Ti hesht e zgjohesh te koka e bukur e hutuar
Me kurorën e shenjtë shkruar vetëtimë mbi det
E vigma të fajkoit shpërthejnë gjirit ndërmjet
Në yllin e vetmuar polar të robëruar ndër dhitë
Shkëputen copëza dheu nën gjak nga fqinjët
E mjeku i cazinit prek bukurinë të dalë varri
Tremijë vjet s`ka ndërruar gjë rizona as zjarri
E dalë varri lakuriqe pret të lëviz hije në mua
Në kullën me nga dy mure ndez dashuri guri
E uji shpellës e rrjedh shpirtin e gjallë në krua
Të zgjohet vetëtima me figurë të lashtë lirie
Ta prek mëngjesin në maje shkëmbi lakuriqe
E të fluturojë e të bjerë në det pa zot dhe hije
Askush s`e pa a ra në ujë a treti frymë qiellit
Ndërmjet zemrës e gjakut ilirik mitit shenjtë
E ndërlidhen e prapë zgjidhen të gjithë penjtë
Gjurmët e një çmendurie
Ti s`qe më formë apo qe në akuarium ujë e gjak
Ja lëviz lirisë së robërisë i njëjti peshk pak pak
E vija e kuqërremtë e mollës natyrisht tashmë bie
Natyrisht dhe gjendje e përmbajtje e dritë vetmie
Ik harqet e urës përplasur pranverës me jehonë
Flakë e ndez dashurinë e egër mbrëmjes së vonë
E dhoma krijon pamje moderne dridhje klasike
Varjes së shpirtit ndër gjendje të flluskuar epike
Në epshet e çuditshme të një trupi me dy koka
Ekstazës nga binte e sillej hëna e copëtohej toka
Aktit dehës e ngacmues shkëlqimit të yllit polar
Të zgjohem i çmendur pa veten në lojë me zar
Në etje të jashtëzakonshme e të humbur në mall
E këputur brinjësh të kohës ndër gjurmë në zall
Tri guaca
Buzë ujit tri guaca e frymë e shpirtit ik rërës
kthej shpinën largohem ndërmjet dy stacionesh
më dhemb njëra këmbë e ec kaq me vështirësi
diçka në mes dy cicash më shpon me zjarr e hi
për pikë të gjakut ndrit flaka e qiririt në stuhi
ndalem ndërroj mendje tri krijesa të fund ujit
cila guacë e bart shpirtin të derdhur në vetmi
guaca e verdhë e portokalltë e ajo ngjyrë flake
përplasen nën valë të shkumuara kaq kaltër
e lë gjeranën e bie në gjunjë në udhë të largëta
ky është fundi vërej gjysmëhënën mbyll sytë
dëgjoj zëra për tri guaca mbi kurmin e pa jetë
e uji larg ngjitet të lidhet me hapësirën kaq qetë
Buzë deti tri guaca e frymë shpirtit bie rërës