Një natë vere në bjeshkë
Kur hëna hapi syrin kodrave e pishnajës
M’u bë se dëgjova një zë ”eja të këndojmë!”
Nata e hëna janë mike për ne
Lumi i gërgëlonte heshtjes së bukur
Shkumbojshin gurët nga rruga e gjatë
Freskia përqafte lekurën time të puçërravt
Hëna lozte gurapeshk me shpirtin tim
Në lëndinën e mejdanit
Aty ku kreshnikët e zanat ushtroheshin përherë
Nuk di nga më erdhi një mall
Një këngë shpirtin shpërtheu përmallshëm
Përzier me lot durimi, gjatë bjeshka jehoi
“Sot na erdhi dita jonë!”
SA GJATË FJETI TERRI NË MUA
Gjatë,
Shumë gjatë paska fjetur nata
Në vetminë time padiktueshëm
Shumë vite më ka mashtruar bukuria e zezë
Gati sytë të mësohen vetëm me errësirën
Sa e dhimbshme të harrohet dita e lindjes
Në vorbën e vetmisë të gjitha sillen
Dielli ia fal ngohtësinë zemrës kur nuk përcëllon
E bukura nxjerr lulëzimin nga shpirti
Ecjeve përplasëse rrugëve të gjata
Dy herë po vdiska njeriu
Kur lind vetëm për të vuajtur në jetë
Kur të vdesësh e nuk di pse ke jetuar
Nëse në varg nuk e ke fsheh veten
Rafteve për të jetuar...
NËSE TË KUJTOHET....
(persiatje kohe)
Mendoj se të kujtohen mbrëmjet
Pas pushimit të shiut në muajn majit
Aromë bagreni,bukuri ëndrrash rinore
E dritat e neonit dukeshin si rreze dielli
Ne lidhnim gishtërinjët dhe duat
Ecnim krenarë qytetit,të gjithë na shikonin
Flakë lëvizte poreve tona
Deri te troksima e zemrave
Maje gishtash ecnim dikurë
Askush nuk e dinte rrugëtimin tonë
Deri te këndi i Urës së Ibrit,
Në dritën e hënës avullonte lumi
Të kujtohet si ishim qullur nga vesa e natës....
Aty u mbjellën kujtimet e zjarrta
Sot flaka shkrihet në bardhësi kujtimesh.
