PËR BESË KAM MË T'DASHTË
Nëse sonte as ëndrr nuk të shoh
Mos më eja as më mëkate të urrejtjes
Kam më të dashtë për atë besë kur ma ke fal
Nga ajo ditë fyryra e jote prej mbretëreshe
Më rri ëndërr më shumë se mall
Ka shumë vite kur krijoj kala prej gurit
Në që çdo kohë i falëm atdheut
Të kam dhënë fjalën e burrit
Kam më t'dashtë me gjuhë t'Prometheut.
Unë më ty krijova të vetmën histori
Të krahasova më secilën mbretëri
Aq sa e dua edhe atdheun
Kam më t'dashtë për besë tˊZotit edhe ty
Edhe kur shkruj vargun që më fal jetë
E di kurerdhe nga hyjnitë
U shndërrove në muzë të vërtetë
Në legjenda thuhet për qiellin
Një herë hapet për dëshirat e tˊdashuruarve
Sa mëkat që s'kam lind në atë kohë tˊlegjendave
Kur fjala ishte fjalë dhe dashuria kurrënuk ishte përrallë
Sot më bëhet sikur e jetoj kohën e legjendave
Kur fjalën e ruaj si kujtim zemre e jo si përrallë
KRUSHQITË E PAJTIMIT
Si ta zgjojmë Anton Çetën
Apo kohën e ti të pajtimit
Kur sot e njëta koha thërret
për ty bacë
Më thuaj bacë nuk ishte mëkat
falja e Hamzait nga Gjergji
Për tokën e shqipeve që na lanë kujtim
Edhe të vdiset nëse zotnat e thonë
S'kam për t'i thënë askujt ma
Vetëm nëse lind ndonjë Gjergj i Ri
Pa nipër si Hamzai
as si pushtetarë tˊtokave shqiptare
Nuk ka kohë të pret atdheu
Derisa ne t'i mprehim shpatat për njeri-tjetrin
Rreth e rrotull rreshtohen Bajlozët e Zi
Nuk lanë shqip dru as gur e lere ma flamur kuq e zi
Dikur ishim rojtarët e njohur të fytyrës dhe nderit
Ballëhapur jetonim edhe pse ishim peng i dreqit
Sot nuk e kuptoj lirinë me hile ndaj njeri-tjetrit
Përse nuk jetohet i barabartë në tokën e shqipeve
Kur Zoti na krijoj vetëm për shqiptarët dhe Shqipërinë
DHEMBJET S'JANË PLAGËT E MIA
Asit Fadil Vokrrit
Dhembjet nuk janë plagët e mia të fundit
Ato i ruaj për secilin varg
Kur më vie koha ime
ndaloj t'i shkruaj
Po i kam fjalët
që s'dinë të fundosin asnjëTitanik
Më kishte marrë malli t'i dëgjoj simfonitë e Betovenit
Atëherë kur ushtarët e lirisë thyen gurët e Kosharës
Liria ime u bashkuan me tokë e qiell të ri
Deri të zjarrët e ferrit u bëra edhe unë Gandi i ri i Kosovës
Hoqa dorë nga udhëtimet e pafundme tˊrrugës Via Egnatia
Mjaft më bëri të dehur kjo rrugë e marrë
Nuk dinim në fillim në ishim njerëz të tokës a djajë të krisur tˊHiroshimës
Për pak sa dola nga epruvetat e shekullit 21
Opëracionet e kafkës sime bëheshin në kokat e minjve të shtëpisë
Lavdi për herojtë që s'janë ma në mesin tonë
Ata bashkë me mësuesit kryen misionin e shejtë të atdheut
PS-Falenderoj z.Bislim Selmanin për idenë
DËSHMITAR
Ferrin e kam dëshmitar pesqind vite ëndrrash
Diellin nuk ma lanë për Zot të tokës as të qiellit
Dikush e kërkoj vërbërimin e Homerit
Të mos më pagëzojnë në emrin Agim
Sepse linda si agim i lirisë në një tokë zanash
Ku ëndrrat për më jetue i lirë mˊi fali nëna
Babait iu burrërova më fuqinë e Prometheut
Nëse më kërkohet tˊi dal zot atdheut
Dëshmitar i pesëqind viteve pa Zotin tim isha
Derisa diell e qiell më ngritën nga jeta e ferrit
Zot dheu dhe kalorës Prometheu m'u bëre
Ti Qani Berisha nga Amerika
Lordi Bill Klinton tempulli i shejtë në Vashington
Dëshmitarët e mbretërisë se bashkuar
Që ndezen qirinj për mua
Në Natën e Madhe të zjarrëve prekaziane
Pafajësinë e kam dëshmitar të fjalës
Pa tradhëti qe u rritëm se bashku
Si dy mbretër tˊIlirisë
Dëshmitar e kam Homerim
Kur ecnin bashkë fisin tim pellazg
Nëpër Itakë për ta rikthye
Serish kalin e Trojës
Ah ç'më kishte bërë të krisur rruga e gjatë Via Egnatia
Ç'ndarje m'i bëri popullit më të lashtë në botë
Atë botë përse lejuan të krijoheshin perandorë
Dhe demonë në të njëjtën kohë
Fajtorët janë të gjithë zotnat e rrejshëm
Që nga Zeusi nga të cilët edhe sot jetojnë
Në shpirtrat e demonve
Historinë e rrejshme e kam dëshmitare
Që kurrë nuk mësova
Për të vërtetën e popullit tim të shejtë
Dëshmitar kur i falëm botës
Papa Klimenton,Gjergj Kastriotin,Shën Terezen,
Adem Jasharin,Ibrahim Rugovën,Marie Shllakun,
Durrahun,Tanagren.
Trojën nuk e falëm
Serish jemi kalorës të saj
ORKIDE
Të vetmën aromë me bukuri zanash të kam
Mbështjellur plotë dhembje e dashuri Titaniku
Zë i dalur nga fytyra e bukur e Tanagres
Ke zënë vend në sallonin e mbretëreshës sime
Asnjë perandor nuk kishte guxim me ta prangos aromën
Ishte dielli ai që ia fshinte plagët e shekujve të saj
Dikur zotnat përkulëshin para luleve të Olimpit
Aty flisnin orë e çast yjet për lirinë e të dashuruarve
Kam më qenë peng i zotnave dhe orkidesë
Nëse nuk e mbylli jetën më rikthimin e Itakës sime
Më duhet tˊia marr emrin për ca vite Prometheut
Të jetojmë ashtu si na ka hije neve bijëve të atdheut
Më sˊdua të bëhëm një i krisur as i dehuri i jetës
Mbrëmjeve dua të luftoj për dritën deri në agimin e diellit
Çfarë kam mësue dhe çfarë kam pësue nga kjo jetë e ferrit
Ah,sa e kam dashur Zotin tim dhe sa herë kam qajtë për liri
Kurrë nuk e takova për tˊia dhurue orkidenë asaj
Lulen më të bukur që e ruaj për mbretëreshën time
Vetëm Tanagrës i besoj kur fliste shqip më zotnat e Olimpit
Para Krishti gjashtëmbëdhjetë shekuj kur sˊkishte bibel as kuran
KALI I TROJËS
Rrri i zgjuar
Kur gjashtëmbëdhjetë shekuj
Para Krishti i ka rënë
Kryq e tërthor mijëra herë
Itakës sime
Më Tanagrën flasin edhe sot
Gjuhën e njëjtë të zanave
Sˊka mbetur njeri pa e ditur
Se cili është misioni i tij
Ah njeriu i fisit tim është i zënë peng
Ëndrrat për liri e mbytën çdo ditë nga pak
Thua se bota po vdes sot
Dhe fjala ime nuk merret për të vërtet
Nuk mjafton vetëm të vdiset për gjysmë liri
Herojtë kanë lindur para Itakës sime
Dhe ende nuk kanë vdekur
Jetojnë në rebelizmin e vargut tim
Mos vdekësha as unë pa u ba kalorsi i Itakës sime.