PËR SHQIPNINË E SHEJTË
-Apel botës demokratike për lirimin e të rinjve shqiptarë që mbahen pafajësisht në burgun e Shkupit
Shqipni të kam dashtë
Për të shejtën liri
Të kam për zemër
Se më je mbretëri
Mjaft krijove
Për të tjerë
Një botë të tërë
Zgjohu nga gjumi
Se je keq
Si asnjëherë
më shumë se sot
Ti ke qenë zonjë e rëndë
Dhe ende je
Kështu të kanë thënë
Me zemër burrat e dheut
Bogdani,Fishta e Naimi
Secili sipas shpirtit të tij
Nën krahun tënd
E mendoja lirinë
Zanat e malit
Deri më sot
të falën fuqinë
Edhe kur kisha
dhembje
Dhe plagë ferri
Jetoja me shpresën
Se më fal çdo ditë rreze
dielli
Nga sot s'të fali më
Nëse nuk na bashkon
Jemi i vetmi popull
i ndarë në grimca atomi
Në shtete të huaja
Ku heqim të zitë e ullirit
Koha është për ty
Shqipni
Lindjen kur ta fala
Me gjithë zemër
Edhe vdekjen e ruaj
Vetëm për ty
Krejt jeta më shkoj
duke bërë lutje dhe urata
A m'i pranon lutjet jeta
pa betejat e vërteta
A ka diell për ne në çelitë
ku na kanë zënë peng të lirisë
E di në cilat tradhëti jetojmë
këto çaste ferri
Dhe cilët demonë
ngritin gotat e pafajësisë
Më ke sot hidhet vallja
e paburrënisë
E dimë që dielli na i ngoh sytë e bukur
të luftëtares sime
Do të bëjmë se shpejti
mbretëreshë të lirisë
Mbi Kalanë e Rozafës
do të bërtas
Ku je Shqipni e Fishtës
Të gjithë gurët e ndarjes
Do të thyhen
Nëpër secilin cep të atdheut
sikur dje në Koshare
IM ZOT
Edhe sa herë të them
Mbretërinë e fjalës
e krijuam se bashku
Ti me gjuhën e perëndive
Unë me besën e shqipeve
Fuqinë e Adamit
ia fala zanave
Që ma rujnë tokën
nga Bajlozët e detit
Asnjë pëllëmbë e tokës
nuk është e lirë
Pa fjalët e bukura të Evës
Se mirë
Urrejtjen
më duhet ta vras
o të pelcas
Të ecëm i lirë
krah për krah
dritës se diellit
Im zot
ende s'kanë përfundue betejat
për tokën time të ndarë
As për rrënjët e mia
dhe të Homerit
Dua t'i besoj
Tanagres
Hyjërisë pellazge
Kur 16 shekuj
para Krishti
foli shqip
Këtu bashkohemi
me rrënjët e mia
dhe të Homerit
Në zemër të tokës
i kam rrënjët e mia
Edhe nën thellësitë
titanikiane
Ku dashuritë vdesin
të gjalla
Im zot
mos ma rikthe kohën
në Doruntinë
Koha ime
është legjendë
e zanave
....E SHKRUAR PËR POEZI
Dymijë vjet
isha rebel
Për të shkruar
një varg të lirisë
Si relikt të shejtë
ta ruaj
Mu në zemër a
m'u në emër
Kur në tokë
dhe det
Dymijë vjet
isha vetë mbret
Dhe jetoja
nga beteja
në betejë
Për të qenë
trëndafil i Çamërisë
Më duhej të shndërrohesha
në peng të Shqipnisë
Gjithçka për Annën
dhe princin e saj
Micheal
Mëkatarin e vrasjeve
e kishin pa sytë e tokës
Drita e diellit
atë ditë
ishte shndërrue në stuhi
shiu
Sërish po krijohen legjenda
të mëkatit
Fjalës për besën e shejtë
që e sjella deri këtu
Gjuhën ia shkurtuan
mos më fol kurrë ma
Sytë ia vërbuan
mos më pa
Se nga ikën fjala
që e deshta më shumë se veten
Sot
po e përcjelli shekullin
e më shumë se njëmijë mëkateve
në largim
Një kurorë lulesh
mbi arkivolin e perandorëve
të tij po e vëjë
S'dua të besoj
nëse hyjmë në një pranverë
pa mëkate tona
Që dymijë vjet
heshtjet ishin vrasësit
e se bukurës
Edhe pse nuk
iu heshtem ferrit
Ju rrefyem diellit
ku sebashku me flakën e tij
U bëmë dritë e 36 shkronjave shqipe
Tani është me lehtë
të rrojmë
a të vdesim
si heronj të dashurive
titanikiane
FUNDI I RRUGËS VIA EGNATIA
Nëse dje
isha larg fjalës së lenë peng
Sot e mas lirinë
me rikthimin
e Prometheut të ri
Për tokën ku mbaron
fundi i ndarjes
Kurrë nuk u pajtova
me detin kryeneq
Nuk më çmendën
simfonitë e Betovenit
Sa më çmenden
bulevardet evropiane
Përse ndodhi pafajësia
e Titanikut
Bërtita
deri në ozon
Për tokën e vjedhur
të shqipeve
Sa që u bëra rebel
i krisur
I dashurive të marra
venedikiane
Për mëkatet e ferrit
Nëse edhe unë
u bëra mëkatari i ri
Derisa takova Homerin vetë
Edhe me rrënjët e mia pellazge
U takova
Edhe nga ferri
ju fala jetës
Se lenë peng
për tokën e lire
Për dashninë
e çamës sime
pa liri
Si të shndërrohem
në hero të gjallë
të saj
I vetmi trëndafil i i falur
nga shpirti im
Më fal
përse ndonjëherë
u deha
Për t'i kërkue fuqi
Zanave
Të mos ndalojnë
ecjen time të lirë
Derisa të shoh fundin
e rrugës Via Egnatia
ZGJIMI
Në çdo kohë
Koha ishte
për t'u zgjue
Sot o kurrë
është kohë zgjimi
Për lirinë e fjalës
Për të qenë sot i lirë
Për të zhdukurit
Që s'kanë vdekje
të qetë
Mos ma kërkoni ma
zgjimin e luftëtarit
As bekimin e nënave
Perëndesha
Se sot është koha
t'i mundim shekujt mëkatar
të ndarjes
Koha më ikën
me shpejt se apolot
Nuk m'i pret ëndrrat e mia
të gjumit shekullor
Më mirë ta thërras vdekjen
se sa t'i përjetoj dhembjet
e ndarjes
Deri kur na duhet zgjimi
o fisi im i mirë
Në sytë tonë
jetojnë shqiponjat
e Dardanisë
Edhe sot na rujnë
zanat e malit
Në të njëjtën kohë
flasin me neve
dhe me perënditë
Lutjen për ne
e kanë në shpirt
Sot ju lutëm
më zgjoni në Feniks
Në ëndrrën
se jam Shqipnia e Fishtës
SËRISH HESHTJA
Për të satën herë
të shkrova
Sikur të ishe
çlirimtarja ime
Edhe ashtu
ma mban peng
jetën
Të vërtetën askush
nuk ka guxim
ta thot
Vetëm Serembe
e ka përjetuar
në lëkurën e tij
prej poeti
Çfarë t'i them
jetës kur më pyet
për kujtimet e saj
Edhe nëse a rikthehësha
në fëmijëri jetën përrallore
për të bukurën e saj
Nuk më lejojnë
ata sy me aq zemër
kur i pikturoja
Të harroj kaq lehtë
Heshtja
nuk paska fund
kurrë
As jeta më të
s'paska kuptim
Dy anë të një bote
plot dhembje
Për shpirtin fare
s'bëhet fjalë
për shërim
Mbrëmjet
më janë bërë pikturë
që s'harrohen
Aty kam vënë
fytyrën tënde
prej Mona Lize
Me emrin ma të bukur
se vetë ajo
Në heroinë
të therras
e bërtas
Ku je çlirimtarja ime
e betejave të lena
në gjysmë fitoresh
Për të cilat beteja
Që nuk i shihet fundi
E di mirë
sa herë kam vdekur
Në Promethe të lirisë
më kalite
të ngritëm
edhe nga varri
Sa rëndë peshon
heshtja jote
në jetë
Më ngjanë
në fuqinë e djajëve
kur atdheun në dysh
ma ndanë
E kanë humb fuqinë lutjet
për të qenë uratë perëndish
Janë zënë në kohë
të pa kohë korbiane
Fytyra prej zane
Mos po shndërrohet
në diçka tjetër
a në Apokalips
Ndalo imzot stuhitë
e heshtjes se marrë
Asnjërin nga ne të dy
mos e fajëso me mëkat
Nëse duhet të përjetojmë
ferrin
Unë ferr u bëfasha
për tokë e qiell
e heroinë
FLAKË
Me dritën e diellit
E fillova jetën
Të keqën
e flaka pas shpine
Për t'i qendrue n'besë
fjalës
Ç'ma copëtoj shpirtin
Dhembja e pafuqisë tënde
Për t'i qetësue stuhitë
Janarëve vrastarë
Unë sërish i kthehem
diellit
Për t'u bërë flakë
e dashnisë
Për ty Shqipnia ime
Përbrenda më rri malli
Dhe fryma e jote
Ngado që endem
N'varg më tretësh
S'di as vetë se ku ikën
Sa më dhemb
Kur jam për ballë
Valëve të detit
rebel
Urrejtja më mbyt
Përse ndodhi
ky Titanik
Nëse më besoni
Ja simfonia e Betovenit
Lotët që kam nxjerr
Thellësive t'pafundme
o det
Gjitëçka ruaj
nga kujtimet e bukura
Për të vërtetën
Është thur
Legjenda e Rozafës
Aty sa mirë
Më ruhet
Ëndrra ime
Për të bukurën
e detit
Në të njëjtën kohë
Aty e kam Shqipninë
Dhe dashninë e fjalës
Edhe nëse merr
kohë e keqe
Flaka ime
për fjalën e shejtë
Kur ma falë Eva
Bëhet dritë shpirti
S'kanë fuqi perënditë
Për më e fikë fjalën e shejtë
Kur tani është shndërrue
Në dritë dielli
Në mbretërinë
e Shqipnisë
Dhe dashnisë
Peng kam mbetur
Unë mbreti i saj
Ah lumë unë
për fjalët e bukura
Kur do t'i gjej
në Rozafat
Ç' BESË T' KA FJALA
Më është thënë
të besoj
I besova fjalës
se shejtë
Dhe luleve
kur çelin n'pranverë
Se një ditë
të rritëm i lirë
Si fjala dhe lulja
Dhe eca betejave
t'pafalshme
Për të jetue
Në njërën nga ëndërrat
E kohës se frikëshme
Të jesh njeri nga miqt
e fjalës
Qenka larg
ajo ditë
Një vit dritë
na ndanë nga kënga
Për të bukurën e detit
Ferrin e demonëve
Po e përjetoj
Orë e çast
Më thoshte babai
Për t'u rikthyer sërish
N'guxim të shejtëve
Më duhet të shndërrohem
Në kalorës betejash
Për jetë a vdekje
Rugën Via Egnatia
Prapë e kaloj
me fitoren e Pirros
S'kam mendue
që në ëndrrën time
Takoj njeriun e fshirë
nga faqja e dheut
Fuqia ime sot po matët
me ngohtësinë e diellit
Betohem
se peng i trëndafilit
Të Çamërisë
dua të mbetëm
Askujt ma
s'kam për t'i besue
Se përfunduan betejat
Për Shqipninë e Fishtës
Krejt bota ju falën
Tragjedive të Shekspirit
Unë s'kam kujt t'i shkruj
Për tragjedinë e Tivarit
Si t'i rrefehem diellit
Kur vargu ka vite që më rri
Diku i prangosur
Jo nga dashuria
Sa nga mëkatet e urrejtjes
Kjo botë sikur s'ka zot
as Kastriot
Dhe askush nuk vdes
për askë
as për këtë tokë
Nëse luftoni ndonjëherë
për fjalën
Është shejtëri të dehem
apo të bëhem rebël i besës
Sa herë janë dnue shekujt
pse nuk falen jetë
Nga jeta e mbretëreshës sime
Ç'besë t'ka fjala
sa herë ik nga jeta
Kur atdheu të vetëvritet
Vallë përse more errësirën
korbiane
Për të dëshmue
natën e gjykimit të lirisë
Cilës liri m'i thua ti
se po e jeton të lirë
Asaj që ia ke denue me vdekje
dashnitë e zanave
Sonte po iku diku
ku nuk ta shoh fytyrën
prej Apokalipsi
Fuqinë e perëndive
po e marr me vete
si kujtim
Ashtu si dikur
kur bëheshim
dritë dielli
