejtë më je populli m
Sa gjuha e secilit varg
Kur e krjoj për ty.
I shtrejtë
Aq sa të tëra legjendat
Sebashku.
Më ty dhe për ty
Në gëzime dhe hidhërime
Zgjohëm më të vetmën fjalë
Shqiptar dhe Shqipëri të qofsha fal.
Ngado që shkoj
Lotin tënd e mbaj në gji
Mallkoj djajë e demonë
Ata që më ndajnë nga ti.
I bekuari populli im
Të dua më shumë se Zotin tim.
Për besën që më fale dhe krenarinë
Për luftëtarët çdo herë të gatshëm
Për ta mbrojtur Shqipërinë.
Të dua për çdo shqiptar
Në gjunjë kur të përulet
Për shpatën e Gjergjit
Që u bë hymni im.
Sot më shumë se kurrë
Më duhesh populli im
Të dytë të dimë
Cilin e kemi mik
E cilin armik.
AKTI I PARË I LIRISË
( Ymer Elshanit )
Çdo çast fryj erë
Më e zezë se errësira nuk bëhesh
Mbi çatinë e shtëpisë sime ngritët tymi
Lart dhe më lart se liria një ditë vemi.
Isha këngë e dashur e popullit e ferr çˊu bëra
Kurrë nga jeta asnjeri nuk ndava
E shtrova sofrën për mik
U ndeza vetë në zjarrin e lirisë.
Kam rrugëtuar udhëkryqet e betejave të lashta
Ku kanë ndaluar luftëtarët për ta shuar etjen
Derisa e takova Lasgushin dhe Seremben
Toka u stolis me kurorën e lavdisë prekaziane.
Secili brez që nga koha e shpatës Skënderbegiane
U mor me dhembjet e historisë mijëra vjeçare
Si nuk pata pakëz kohë për pagëzimin e nipçes
Në të vetmin emër kur Shqipëria e mban në zemër.
E di faculetën e nusërisë varur në kullën e bacë Ademit
Kur e shuan murin e buzëve të thara nga thatësia e ferrit.
Gjysmë lakuriq më mbeti fjala kur askush më nuk ma dëgjoj
Ecim hapave të fluturave nëse bilbilat serish rikthejnë.
Ndodhën Verrat e Llukës ku u kryqëzuar demokracia
Dhe Bllaca, Reçaku shkruhen ditarit të poetit.
Me lamtumirën e vashës se luftëtarit u mora unë pengu i lirisë.
Çudi veç me aromën e trëndafilit kam mbetur të jetoj i lirë.
KUFIRI I DHEMBJES
Për ty trëndafil u fjalosa më secilin
Deri në ëndrra shkova
Të di ku është kufiri i dhembjes.
Fjalën e shejtë e shndërrova në gjeth pranvere.
Kur mbrëmjet më vijnë pa fytyrën e Mona Lizës
E vetmja shoqëri më je ti trëndafil i lirisë.
Deri ku ta kërkoj kufirin e dhembjes
Isha ndalur tek Molla e Kuqe
Nëse ajo ka mbetur peng e dashurisë se Adamit.
Përse po vdesin luftëtarët e atdheut
Kush i fal betejat plotë fitore tē shtrejta
Cilat plagë më duhet t'i marr më vete
Nëse mund t'i shëroj në ndonjë dhe të huaj.
Ah,s'paska fund kufiri i dhembjes
Qenka nepër secilën faculetë loti
Kur e bukura e luftëtarit pret rikthimin e tij nga betejat për jetë a vdekje.
CILI ËSHTË ZOTI IM
Nuk e di përse njeriu e deshti Zotin tim
më shumë se unë
Nga frika që jetën ia mban pengë
Apo dëshira të bëhet Zoti vetë.
Nëse vdes luftëtari im në tokën e robënueme
Ka për tˊu denue Zoti më stuhitë e detit
Bajlozët nuk kanë mëshirë këta fytyrë djajësh
Të vrasin edhe jetën e lumtur të mikes sime.
E kam qujtur fajtore jetën time
Përse kurrë nuk u fjalosa më ëndrrat e saj
Edhe pse njëherë në jetë vijnë ëndrrat e lirisë
Për të cilat i falëm luftëtarëve të atdheut.
Dje nuk e kam ditur nëse Zoti im jeton në tokën time të ndarë
Më plagët e secilës u mora tërë një jetë njeriu.
Nesër valĺë a do ta gjej më parë Zotin tim apo atdheun e bashkuar.
Kurrë ndarjet mos i takofsha në asnjërën ëndërr.
E BUKURA E DHEUT
Ishte e Bukura e dheut dhe e detit
Kur e qava me lot luftëtarësh
Koha ime e zënë peng nga vrasësit e fjalës
ishte fajtore pse shaminë e saj e grisën bajlozët e detit.
Nuk kisha kohë të dashuroj përballë
Plagëve titanikiane.
Shekujt mˊi dërguan përandorët
të m'a shuajnë emrin nga faqja e dheut
Përse e lidha fatin tim me legjendën e Rozafatit.
Pranova të dehem vetëm t'i di rrënjët e mia
në cìlën faqe brezash i kam
Në jetën pas vdekjesh
nëse do të takohemi me fytyra atdhetarësh.
Kjo është jeta ime
e lidhur më të bukurën e tokës dhe detit
Që s'ka fuqi më ta ndaj nga flaka e diellit.
Pa frikë tani eci se do të vie veç një ditë
Kur atdheun do ta bashkojnë
më dashuri zemre e lotësh
secili luftëtar i betejave të lirisë.
Më gotën për dollinë e se bukurës
s'ka gjë pse dehem
Edhe ashtu koha më rebeloj
pse ende kaloj mes për mes fytyrava tradhtarësh.
Im Zot çdo gjë fal për jetë të jetëve
Vetëm këtyre fytyrave kurrë mos ju shto rritën.
MOS VDIS EDHE NËSE TË VDISET
-Çlirimtares z.Fitnete Ramosaj
Mos vdis edhe këtë pranverë luftëtare për fjalën, liri
M´i kë shërue plagët që pa fajin tim ia mora në pakthim ferrit
Jetën e ndava me nga një copë tokë ty ,atdheut dhe Zotit.
Dashuri kurrë nuk gëzova sikur yjet kur ndaluan stuhitë e shiut
Tani çfarë t῾i them jetës,më ke të flas në gjuhën e zanave.
Kam zënë pllumbat në largim ,i mbaja dhe ju fala lutjet e jetës
Të takohen me dallëndyshet e Mjedes diku në dhera të huja
Eh,pse na dehen lotët e dhembjeve më shumë së verërat qndravjeqare.
Ke ta takoj këtë të diele që lutjet m῾u thanë nga errësira që s῾kthehen më në dritë
Në uratë perëndish e shndërrova sëcilën fjalë sa herë e shkruaj në varg
Me jetën time nuk merrem unë,atë ma morën gjuhët kur më flisnin perënditë.
Nuk i them më jetës jetë nëse fjala e poetit mallkon tokë e qiell
Më kanë thënë së vetëm poetët dhe luftëtarët flasin me perendit ditë e natë
Rri me mua dhe fal shërimin e dhembjeve edhe atëherë kur plagët s῾kanë jetë.
Këtë pranverë jeto më shumë së dymijë vite kur erdhe para Krishti
Mos vdis edhe nëse të vdiset pranverës ,unë të fal njëmijë jetë nga jeta ime.
Lavdi jetës dhe vepres për çlirimin e atdheut z.Fitnete!
NËSE PRAPË FJALA HESHTË
Pesë shekuj
Ç'u zura me fjalën
Heshti ajo
Heshta unë.
Kurrë nuk u bëmë donzhuanë
Për atdheun
Si për dashurinë.
E di se nuk jetohet pa dashuri
Ka pesë shekuj s'kisha kujt t'i fal buzëqeshjen
Puthja më mbeti relikt në muzeun e heshtjes.
Koha ime nuk i ngjante atdheut të lirë.
Jetoja në mesin e demonëve
Vetëm fytyra tradhtarësh lulëzonin tokës sime
Më shumë se sa trëndafila .
Sa mëkat për njeriun e fjalës
Si të flet a si të heshtë.
Një herë për një herë fjala më heshti në fyt
S'kam si t'ia le kujtim asnjerit
Askush nuk mirret me fjalën e dhënë.
Nëse prapë njeri nga ne heshtim
Ujë fle,
Por armiku do të ecën nepër lumënjtë
Që kurrë s'heshtin.
Deti na pret i gjallë
Me kujtimet e hidhura titanikiane.
MË Ç'GJUHË MË FLET
Sonte vetëm një fuqi perëndish
Mē ndan nga flaka e ferrit
Nëse në shpirt ende ke frymë urrejtjesh.
Të pafuqishem janë edhe lumënjtë
t'i ndalojnë ecjet për në det
Ndoshta ka të drejt toka kur na mallkon.
U përzimë me demonë e me lloj fytyrash
Më nuk dihet cili është përandor a cili njeri.
Vitet m'i shkurtojnë dhe bëhem më i vogël se fëmijë
Kur dëgjoj orë e çast fjalët plot mallkim.
Më mirë të ulëm rreth sofrës se tokës
Të ngritim dolli me njërën nga gjuhët e hyjnive
Ah,më fol më gjuhën e zemrës
Me atë gjuhë perëndie.
MALLKIM
- 20 familjarë të vrarë ,pastaj të djegur nga paramilitarët serbë në vitin 1990 në Gjakovë
Sonte sa e rëndë është toka
T´i mban mbi supe perandorët
Dhe demonët që u bën vrasës ëndrrash.
A lidhën engjëjt këmbë e duar
Kur flaka e urrejtjes m´i dogji dëshirat
Nuk më deshen të krijoj fjalën time të lirë
Sikur zbrisja nga stuhitë e acarta.
Pesë shekuj kaluam nëpër udhëkryqet e Evropës
U rritëm dhembjeve për një Shqipëri të bashkuar
Plagët i ndamë sebashku me tokën e shejt të shqipeve
A vritën bre zanat e malit dhe engjëjt e dritës se diellit.
Sonte fatin tim e bashkova me fjalën e dhën për tokën
Edhe me sy të vërbër plagët m´i ruajnë heronjtë e Kosharës
MOS HARRO FJALËN
Në hero njeri nga ne duhet shpallur
Ti kur zbrite e veshur me kostumet e hyjnive
Unë që përjetova ferrin e Dantes pesë shekuj me radhë.
Ndoshta vetëm diellit i takon kurora mbretërore
Kur nga ferri e nxjerri lirinë e ëndrrës sime.
Çfarë mund t'i them brezave të mi
Pa e takue serish Homerin
Të flasim per Itakën,Iliadën dhe Odiseon.
Në fisin tim pellazg takohemi jo fort larg
Çudi si nuk kanë guxim hajdutët të më zhdukin nga faqja e dheut.
Ishte fjala e para kur Adamit ia falëm fjalën
Dhe bota ngriti një gotë nga gota e dashurive pellazge.
EC PARA DIELLIT
Ec ashti im para Diellit
Edhe kështu je i gjallë
Për jetën time dhe të tokës.
Vdekjet e betejave nuk të munden
As kur ishe banor i përhershëm i ferrit
E di edhe Homeri përse u djeg ashti im
Kur nuk guxoja të flas të vërtetën.
Ec ashti im edhe para rebelimeve të detit
Nuk të djeg flaka e Diellit
Nëse është liri edhe për shqipet.
Dje isha dëshmitar i ferrit
Kur vdekjet më numëroheshin çdoditë
Çastet e jetës ishin vetëm ëndrrat e mia
Nga Dielli prisja të më djeg ose ngroh.
NJË JETË IA FALA FJALËS
Një jetë ferri e kalova deri këtu
Nuk e di cila është më e mirë
Jeta a vdekja për fjalën.
Kur yjet zbritën në tokë
Ishte fati i im t´i takoj vargut të jetës.
Mësova të fal dritë nga drita e tyre
Ëndrrova ëndrrat nga ëndrrat që s´kthehen më
Dashurova nga dashuritë e luftëtarëve
Kur nga mbretëreshat e zemrës zgjodhën atdheun.
E di ikjen e fjalës nga toka
Janë fytyrat e korbave që flasin më fjalën
Oborrëtarët e perandorëve ende jetojnë të lirë
Flasin më gjuhën e demonëve që bota nuk i njeh.
Sot nuk di cilën fjalë ta zgjedh për t'u bërë hero
Mëkatët e djajëve mua më thonë se më takojnë
Pse nuk u bëra kurrë një Donzhuan i marrë
Ah,bota i përkët këtij lloj njerëzimi të krisur.
FUNDI I PRITJES
Eci hapave të diellit
Nuk i shihet fundi pritjes
Askund dritë as pishë
Mbrëmjet kanë përqafue vetminë.
Rruga ime i ngjanë Homerit
Vetë vijnë vargjet kur kam dritë nga feneri i tij
Nëse jam bir pellazgu
Këtë e di nga emri im Agim.
Deri dje udhëkryqet i kemi nda sebashku
Sa herë u këputën gjethet e trëndafilave
Më lot u ndamë nga valët e detit të krsur
Rrugëve tona më nuk ju dihet adresa.
Askush nuk kalon më udhëve të ferrit
Njeriu i vetëm mbeta që i besova fjalës.
E mendova të shejtë si vetë gjuha e perëndive
I erdhi fundi i pritjes, po zbresim shkallëve të Titanikut.
Nëse serish bashkohen udhëkryqet tona
Dyluftimin me Bajlozët e dua pa asnjë çmim
I ruaj traditat e Gjergj Elez Alisë.
E di kjo tokë po vritet pak nga pak
E kuptova kur e kërkova fjalën
gjithandej lartësive të Olimpit.
PORTA E DIELLIT
-26 Mars 1999 Rogovë e Hasit-
Unë pa i gjetë bijtë e mi
e dua të dehur këtë liri.
Bir hape portën e diellit
Dua të ngriti një gotë verë
Të dehem edhe kështu e krisur jam
Si nuk di liria se në cilën masakër mbeta.
Diell nëse edhe ti më le të vetme
Ku të gjej ngrohjen e lirisë
Edhe pas njëzet vite vdekjesh
Unë masakra e Rugovës,Reçakut,Izbicës.
Prapë e vetme mbeta pa katër bijtë e mi
Luftëtarët që ju falën lirisë
U vramë për dashuritë e zemrës
Pse nuk deshëm ta koritim shpatën e Gjergjit.
Hej liri ndezma pak pishë migjeniane
T´i shoh hartat e udhëve që ecin bijtë e mi
Janë ngritur yjeve mbi Ozon e Olimp
Ka njëzet vite më demonë në luftë janë.
Bir hape portën e zemrës
Dashuri kërko nga toka që mbeti e gjallë
Nuk mbeti e vëjë siq e thonë oborrtarët
Më zgjo nga ëndrrat që s´kanë shpëtim.
Liri u lindem dhe u rritëm bashkë me ty
Dolëm nga ferri veç më njërin sy
Tani si të ecim të vërbuar a të lirë
Unë pa i gjetë bijtë e dua të dehur këtë liri.
UNITETI
-Rikujtim tek Verrat e Llukës,1990
Pesqind mijë vetë merrnin frymë
Pesë shekuj u mblodhën bashkë
Motrat falnin gjakun e të vetmit vëlla
Pranë lotëve të syve kjo ngjarje më ndodhi.
Atë ditë Verrat e Llukës kishin festë
Dora e pajtimit pas asaj të Lezhës u shtri
Vëllai vëllain përqafoj me ç'dashuri
Dhe vdekjet ikën në botën e Bajlozëve.
Ëndrrat më rikthejnë kur gishtat ngritëshin në V
Prapë lindem më jetën
dhe kënga e Verrave të Llukës u bë hymn
e kushtrim.
Sot sa e dua ta sho të shtrirë dorën,
që nga mëngjesi deri mbrëmjeve vonë
Të përqafojmë çdo pëllëmbë tokë deri në Valbonë.
Ah, ti Shqipëri përse më rri kaq larg
karshi
Më shiko në ballë e drejt në sy
Fjala më e bukur dhe loti më rrjedh vetëm për ty.
Shtrije dorën vëlla
dhe kujto shtatë thuprat e Gjergjit
Rikthehu nga Lezha
në Lidhjen e Prizrenit.
Rri më kujtimet e Vlorës
Shotës dhe Azemit.
Se sot o kurrë është koha
për kush është burrë.
