Telefonata më erdhi në mesnatë. Zemra më goditi fort, siç mund të ndodhe kur në vendin tënd ndodhin të pandodhurat dhe ti je në emigracion në Greqi.
-Albert ti je?- më erdhi në vesh një zë ngashërues.
-Unë jam!- u përgjigja, në pritje ankthi.
- Berti, jam Asimi, shoku i shkollës, Asimi jam,- dëgjova zërin e shokut.
-Nga Italia flet? –( shoku im prej kohësh kish emigruar në Itali).
-Jo, flas nga Shqipëria. Kam tetë ditë që jam kthyer nga Brindizi.
-Pse u ktheve ? Kishe ndonjë hall ?
Zëri i tij u bë më i zvarrur e i lënduar dhe unë mezi prisja fjalët e tijë ; “…U ktheva nga Italia se më telefonuan. Komshija më telefonoi:
- Ke vajzën sëmurë, më tha. Të nesërmen u nisa. Mezi prisja që të shihja vajzën gjashtë vjeçe. Nga shtëpia nuk dinte njeri se do të veja ...Kurr arrita poshtë pallatit thirra:
- Bora, Bora...!- siç i flisja gjithmonë kur kthehesha nga puna ...Në dritare nuk doli njeri ...
-Bora, Më dëgjon apo jo ? -As Bora as gruaja nuk doli ... Kur po ngjisja shkallët më doli para komshija. Ajo më tha se gruaja me vajzën kishin ikur nga shtëpia. Shtëpinë e kish shitur gruaja dhe tashmë rrinte me qera. Lekët i kishte vënë tek Sudja dhe i kishte humbur.
Vajza nuk ishte sëmurë. E mori jisja me vete pa më thënë pse. Më duket se ma kanë grabitur edhe vajzën. ( ai nisi të lotonte në telefon).
- Nuk ke më vend këtu,- më tha gruaja. Ti ike në Itali dhe humbe.
-Po nuk i kishe marrë ndonjëherë në telefon? - e pyeta, unë i revoltuar dhe me keqardhje për atë shkatërrim familje.
-Po unë kisha biseduar me Dianën, kur ika në Itali... I kisha thënë do të marr kur të mund. Për ju po iki, të siguroj ca para.
-Kishe biseduar, por pastaj e harrove ?!. -i fola përsëri unë.
- Ato mundësi kisha. Isha pa dokumente. Nuk mund të dilja vend hee pa vend. Ne ramë dakort. Unë e di se çfarë kam hequr i papunë e i pa familje. Mendoja të bëja ca para e të kthehesha. Por mbeta pa shtëpi e pa familje. Edhe Borën nuk e takova dot. Më dhemb shpirti për vajzën. Nuk i them dot të gjitha Berti, një skenar i çuditëshëm si nëpër filma. Tashti jam i vetëm. Në Itali nuk mund të kthehem. Mund të më presësh po të vij dot në Athinë ?!
I ktheva përgjigje se prisja.
Si është bërë jeta kështu? Si një lodër, si një lodër tallëse me jetën?...-mendova pasi mbylla telefonin. Dhe gjumi nuk më zuri më.
-Kush kishte të drejtë?!
