Aproape tango
Tălpile vor înțepa asfaltul rotund
în timp ce părul va lua forma apelor subterane
nu va pluti, va fi ca rândurile din
scrisorile soldaților, negre și ample
apoi va cădea
apoi va veni al doilea război mondial
va avea o mână explodată
și în cealaltă va ține un canar mort
duminica seara, după ce aerul va
trece întâi pe la azil și va rupe frunze
tu de ce spui ca viața asta spânzură de un fir
de ce spui asta fără să urli fără să tremuri
fără să bei?
femeile vor mușca dintr-o pâine
ca dintr-un ciob de oglindă
tu vei fi tragedia
care li se prelinge din gură
personalitate borderline, psihoză, autodistrugere
dar ce știi tu despre
marea singurătate?
Pothuajse tango
Shputat do të shpojnë asfaltin e rrumbullaktë
ndërsa flokët do të marrin formën e ujërave nëntokësor
nuk do të notojë, do të jetë si më radhët
e letrave të ushtarëve, të zeza dhe të bollshme
atëherë do të bjerë
atëherë do të vijë lufta e dytë botërore
do të ketë një dorë të eksploduar
dhe në tjetrën do të mbajë një kanarinë të vdekur
të dielën në mbrëmje, pas ajrit
do kalokë së pari në azil duke shkëputur gjethe
pse po thua se kjo jetë varet në një fije
pse e thua lëtëpa ulërimë pa u dridhur
pa pirë?
gratë do të kafshojnë nga buka
si në një copë pasqyre
ti do të jesh tragjedia
që kullon nga goja
personalitet i përkufizuar, psikozë, vetë-shkatërrim
por çfarë di për
vetminë e madhe?
Brațele lor
sunt stâlpi de înaltă tensiune,
iată vrăbiile ating firele electrice
prefigurează sinucideri
monopolare bipolare tripolare
current –modulating control
efectul Corona
fluidele
putrezesc odată cu lemnul pădurilor
nu sunt multe
doar cât să distileze
moartea aceasta a mea de o zi
de o viață
alcool pur
rafinat, prăbușire,
aproape tango.
100% masacru.
Krahët e tyre
janë shtylla të tensionit të lartë,
ja harabelat prekin telat elektrike
paragjykojnë vetëvrasje
monopolare bipolare tripolare
korent – modululating kontroll
efekti Korona
lëngjet
kalben së bashku me drurët e pyjeve
nuk janë të shumta
vetëm sa për destilim
kjo vdekja ime njëditore
e jetës
alkool i pastër
i rafinuar, shembje,
pothuajse tango.
100% masakër.
Poveste căruntă
Devotchka, tu să știi,
va trece un tren peste toate
se va turna mult asfalt
amintirea ni se va întinde
peste calea ferată
iar azilul nostru va arde
Ne vor cădea întâi dinții
apoi coastele ne vor cădea
peștii vor merge cu noi în adâncuri
părul ne va pluti printre lumini de fosfor
dar umerii
o să poți să-i mai acoperi uneori
cu eșarfe
Atunci voi mai aprinde o lampă
într-un tango de demult
vom sta pe genunchii lui
tu si eu scriindu-ne
cele mai frumoase scrisori
de dragoste
Përrallë e thinjur
Devotchka, ti ta dish,
një tren do të kalojë mbi të gjitha
do të derdhet shumë asfalt
kujtesa jonë do të shtrihet
mbi hekurudhën
dhe azili ynë do të digjet
Më parë do të na bien dhëmbët
pastaj brinjët do të na bien
peshqit do të shkojnë me ne në thellësi
flokët do të notojnë mes dritave të fosforit
por supet
a do të mund t'i mbulosh nganjëherë
me shalle
Pastaj do të ndez një llambë
në një tango të kahershme
do të ulemi në gjunjtë e saj
ti dhe unë duke i shkruar njëri-tjetrit
letrat më të bukura
të dashurisë
Vis
Magdalena frământă pască
se îndepărtează de plămânii ei aerul
până pe asfaltul ciobit de camioane
prin firidele pământului intră vântul
șoferii sunt asudați
o revendică o secundă în lanțuri
tic-tac-tic-tac
timp
ieri am zdrobit două trupuri
nici nu mai știu dacă le-am iubit
m-am plimbat de mână cu mine însămi
aveam 16 ani
și câteva flori de cireș în loc de iriși
în loc de păr aveam o apa cu pești.
Sunt miei departe, Doamne, la marginea orașului
o iei la stânga după semafor
vezi? curg zoaie și e început de aprile
până în cartierul săracilor s-a-ntins primăvara
e iz de boarfe umede și de sânge
acum se îndepărtează de plămânii mei tot aerul
ochii oamenilor cad
flori de cireșe necoapte
nămol
ploaie.
Magdalena frământă pască.
Ëndërr
Magdalena e gatuan bukën
ajri largohet nga mushkëritë e saj
derisa mbi asfaltin e grimcuar nga kamionët
nëpër kamaretë e dheut hyn era
shoferët janë të mbingarkuar
ajo revendikon një sekondë në zinxhirë
tik-tak-tik-tak
kohë
dje i kam coptuar dy trupa
as nuk e di nëse të kam dashur
shëtita me dorën time me vete
isha 16 vjeçare
dhe disa lule qershie në vend të irisit
në vend të flokëve kisha ujë të peshkut.
Qengjat janë larg, Zot, në periferi të qytetit
e merr në të majtë pas sinjalit të semaforit
shih, rrjedhin zëra dhe është në fillim të prillit
deri në lagjen e të varfërve u shua pranvera
ka erë rrobash të lagura e të përgjakshme
tani gjithë ajri po largohet nga mushkëritë e mia
sytë e njerëzve bien
lule të qershive të papjekura
baltë
shi.
Magdalena e gatuan bukën.
Mâine va ninge
Plecarea are haine de migdali
Tăcerea străzilor
va vorbi cândva despre noi.
Mai trece o noapte
cât o catedrală de funii.
Zilele merg spre nord
răsucindu-și din noi
primele lor țigări de adio.
Iată scrumul nostru
cade tăcut
pe genunchii orașelor.
Încă visăm,
dar în casa de peste drum
ne vuieşte nisipul
şi ziarele prind, pe mese,
culoarea uitării.
Se dezvelesc gingiile vremilor, dragule
aproape mi-e frig.
Începe de pe acum să mă tânjești,
cât mă îmbrac în migdali, dar tu,
tu fă-te limpede, dragostea mea.
Am scris acest poem cu mâinile în ştreang.
Mâine va ninge. Plec.
Iartă-mă!
Nesër do të bie borë
Nisja ka rroba bajamesh
Heshtja e rrugëve
do të flasë dikurë për ne.
Kalon edhe një natë
sa një katedralë litarësh.
Ditët shkojnë në veriu
duke i mbështjellur prej nesh
cigaret e para të lamtumirës.
Ja se si hiri ynë
bie nga heshtja
mbi gjunjët e qyteteve.
Ne ende ëndërrojmë,
por në shtëpinë përtej rrugës
na shungullon rëra
dhe gazetat kapin, në tavolina,
ngjyrën e harresës.
Hapen mishrat e kohës, i dashur
mua më ka kapluar acari.
Fillon që tani të më dëshirosh,
derisa vishem me bajame, por ti,
më bën të qartë, dashuria ime.
E shkrova këtë poemë me duart në litar.
Nesër do të bie borë. Po shkoj.
Kërkoj ndjesë!
Mă spală crucile mele de tine
Poate că toţi soldaţii flămânzi
fac acum o pâine din noi
prin tranşeele altui hotar schilodit.
Poate că soldaţii aceia căprui,
morţi şi căprui
ne tot împart
lumânări în aprilie,
cum împart preoţii
tristeţea prin lut.
Mă spală crucile mele de tine
cum m-ar spăla de uitare.
Pe nervurile unei frunze
scrie-te azi
cu vârful unui glonţ.
Më shpërlajnë kryqet e mia prej teje
Ndoshta gjithë ushtarët e uritur
tani po bëjnë një bukë prej nesh
përmest llogoreve të një kufiri tjetër të çalë.
Ndoshta këta ushtarë ngjyrë kafe,
të vdekur dhe ngjyrë kafe
prore po na ndajnë
qirinj në prill,
siç po ndajnë priftërinjtë
trishtimin përmes glinës.
Më shpërlajnë kryqet e mia prej teje
siç do të më shpërlanin nga harresa.
Nëdamarët e një gjethi
shkruaj sot
me majën e një plumbi.
Bitter moon -
Mașina de gunoi vine abia mâine.
Azi văd din nou porumbeii la grâu, deși picură.
Îmi vorbește din stradă copilul palid
poate un fiu
nu-și mai aduce aminte de mine
are acum barbă căruntă, vreau să-l ating
ii știu toate măruntaiel, simt, și primul gângurit
mă cerșea cândva bătând aerul,
aveam 30 de ani și lacul era plin de nuferi.
Îi arunc mingea peste gard, el fuge în stradă
Iuând cu el parfumul salcâmilor
umbra.
Oh! Imi aduc aminte ploile de iunie
căldura toridă topea verdele
până la sânge.
Mă strigă poștașul,
are corcodușe în mâini și obraz de carton.
În burtă imi zace moartă
o păpușă de cârpe.
Hëna e hidhur -
Makina e plehrave vjen vetëm nesër.
Sot shoh sërish pëllumba gruri, edhe pse pikojnë.
Fëmija i zbehtë më flet nga rruga
ndoshta një bir
nuk më kujton mua
tani ka mjekër gri, unë dua ta prek
ia di të gjitha pjesët, ndjej, edhe rënkimin e parë
më kërkonte dikurë duke rrahur ajrin,
isha 30 vjeçe dhe liqeni ishte plot me zambakë uji.
I hedh topin mbi gardh, ai ik në rrugë
duke marrë me vete aromat e akacies
hije.
Oh! Mbaj mend shirat e qershorit
nxehtësina përvëlimtare e shkrinte gjelbërimin
deri në gjak.
Postjeri më fton,
ka kumbulla në duart e tij dhe fletë kartoni.
Në bark më dergjet e vdekur
një kukull lecke.
Mă adun
încă de dimineață pornesc truda
mă adun de pe jos
bucată cu bucată
o mie de mărgele
pietre îngrozitor de triste
câteva fete culegând smochine pe malul Dunării
frunze
și acest aer în ștreang
ah, zeilor! el e singurul bărbat pe care l-am iubit
aș întreba cât costă viața în care nu aș fi intrat niciodată
dacă îmi erai atât de puțin
dar nu mai am pe cine
e un octombrie surd,
eu nu știu să lipesc scrisori,
nu știu să lipesc prăpăstii,
în general nu știu mai nimic
nici taina acestui miracol nătâng
că îmi lipsești și tremur
cineva ar putea face din mine o cruce
cineva ar râde
e noapte
încă
de dimineață pornesc truda.
Mblidhem
Që nga mëngjesi filloj punën
duke mbledhur nga poshtë
copë pas cope
një mijë rruaza
gurë tmerrëisht të trishtuar
disa vajza që mbledhin fiq në brigjet e Danubit
gjethe
dhe ky ajër në shalë
ah, perëndi! ai është i vetmi njeri që kam dashur
do të pyesja sa kushton jeta ku s’do hyja kurrë
nëse do të më ishte aq pak
por unë nuk kam askënd tjetër
është një tetor i shurdhër,
nuk di të ngjes letra,
nuk di të ngjes humnera,
në përgjithësi nuk di asgjë
as misterin e kësaj mrekullie të mprehtë
se më mungon dhe dridhem
dikush mund të bënte prej meje një kryq
dikush do të qeshte
është natë
ende
në mëngjes po e filloj punën.