Cameila Radulian në gjuhën shqipe

Kultura

Cameila Radulian në gjuhën shqipe

Nga: Baki Ymeri Më: 13 maj 2019 Në ora: 21:01
Kopertina e librit


 

Aproape tango

 

Tălpile vor înțepa asfaltul rotund

în timp ce părul va lua forma apelor subterane

nu va pluti, va fi ca rândurile din

scrisorile soldaților, negre și ample

apoi va cădea

apoi va veni al doilea război mondial

va avea o mână explodată

și în cealaltă va ține un canar mort

duminica seara, după ce aerul va

trece întâi pe la azil și va rupe frunze

 

tu de ce spui ca viața asta spânzură de un fir

de ce spui asta fără să urli fără să tremuri

fără să bei?

 

femeile vor mușca dintr-o pâine

ca dintr-un ciob de oglindă

tu vei fi tragedia

care li se prelinge din gură

personalitate borderline, psihoză, autodistrugere

dar ce știi tu despre

marea singurătate?


 
Pothuajse tango

 
Shputat do të shpojnë asfaltin e rrumbullaktë
ndërsa flokët do të marrin formën e ujërave nëntokësor
nuk do të notojë, do të jetë si më radhët 
e letrave të ushtarëve, të zeza dhe të bollshme
atëherë do të bjerë
atëherë do të vijë lufta e dytë botërore
do të ketë një dorë të eksploduar 
dhe në tjetrën do të mbajë një kanarinë të vdekur
të dielën në mbrëmje, pas ajrit 
do kalokë së pari në azil duke shkëputur gjethe
  
pse po thua se kjo jetë varet në një fije
pse e thua lëtëpa ulërimë pa u dridhur
pa pirë?
  
gratë do të kafshojnë nga buka
si në një copë pasqyre
ti do të jesh tragjedia
që kullon nga goja 
personalitet i përkufizuar, psikozë, vetë-shkatërrim
por çfarë di për 
vetminë e madhe?

 

Brațele lor

 

sunt stâlpi de înaltă tensiune,

iată vrăbiile ating firele electrice

prefigurează sinucideri

monopolare bipolare tripolare

current –modulating control

efectul Corona

fluidele

putrezesc odată cu lemnul pădurilor

nu sunt multe

doar cât să distileze

moartea aceasta a mea de o zi

de o viață

alcool pur

rafinat, prăbușire,

aproape tango.

100% masacru.

 

Krahët e tyre

 
janë shtylla të tensionit të lartë,
ja harabelat prekin telat elektrike
paragjykojnë vetëvrasje
monopolare bipolare tripolare
korent – modululating kontroll
efekti Korona
lëngjet
kalben së bashku me drurët e pyjeve
nuk janë të shumta
vetëm sa për destilim
kjo vdekja ime njëditore
e jetës
alkool i pastër
i rafinuar, shembje,
pothuajse tango.
100% masakër.

 

Poveste căruntă

 

Devotchka, tu să știi,
va trece un tren peste toate
se va turna mult asfalt

amintirea ni se va întinde
peste calea ferată
iar azilul nostru va arde

 

Ne vor cădea întâi dinții

apoi coastele ne vor cădea

peștii vor merge cu noi în adâncuri

părul ne va pluti  printre lumini de fosfor

dar umerii

o să poți să-i mai acoperi uneori

cu eșarfe

 

Atunci voi mai aprinde o lampă
într-un tango de demult

vom sta pe genunchii lui

tu si eu scriindu-ne

cele mai frumoase scrisori
de dragoste


 
Përrallë e thinjur

 
Devotchka, ti ta dish,
një tren do të kalojë mbi të gjitha
do të derdhet shumë asfalt
kujtesa jonë do të shtrihet
mbi hekurudhën
dhe azili ynë do të digjet

 
Më parë do të na bien dhëmbët
pastaj brinjët do të na bien
peshqit do të shkojnë me ne në thellësi
flokët do të notojnë mes dritave të fosforit
por supet
a do të mund t'i mbulosh nganjëherë
me shalle

 
Pastaj do të ndez një llambë
në një tango të kahershme
do të ulemi në gjunjtë e saj
ti dhe unë duke i shkruar njëri-tjetrit
letrat më të bukura
të dashurisë

 

Vis

 

Magdalena frământă pască
se îndepărtează de plămânii ei aerul
până pe asfaltul ciobit de camioane
prin firidele pământului intră vântul
șoferii sunt asudați
o revendică o secundă în lanțuri
tic-tac-tic-tac
timp

ieri am zdrobit două trupuri
nici nu mai știu dacă le-am iubit
m-am plimbat de mână cu mine însămi
aveam 16 ani
și câteva flori de cireș în loc de iriși
în loc de păr aveam o apa cu pești.

Sunt miei departe, Doamne, la marginea orașului
o iei la stânga după semafor
vezi? curg zoaie și e început de aprile
până în cartierul săracilor s-a-ntins primăvara
e iz de boarfe umede și de sânge

acum se îndepărtează de plămânii mei tot aerul
ochii oamenilor cad
flori de cireșe necoapte
nămol
ploaie.
Magdalena frământă pască.


 
Ëndërr

 
Magdalena e gatuan bukën
ajri largohet nga mushkëritë e saj
derisa mbi asfaltin e grimcuar nga kamionët
nëpër kamaretë e dheut hyn era 
shoferët janë të mbingarkuar
ajo revendikon një sekondë në zinxhirë
tik-tak-tik-tak
kohë
dje i kam coptuar dy trupa
as nuk e di nëse të kam dashur
shëtita me dorën time me vete
isha 16 vjeçare
dhe disa lule qershie në vend të irisit
në vend të flokëve kisha ujë të peshkut.
Qengjat janë larg, Zot, në periferi të qytetit
e merr në të majtë pas sinjalit të semaforit
shih, rrjedhin zëra dhe është në fillim të prillit
deri në lagjen e të varfërve u shua pranvera
ka erë rrobash të lagura e të përgjakshme
tani gjithë ajri po largohet nga mushkëritë e mia
sytë e njerëzve bien
lule të qershive të papjekura
baltë
shi.
Magdalena e gatuan bukën.

 

Mâine va ninge

Plecarea are haine de migdali
Tăcerea străzilor
va vorbi cândva despre noi.
Mai trece o noapte
cât o catedrală de funii.
Zilele merg spre nord
răsucindu-și din noi
primele lor țigări de adio.
Iată scrumul nostru
cade tăcut
pe genunchii orașelor.
Încă visăm,
dar în casa de peste drum
ne vuieşte nisipul
şi ziarele prind, pe mese,
culoarea uitării.
Se dezvelesc gingiile vremilor, dragule
aproape mi-e frig.
Începe de pe acum să mă tânjești,
cât mă îmbrac în migdali, dar tu,
tu fă-te limpede, dragostea mea.
Am scris acest poem cu mâinile în ştreang.
Mâine va ninge. Plec.
Iartă-mă!

Nesër do të bie borë

 
Nisja ka rroba bajamesh
Heshtja e rrugëve
do të flasë dikurë për ne.
Kalon edhe një natë 
sa një katedralë litarësh.
Ditët shkojnë në veriu
duke i mbështjellur prej nesh
cigaret e para të lamtumirës.
Ja se si hiri ynë
bie nga heshtja
mbi gjunjët e qyteteve.
Ne ende ëndërrojmë,
por në shtëpinë përtej rrugës
na shungullon rëra
dhe gazetat kapin, në tavolina,
ngjyrën e harresës.
Hapen mishrat e kohës, i dashur
mua më ka kapluar acari.
Fillon që tani të më dëshirosh,
derisa vishem  me bajame, por ti,
më bën të qartë, dashuria ime.
E  shkrova këtë poemë me duart në litar.
Nesër do të bie borë. Po shkoj.
Kërkoj ndjesë!

 

Mă spală crucile mele de tine

 

Poate că toţi soldaţii flămânzi
fac acum o pâine din noi
prin tranşeele altui hotar schilodit.

Poate că soldaţii aceia căprui,
morţi şi căprui
ne tot împart
lumânări în aprilie,
cum împart preoţii
tristeţea prin lut.

Mă spală crucile mele de tine
cum m-ar spăla de uitare.

Pe nervurile unei frunze
scrie-te azi
cu vârful unui glonţ.


 
Më shpërlajnë kryqet e mia prej teje

 
Ndoshta gjithë ushtarët e uritur
tani po bëjnë një bukë prej nesh
përmest llogoreve të një kufiri tjetër të çalë.
Ndoshta këta ushtarë ngjyrë kafe,
të vdekur dhe ngjyrë kafe
prore po na ndajnë
qirinj në prill,
siç po ndajnë priftërinjtë
trishtimin përmes glinës.
Më shpërlajnë kryqet e mia prej teje
siç do të më shpërlanin nga harresa.
Nëdamarët e një gjethi
shkruaj sot
me majën e një plumbi.

 

Bitter moon -


Mașina de gunoi vine abia mâine.
Azi văd din nou porumbeii la grâu, deși picură.

Îmi vorbește din stradă copilul palid
poate un fiu
nu-și mai aduce aminte de mine
are acum barbă căruntă, vreau să-l ating
ii știu toate măruntaiel, simt, și primul gângurit
mă cerșea cândva bătând aerul,
aveam 30 de ani și lacul era plin de nuferi.

Îi arunc mingea peste gard, el fuge în stradă
Iuând cu el parfumul salcâmilor

umbra.
Oh! Imi aduc aminte ploile de iunie
căldura toridă  topea verdele
până la sânge.

 

Mă strigă poștașul,
are corcodușe în mâini și obraz de carton.
În burtă imi zace moartă
o păpușă de cârpe.

 

Hëna e hidhur -

 
Makina e plehrave vjen vetëm nesër.
Sot shoh sërish pëllumba gruri, edhe pse pikojnë.
Fëmija i zbehtë më flet nga rruga
ndoshta një bir
nuk më kujton mua
tani ka mjekër gri, unë dua ta prek
ia di të gjitha pjesët, ndjej, edhe rënkimin e parë
më kërkonte dikurë duke rrahur ajrin,
isha 30 vjeçe dhe liqeni ishte plot me zambakë uji.
I hedh topin mbi gardh, ai ik në rrugë
duke marrë me vete aromat e akacies
hije.
Oh! Mbaj mend shirat e qershorit
nxehtësina përvëlimtare e shkrinte gjelbërimin
deri në gjak.

 
Postjeri më fton,
ka kumbulla në duart e tij dhe fletë kartoni.
Në bark më dergjet e vdekur
një kukull lecke.

 

Mă adun

 

încă de dimineață pornesc truda

mă adun de pe jos

bucată cu bucată

o mie de mărgele

pietre îngrozitor de triste

câteva fete culegând smochine pe malul Dunării

frunze

și acest aer în ștreang

ah, zeilor! el e singurul bărbat pe care l-am iubit

aș întreba cât costă viața în care nu aș fi intrat niciodată

dacă îmi erai atât de puțin

dar nu mai am pe cine

e un octombrie surd,

eu nu știu să lipesc scrisori,

nu știu să lipesc prăpăstii,

în general nu știu mai nimic

nici taina acestui miracol nătâng

că îmi lipsești și tremur

cineva ar putea face din mine o cruce

cineva ar râde

e noapte

încă

de dimineață pornesc truda.

 

Mblidhem

 
Që nga mëngjesi filloj punën
duke mbledhur nga poshtë
copë pas cope
një mijë rruaza
gurë tmerrëisht të trishtuar
disa vajza që mbledhin fiq në brigjet e Danubit
gjethe
dhe ky ajër në shalë
ah, perëndi! ai është i vetmi njeri që kam dashur 
do të pyesja sa kushton jeta ku s’do hyja kurrë
nëse do të më ishte aq pak 
por unë nuk kam askënd tjetër
është një tetor i shurdhër,
nuk di të ngjes letra,
nuk di të ngjes humnera,
në përgjithësi nuk di asgjë
as misterin e kësaj mrekullie të mprehtë
se më mungon dhe dridhem
dikush mund të bënte prej meje një kryq
dikush do të qeshte
është natë
ende
në mëngjes po e filloj punën.
commentFirst article
Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat