BEFASISHT
-Dedikim babait Bak Zhuka
Nga një ëndërr e gjatë
Befasisht zgjohem
Të ëndërroja edhe pak
Ndoshta do të ishte më mirë.
Ndoshta duhet të largohem
Pakëz nga ëndërrimet e jetës
Të rikujtoj pak babain.
Dhe ngritëm lartë
Të shikoj të vërtetën.
NDJEJ FRYMËN E AJRIT
-Dedikim nënës
Freskinë e ajrit e ndjej
Mbi fytyrën tënde
Dhe aromën e luleve
Që të bën m´u dashuru me botën.
Mes njerëzëve të endesh
Dhe të ndjesh frymë gjallëruse
Se mos dikush do të shikoj
Kur ti kërcen në shi.
Kërce në shi pa e vrarë trurin
Se mos dikush do të shikoj
Pa e vra jetën.
Këndo sepse askush
S´të thot asnjë fjalë
Të zgjohem dhe t´i këndoj
Vetvetes .
Më mirë të këndojmë
Sebashku me jetën.
ÇFARË TË FALA NATYRË
-Dedikim demostratave të vitit 1981
Dhe endem si fluturë
Ta prekë edhe atë ylber
Plotë ngjyra.
T´i ndjej të gjitha mrekullitë
Që m´i ka fal natyra
Mes reve dua të futëm.
Sa e çuditshme duket jeta ime
Të mbërrijë edhe deri tek dielli
E ndjej se pas reve ka diell
Unë aty dua ta takoj lirinë.
Përtej vetmisë t´i shoh ndarjet
Që më kanë bërë të dehur
Nuk di nëse vetmi jam unë
Sa larg jemi njeri nga tjetri.
ÇFARË ËSHTË KJO
-Dedikim vëllait Fadilit, ish i burgosur
Çfarë është kjo o Zot
Më duken sa një shekull
Për ke është kjo dashuri
Atë që ti e quan dritë.
Mos rri më shumë në ferr
Ftoj engjëjt për të nësërmën
Të duhen për ngacmimet e jetës
Gjatë rrugës më mirë pusho.
Nëse sytë i mbyll sot
Të nësërmen hapi prapë
Mos pusho shumë
S´dua të fshehem më nga djajtë
S´dua të më shohesh
Që më ka zë malli për ty.
Më beso nuk ngopem
Duke të parë
Kam frikë nëse më thua
Se jam i marrë.
E kam në shpirt
Se dikush ty të do.
ECIM KËMBËZBATHUR
-Dedikim aktorit Mentor Dervishaj
Para meje
Ka shumë gurë të kalasë
Dhe të dytë ecim
Këmbëzbathur.
Asnjë gurë nuk më vret
Se sa kujtimet e ferrit
Çfarë përplaset dhembëshem
Brenda teje.
Fuqishem acari krijohet
Në dimrat mëkatar
Do të dëshiroja dielli
Këtë çast të më ngroh.
Dhe brenda nesh
Të mos bëjë më ftoftë
Si një mallkim
Askush më mos të vie.
NUK DUA TË LARGOHESH
-Dedikim Çelë Bardhit
Para meje më shfaqesh poet
Kujtimet tua i mora me vete
Nëse largoshesh nga jeta
Ma lë shpirtin ose vargun tënd kujtim.
Cili zë më zgjoj papritur
Kur brenda meje u krijue një vullkan Etne
M´u ndal edhe fryma kur s´ta dëgjova zërin
Qirinjtë e Naimit u ndezen lart në qiell.
Sa e çuditëshme jeta
Kur të kisha gjithnjë pranë poet
Sytë si m´u vërbuan për një moment
Nuk besoja se do mbetëm pa krahët
E tu të bashkuar.
RIKUJTIM BREZNISHË
-Dedikim të parëve të mi prej Çelë Shabanit deri të Binak Zhuka
Se si lotët e gëzimit ranë
Mbi gjoksin tim
Si nuk i kujtova më herët
Të parët e mi.
Kohërat mallëngjyese
Që thurën legjenda
Ato kohëra m´i kanë rujtur
Buzëqeshjet.
Dhe serish bërtas nga gëzimi
Për të parët e mi
Ku jehona e zërit të tyre
Ruhet në çdo shtëpi.
Tani dua të vrapoj
Këmbëzbathur nepër shi
Dua të lagëm dhe të krijoj
Për secilin brez nga një varg të ri.
Me yjet dua të flas
Këtë herë dhe gjithëherë
Të ju tregoj sa shumë mallë
Kam për ta.
Vetëm ata ma ruajnë emrin tim Rugovë.
FLAS ME YJET
Dua të flas me yjet
Dua tˊju tregoj
Sa shumë mallë kam për dike
Vetëm ata më kuptojnë mua.
Dua t'ju tregoj për atë
Që shumë i dua
T'ju flas për sytë e saj
Dhe buzëqeshjen mahnitëse.
Ndoshta yjet do pranojnë
T'i dërgojë pak nga përqafimi im
A thua edhe yjet do e pranojnë
Dashurinë time për të.
NJË SHIKIM DREJT MEJE
-Dedikim Azem Shkrelit
Drejt meje mu në ballë hedhe shikimin
Përtej pamjes rugovase kalove
Thellësitë e shpritit shikohen vetë
Më the në mes oqeoanit mos u mbyt.
Më cilët sy shihemi unë e ti Azem.
Tek shpirti yt ke lodhje
Me tërë qenien tënde adhuroron
Pavdekëshmërinë brënda fjalës e krijove
Kështu ti nuk do vdesësh kurrë tek fjala.
Shikoj të ardhmën time tek faltorët e poezisë
Krijojmë sebashku foleën tek ajo zemër
Për të jetuar aty deri sa frymë të kesh
E kurrë mos i krijo lotët për miqt tu.
FUQIA BRËNDA VETES
-Dedikim avokoatit Bajram Kelemndit që më dy djemtë e tij forcat çetnike i vranë më 1999
Dhe pa humbur hedha sytë përtej ferrit
Don të zgjasesh duart drejt lirisë
Por diçka pengon në këtë jetë
E vazhdon tˊi pëshpërisesh vetes, mbijeto.
Veten e tregove më të madh se Alpet shqiptare
Ku edhe ti brenda vetes ke një force atdhetare
Ku ende nuk të ka rrëxu plis as lis
Mbahu fort se lira për ty është.
Një ditë kam për të ju takue.
]
Shpirtin mos e le të shtrëngohet
Nga ftohtësia e kësaj bote
Një ditë do të vije dita jote
E ateherë ti do ta kuptosh lirinë.
Shumë duhet të besosh.
E pakupuar është lumturia e njeriut
Me vuajtjen për puthjet që sˊkanë dritë
Sa të varfër jemi në errësirat korbiane
Do të qanë a të qesh fytyra sot.
Syve nuk ia lejon zemra stuhitë
Ata zgjohen më lot dhembjesh
Sa më pak jetë rrodhen gjerat
Orës dua tˊia kthehej akrepat pas
Sërish ta ndjej lumturinë e popullit tim
Më rrëmbyen befasisht nga gëzimet
Pse vallë lumturia u la në harresë të kombit.
Eh, bashkë më të po iku edhe unë
Për tˊu rikthye i papërenduar
Yjet të paktën do më bëjnë shoqëri
Përse ika unë ,ju mos më lëni të harruar.
BRENGOSJE SHPIRTI
-Dedikim prof Mark Krasniqit
Më brengos shpirti i hyjnive
Zemra më çjerrët nga fjalët plumb
Nga pabesia botës iu shëmb kulmi
Pse duhet ta them gjithnjë të vërtetën.
Nuk më lëndoi jeta vetëm mua
Në zemrën time a thua për herë ka vend
Vuajtje shpirtërore që nuk largohet nga unë
Nuk dua më të ndjej hidhërimin e Apokalipsit.
Kësaj vuajtjeje të shekullit 21 dua tˊi jap fund.
LUMTURINË PAK E NDJEVA
Të ashtuqujturës lumturi
Ia zgjata dorën disa herë
Dhe nuk do ta leshojmë
Përherë thonë perandorët.
Gjunjët e lisave
dridheshin acarëve
Ndoshta dhe nga emocionet
e kryqëzimeve
Apo nga frika
që po hymë në mëkat
Sˊdo të mendoj gjë tjetër
këtë natë.
I peshpërita brenda
vetes sime
Dua edhe unë
të ia ndjej dritën
Qoftë dhe për pak shi
furtunash
Embëlsinë e jetës
kujt tˊia fali.
Dhe mendimet
mˊi rrembenin
njerën pas tjetres
Unë akoma vazhdoja
të hyeja në mëkat
Dhe gjunjët
dridheshin akoma
Më shumë
atë natë
Dhe ndjenjat
që i kisha për ty
I lodha
Fryma
që doja ta dhuroja
ty
Dhe shpresa
për ty
që mbaja
U lodh
Fati u lodh
Kur luajmë
më të
Ne të dy.