Ti shfaqesh ndërmjet fijesh të mjegullës magjike
me lejlekun e bardhë në fluturim mbi liqenin në shi
e ëndrrës së vet mbetet mjellma siluetë në largësi
e zgjohet fajkoi hijes së qiellit pafund të shpikur
e dëgjohet zemra e dashuruar të vdes etjes mitike
e vjen prej planetit tjetër i përgjakur poeti i ikur
të kërkon ndërmjet zjarrit dhe fatit të shpërthyer
ujëvarë floknajë fluturim për etje të pa rrëfyer
ja përfton pastaj dhe kalorësi me të kuqe e të zeza
e qan nën degë rrapi të vjetër ngrirë nga krahneza
ti zbret ajrit të puplës së ëndrrës e ngelë pezull
e të shtatë poetët ta shkruajnë ylberin përmbi vetull
mes territ mbytur e prapë ngjallur me penë të artë
e pik e pik gjithnjë gjak gjithësie i zjarrtë
