Në jetë u nise të lundrosh
Me një palë brekushe e një dërrasë nën shalë
Lumëbardhit tatëpjetë.
E të mori Milacka e të mori Buna,
E prapë Morava. Të bartën lumenj
Edhe dete andej e këndej.
I shpëtove rrezikut si Davidi strofkës së luanëve
Dhe u bëre I Madh,
I madh sa të lundrosh në qiellin e shtatë
Si yll mbi yje.
Ne nuk patëm lumë që e rrit peshkun e madh,
Ne nuk patëm det që e kthen Uliksin në Itakë,
Ne nuk i besuam besës që e ktheu Aganë në Ulqin,
Baladat na mbetën të ngrira në dridhjen e dy telave.
Po. Ne nuk patëm dhimbje për historinë
Që Skënderbeut t’ia japim fytyrën tënde.
Hall me ne ! Si shumë herë në histori
Ti vdiqe pa ta uruar shtatin Kosova.
E sot vjen të lundrosh fi e fingill i pafikur
Në lumin e fëmijërisë, në Lumbardh.
Lundro, lundro, gjeniu ynë I Madh,
Ti nuk do të humbesh i heshtur,
Kosova është nënë që s’ka fëmijë për të humbur.
