Poetët sˊkanë zemër
Sepse e lenë në varg
Dhe vargjet na i morin
Bashkë me zemrën
Anna asnjë e drejtë tjetër
Nuk më ka mbetur për pos
Asaj më të shejtës
Hi zjarri jam bërë këto vite
E di se as kjo që them nuk më mjafton
Dhe lutjet e uratat nepër çdo varg t'i nisa
Përmes këtyre lisave dhe plisave të Shqipnisë
Ku u gjendem ballë përballë se ishe burrëneshë
Le të mësojnë shekujt
Sa shpejt paskan harrue besën
shqiptarët
Se miku nderohet si Zot shtëpie
Ku e keni parë të vritet bre
U vrafshi për se gjalli
Dhe po i paguajmë mëkatët
Anna ti ik n
Nëse të ikët nga unë
Unë po pres gotën e fundit
Nga Romeu
S'dua të qajë
Sepse lotët më çmenden
Një jetë Pas pikturës me të mirë
Që pata krijue ndonjëherë në jetë
Dua të dehem
Dhe kështu befasisht
Nëse mund të fluturoj
Vërbërisht pas fluturave
Sy nuk kam ma për ta parë
Se si ti Anna fluturon
Me shpejt se dallëndyshet
I kam edhe ca vargje
Për t'i vënë në librin
"'Heshtjet vrasin" dhe në
" Annatemë e pathënë"
Nëse s'të ikët
Më prit si burrëneshë
Ndoshta njeri nga ne
Sërish ringjallët në Promethe
Le të të bashkohet
Njëherë e përgjithmonë
Shqipnia e Fishtës
Vetëm atëherë
Do e ngriti gotën e Romeut
Dhe për ty Anna
Puthjen e fundit
Në buzët që kurrë s'ta fala
Si donzhuan
Lamtumirë Anna dhe Michail
Unë po vdes për Shqipni
Ti ik dhe mos vdis kurrë
Për asnjërën dashni
HEROINË
Dhe prap heroinë m'u bëfsh
Kur qëndrimi yt në ferr
I mundi perënditë e rrejshme
Ngritu mbi Nëntë plagët
E Gjergj Elez Alisë
Heroinë të paça
Që i fale dritë Shqpnisë
Ah si nuk u çmende vetëm njëherë
Deri në kupolën e ozonit të dehem
Për të gjallë t'shpirtit tim
Unë njeriu ma besnik i Adamit
Kam jetue me nderin që i fale tokës
Edhe asaj që ta vjedhen perandoritë e mëkatit
Me bekimin e fytyrave të tradhëtisë shekullore
Që po na ndjekin hap pas hapi
Nuk fitova asgjë nga shteti im i shejtë
Nëse mbeta të vdes si peng i atdheut
Buzët na u thanë nga stuhitë e rërës sahariane
Tani po presim sërish një rikthim t'buzëqeshjeve
Të vëra mbi vetë jetën time
Ta paça fal dritën e qiriut t'Naimit
Kur drita e tij m'u ba flakë shpirti
Sa e kam urrye natën e zezonave
Nga dita që vdiqen ma kurrë s'kam dëgjue
Për historinë e tyre kryeneqe
Kur ia vunë shamijat e nusërisë korbzezave
Bota për pak që nuk vdiç nga inati
Përse një popull kaq i mirë
Humbi udhën në oborrin e vetë
Sikur sërish udhëtojmë rrugës Via Egnatia
Nga ai çast u rizbuluan vetë
Pse nuk më uruan për jetën time
Pranë diellit të lirë
Aty ndjeva krenarinë e botës
Nëse u bëra Promethe i atdheut
Dhe jo donzhan Vnediku
Kur ende nuk di ku është shteti im i ri
Tani jetojmë me njëqind betejat e fituara
Me shpirt plagësh
Plagët e tokës t'u bënë dritë e diellit tonë
Mos vdis kurrë heroina ime
Pa bekimin e vargut tim të shejtë
Buzëqesh le ta sheh dielli lumturinë tënde
Nëse acarët e janarëve do t'i mundim sebashku
Jeta jonë nuk duron të më mposhtët
Nga asnjë fuqi perandorësh
As e oborrëtarëve që bëjnë jetë qenësh
E dinë që jetojmë
Sa për t'i thënë jetës
Ja ku jami
Për fjalën dhe të shejtën e saj
Vdesim çdo çast
Kur i duhemi betejave për atdhe
GUXIM
S'ka fat pafajësia ime
Nëse s'kam guxim
Për më të dashtë ty dhe diellin
Fajtor më mbeti jeta e shejtë kryeneqe
Edhe pse jam vra n'dyluftim me djajtë
Kur më ndjekin edhe sot si hije
Orë e çast pas shpine
Nuk më lanë të shkruaj histori
Për ty Eva
As për asnjërën shejtëri
Deri ku kisha dëshirë
Të të kisha Shqipni të lirë
N'tragjedi t'jetës nuk të lash m'u shndërrue
Hyjnesha e dritës sime
As flaka e diellit nuk u nda
Në mijëra copa atomësh
Edhe pse çdo çast presim t'i eksplodojnë
Copat e shpirtit t'saj
Kjo qenka jetë se jo mahi
Kur demon e njeri bëhën një
Ke ta pyes për t'vërtetën e dhembjeve tua Shqipni
Për mijëra plagë që i bëhën jetës çdo ditë
Sikur nuk kanë fuqi as kohë perënditë
Për ta përmbysur botën e Apokaliosit
Ah sa thell kanë hy fytyrat tradhatare
Deri atje ku bren miza hekur
Më thoshte babai
Për t'i ikur jetës se tragjedive Shekspiriane
Më duhej guximi
Për ta nxjerr kohën time t'vërtetë
Të lenë peng edhe me thell se thellësitë titanikiane
N'FUND T'DURIMIT
-Jetë shqiptarësh
Po dyshoj nëse kam jetue ndonjëherë n'liri
Ke ta pyes më thot
Kanë përfundue betejat në fitore
Në gjysmë pranverat nëse më kanë mbetur
Asnjëherë nuk më ka rënë të dëgjoj
Për janarët vrastarë di shumëçka
Por s'kam guxim të flas se më ngrin n'fjalë
E di deri n'liri erdha me fytyrën time prej rebeli
Në Engjëll më pagëzuan para lindjes
Tokës sime vetëm kështu i ngjaja
Por koha në të cilën jetoja
Më bëri të krisur
Sa herë ju rebelova perandorëve
Pas çdo rëbelimi
Ftohesha t'jetoj n'Ferrin e Dantes
Jetë qeni bëra deri sa erdha tek ti liri
A i erdhi fundi ferrit të di
A ka pas shpirti dashni të shejtë
Në një jetë si timën mjerë ai që ka jetue
Nuk di se quhej jetë e gjallë
Më besoni kam jetue sikur të isha përrallë
Sot a jam n'fund t'durimit
Për fjalën a përrallën
Sa do doja sërish t'rebelohem
Për liri e dashni në të njëjtën kohë
T'a shndërroj jetën prej rebeli
N'trëndafil Çamërie e Presheve
N'kopshtin e Edenit t'i ujiti
Me lotin e çamëve t'mia pa liri
Mos më thuaj im zot
Se nuk i erdhi fundi durimit
Apo nëse është n'pikën e vlimit
Fajtor jam unë
Pse nuk e vazhdova rebelimin
Për tokën time të ndarë
N'dashni ishim Donzhuan t'vërtetë
Por kurrë nuk dashuruam si heronj
Pa asnjë betejë të humbur
Ah sikur t'vdisnim për atdhe ende pa le
Sikur t'lindim sërish
Cilën betejë do ta fitonim
Betejat donzhuane e munden edhe Shekspirin
Mua më lanë në gjysmë betejat
Për ta ba Shqipninë e Fishtës
Jetë shqiptarësh
Nëse e harrojmë Zotin tonë.
