Me shushurimën e gjethit në mbrëmje
Dhe me gurgullimën e lumit në mëngjes këndo
Me përkëdheljen e lehtë të erës
Dhe në zbardhëllimin e agut, këndo, mos pusho
Edhe me plagë po të jesh në zemër
Dhe në vuajtje po të jetosh, kendo
Dhe në fytyrë kur nuk ke buzëqeshje
Edhe kur s'të këndohet, s'ka dorëzim, kendo
Këndo se njeriu është më i fortë se guri
Kështu thotë urtia ndër shekujt që kalojnë
Këndo dhe kurrë ti mos e ndal këngën
Gëzo ditët që vijnë se gjithmonë nuk jetojmë.