Një që s’kishte krahun
E hiqej me të meta,
Donte sa më parë,
Të ndahej nga jeta!
Në kulm të ndërtesës
Hipi me siç thonë,
Për t’i dhënë hallallin
Jetës përgjithmonë!
Nga lart e sheh poshtë
Njërin pa krahë, ore
Që lëvizte shpejt,
Si i çmendur fare!
E pyet nga lartësia:
Pse kërcen o vëlla?
- Thotë më kruhen koqet
E nuk kam me çka...!
Ngreh kokën Çallaku,
Duke hequr valle...
Paska dhe më keq,
Në këtë botë me halle!