Janarët

Dinë më shumë të vrasin

Se sa të ngrin

Ata kanë vetëm mjë emër

Vrasës të akulltë

 

15 janar 2020 AGIM DESKU

MË MBETË KËNGË ZANE

 

Më mbetë këngë zane

Duhet më u rritë më zë bilbili

Për këtë kam pasur fat

Që i takova tokës se prometheve

 

Derisa u burrërova

Më duhej sërish të pi gji zanash

Se ende besoj prapë

Do të kemi dyluftim bajlozësh

 

Sot e një mijë vjet fisi im ka me festue

Udhës se kombit po i bie ma shpejt me dal nga legjendat

Ah çf'at m'i sollën yjet sytë e tu Ajkunë

Të shohim edhe përtej jetës sa ka besë fjala e shejtë

 

Zanë edhe kur ta përfundoj jetën

Më krijo një varg ta ruaj si relikt që sërish më ringjallë

Nuk më dhimbet jeta asnjëherë

Nëse vdes çdo çast për ty Zana dhe fisin tim të shejtë

 

Cili na qenka ma më shumë fat se unë

Rruga e kombit që ma ringjalli legjendën e Ajkunës

 

Apo besa që ma rujtën brezat deri tek unë

E di na që ju bashkuam hyjnive

I krijuam zotnat për ta mbrojtur të bukurën

Nga Bajlozët e secilës kohë demomniane

 

Tradhtisht ishin të mallkuara ndarjet tona

Dymijë vjet iu desht shpirtit tim të ringjallëm

Para syve të bukur të zanave

 

Kam pasë frikë nëse më shitojnë a më mallkojnë zanat

Pse vdiqa pa dashurinë e tyre

 

E di që askush nuk i beson vdekjes se askujt

Si t'i besojnë dashurisë se çmendur të princeshës Diana

Për besën e Dorontinës as që bëhet ma fjalë

Ndoshta të poetët ruhet ndonjë varg i krisur

 

LE TË VDESIN PËR NJË DITË PERANDORËT

 

E di mëkatin tim pse nuk vdiça

Kur jetonin perandorët

 

T'i shpëtoj Purgatorit të Dantes

Ishte fuqia e tokës pse isha banor i parë i saj

Nuk ishte më rëndësi a jetoj apo vdes

Jetën e kisha lenë në harresë të kohës

 

Sa me fat isha kur nuk vdiça para perandorëve

 

Sonte i kujtoj gotat e ngritura për diellin

S'kam mendue kurrë që mund t'i takoj demonët

Dhe pëllumbat në të njëjtën kohë fluturimi

 

Pëllumbat fluturojnë të bardhë qiellit

Krijojnë bardhësinë e borës

Ftojnë në lutje për shpëtimin

E dashuritë të vrara titanikiane

 

Drejt teje o fjalë e bukur u nisa 

I mbështjell në dritë dielli

I rrahur për vdekje me mëkatet

që s'më hiqen nga mendja as nga zemra

 

A i mbetëm fajtor jetës pse i qëndrova fjalës në fjalë

A duhet të më gozhdojnë edhe mua në kryqin e Krishtit

Pse deri më tani jetuan në këto anë demonët e fundit

 

Në njëzet e katër orët e fundit të vitit 2019

I fundit dhe i pari do të mbes për ta ngrit gotën pa demonë

 

Në vitin 2020 dua të hy me sy kah pranvera

Të eci pa trokitur fare në portën e dashurisë se vjetër

T'i bëhem krah i çelikt diellit të lirisë

E bukura e detit të di të dashuroj pa mëkatee e vitit të lenë pas

 

 

NDALOVA ETNËN

 

Deri pak para se me më leshue durimi

Eca nëpër valët e krisura të detit

U shndërrova sërish në fëmijë adoloshent

Në ç'ëndërr isha kur në takim me hyjnitë flaka më zgjodhi mua

 

Më nxori nga porta e parajsës se Titanikut

Më ndaluan të mos shndërrohem në Donzhuan Venediku

E fajsoj veten pse duhet t'i mbetëm besnik në çdo kohë fjalës se shejtë

Sa shtrejtë qenka çmimi nëse e then heshtjen

 

Unë e pagova me perëndimin e diellit

Stuhitë u ngritën mbi mua

Ç'acar më sjellen në vend të shiut për trëndafilat

Peng i kam mbetur ferrit për të bukurën e detit

 

Me mbretëritë u pajtuam t'ia shtrëgojmë dorën njeri-tjetrit

Lulet t'i këputim vetëm pranverave të ditëlindjes sime

Dhe në këtë natë të fundvitit më bëhet se është ditë

Dhe ëndrrat më flasin për të vërtetën e shumëpritur

 

Ku shpirti peshon më lart se yjet

E di të vështira ishin betejat për lirinë deri më sot

Kurrë nuk i ndërrova më asnjë perëndeshë

Sonte kam të drejtë të dehem për fitoren ndaj demonëve

 

Unë njeriu më buzëqeshje dielli

Që ju fala zanave të malit

 

Edhe pak më pritni të ngritëmi sebashku gotën

Për fitoren e betejave të nisura

Ikim Rrugës se Kombit ku shpirti peshon

Më shumë së fjala e shejtë e secilës hyjni

 

 

KUR TI BESON

 

Nga shpirti i babait

E kam rujtë shumë

Fjalën e shejtë

Që e dua si lumë

 

Dhe fytyrën e lenë

Brezave në vijim

Besën e shqipeve

Kur u shqua fisi im

 

Nga zemra e babait

Kam trashëgue durimin

Atëherë nga miqt e shejtë

Fitova besimin

 

Në sytë e miqve

Itakova të vërtetës

Për zemrën që kanë

I besova jetës

 

Eca deri këtu

Me fytyrën e babait

Përjetimet e ferrit i ruaj

Në një cep të historisë

 

T'i kemi relikte

Në muzeun e ardhmërisë

Të ecët përpara

Pa i harrue betejat e lavdisë

 

Kur ti beson

Se tradhtia është vetvrarë

Sërish mbi Shqipni ngritët

Një stuhi e marrë

 

Eh më duhet t'i them Gjergjit

Mos vdis he burrë

As ti bacë Adem

Zjarrët mos i shuaj kurrë

 

NATË LUTJESH

 

Lutjen

Nuk e kam bërë kurrë

As për ferrin

 

Edhe pse të zitë e ullirit

E përjetova në jetë

Si peng i lirisë

 

Dymijë vjet

Botës i falëm luftëtarë

Kur u lindem ne

Në tokën e shqipeve

 

Adami e Eva ishin të fisit tim

 

Të lutëm ndalo

Para se ta kalosh detin

Aty janë stuhitë

Që fundosen Titanikun

 

A nuk të mjafton

Kur ma s'dëgjohet

Simfonia e Betovenit

 

Veç mbetëm duke këndu 

Çou Rexho çou djalo

 

E dini që fatin tim e ndava

Me besën e babait

 

Jetoi ai me fytyrën

E fjalës se shejtë

 

Ndoshta një ditë

Edhe demonët pendohen

Për mëkatin e tyre

 

Lutjen sonte

E drejtova lart qiellit

Le të ndrriçojnë yjët

Aq sa dielli na ngoh

Nëse nuk e harrojnë kohën

Kur i falnin jetë trëndafilave

 

Këta janë yjët

Që sa herë ikin nga toka

Takohën me stuhitë

Dhe bajlozët e detit

 

Atëherë bie shi

Në kopshtin

Dhe në sytë e mi

 

Ku t'i gjej buzëqeshjet

Në fytyrën e vrarë

Të luftëtarit

 

Edhe lutjeve të mia

Sikur ju ka humbur urata

Janë vetëvrarë yjët

Apo bota është çmendur

 

Nga Apokalipsit 

Kur sot e sundojnë fjalën

 

Çfarë të uroj sonte

Në këtë natë lutjesh

 

Poezisë ia fali jetën

Kur rri me mua

Në vend të yjëve

 

 

LART

-Një urim atyre që e duan dhe e shkruajnë poezinë

 

Mbi mua ju dua

Nëse në një det takohemi

Unë jam një pikë ujë e tij

Ku mezi pres të ju lexoj

 

Ta shuaj etjen e syve

Ndjenjën shpirtërore për të ju pa

edhe mbi Olimp

 

Miq kam edhe shumë për të thënë

Kur lexoj vargun e juaj

Më bëhet errësira dritë

 

Dhembjes ia falni buzëqeshjen

Ëndrrës ia çelni portën e lirisë

 

Ec e mos u shndërro në luftëtar të fjalës

Me të cilën i shëmbim kufijtë e ndarjes

Deri këtu erdhem duke luftuar për tokën e Trojës

 

Që nga sot secili poet le ta thot një fjalë të bukur Prometheu

Kujtim t'ia lemë atdheut të lirë pa asnjë demonë

 

Më lart se yjet sonte ngrita gotën

E kujtoj Khajamin kur më thot pi

Unë e vëra tërë botën në gotë

Dhe marrëzisht e putha

 

E di se nuk është koha për dashuri

Vetëm luftëtarët le të ndalojnë betejat për një çast

T'i puthin dashnitë e zemrave

Nëse Shqipninë e duam për mbretëreshë shpirti

 

Lart rri poet

Edhe më lart rri Shqipni

Tradhëtarëve kurrë s'do ju harrohen emrat

Sot fole demonësh kanë krijue

 

 

 

PARADOX

 

Në rrugë të mirë isha t'i flaku acarët e Antartikut

Kur mu në mes gishti më hyri therra e armikut

Ngrohëtësinë si të diellit e kisha më afër se shpirtin

 

Tani veç e di se cili jam e cili je

Kohën që ta fala e mbyte

Me duart tua u bëre hi zjarri

Mua m'i le të gjitha mëkatet e jetës

 

Kurrë nuk e dashte të vertetën e zemrës

Edhe kur dhemb edhe kur buzëqesh

 

Ç'kërkove në mes gishtit të luftëtarit tim

Është e kotë t'i ndalosh betejat e nisura

për Rrugën e Kombit

 

Mos më kërkoni të vishëm në ditë zie

Për demonët që s'kanë farë të fisit tim

 

S'kam frikë ma nëse humba unë apo fjala

Kur dielli nuk më ngrohu sikur në legjenda

 

E dini sa lutjet ia bëra vetes

Në mua mos të rëndojnë mëkatet e pafuqisë se tokës

Kur me vite rri e ndarë nga dashuritë e mia hamletiane

 

Paradoxe ta them të vërtetën që ujitët me pika lotësh

Të krijuar për një det që di ta ruan të bukurën e vet

 

Poezi vetëm me ty që më beson dua të rri

Më janë djegur fjalët e bukura nëtëve të krisura

Shkrumë e hi m'i bëri gota kur u deha për ty hyjni

 

Për fjalën kur e zbrite para sëcilës stuhi

E rujtëm bashkë dhe e pagëzuam në Perëndi

 

Tani pa ty poezi do të ishte jeta paradox

Veç ti më mbanë kur nata s'ka hënë

Sërish do të ringjallët i vetmi Promethe i vërtet

E kush ngroh më mirë si dielli yt në jetë.

 

VEÇ TY TË BESOJ SHQIPNI

 

Veç në ty Shqipni më ka mbet fjala

Të besoj sikur në zanë të bekuar

Që s'ka faj as mëkat të shkruar

 

Kam mbetur Shqipni me sy tek ti

Si dikur Fishta i krisur për ty

Sa dëshironte me të pa

Si ma të bukurën hyjri

 

Për ty secili shqiptar është ba luftëtar

Të kanë besue më shumë se veten

Por ty Shqipni ku të mbet e vërteta

Me na dasht siç duhet jeta

 

Me vite për ty Shqipni kam ra në ferr

Kam qëndru i etur,zbathur e zhveshë

Që ti të na bëhesh zonjë e jonë mbretëreshë

 

Kam vrapue ditën ta zë dritën

Si qiriu jam shkri gjithë natën

Në thellësi Titaniku kam ba uratën

Botës i jam betue për ty tˊa vëj flakën

 

KAH FLUTUROJNË FLUTURAT

(Fetah Rudit ,liria nuk vritet)

 

Cili është heroi im i vjetër dhe i ri

Sërish është shndërrue në Promethe të gjallë

Kah fluturojnë fluturat para sysh më rrinë

Ma vranë guximin të udhëtoj me to si më parë

 

Kam dal të shëtiti secìlit cep të Shqipnisë

Udhëtoj me shpirt se këmbët ia kam fal lirisë

Me mua ecin zogjtë e pranverave të ardhmërisë

Bashkë me fluturat shndërrohemi në luftëtarë të lirisë

 

Ore cilët i harrojnë këta shekuj të robërisë

Kur mezi e dia se cila më është gjuha e nënës

Ah dhe Shqpninë e dini si e nxorem nga kthetrat e kulshedrës

 

Po tani cilët jemi kur prapë në mes armiqësh jetojmë

Pse vrasim veten kur betejat për tokën e ndarë

ende s'kanë përfunduar

Kur ëndrrat ishin afër diellit dikur

Sot në kokat tona pse kaq shumë janë shuar

 

 

POET

 

Kush erdhi i pari në agimin e dritës së diellit

Ti poet mbreti i fjalës së bukur

Apo poezia luftëtarja ime e betejave të lëna në gjysmë liri

 

Dymijë vjet para Krishti të kam kërkue poet

Kur unë dhe populli im ishim këtu para secilit mbret

Kur djajtë sapo kishin fillue të vinin në këto anë

 

Të kërkova të më shkruani për lirinë

Të di a të ngjanë ty a poezisë

 

Të të pyes për poezinë se kujt i ngjanë më shumë

Lirisë apo vetë dashurisë

Do ta pyes njërën Anë të diellit

Ajo që të fal dritë e herë të djeg në shpirt

 

Poet ruajma poezinë aty ku ruhet liria e fjalës

Nëse ndonjëherë shkruan poezi

Shkruaj për poetin kur s'ka liri

Bëhu vetëm oborrtar i fjalës që nuk vret

 

SHITËSIT E FJALËS

 

Ka të ngjarë se fjalën e paskan shitur

Se nuk e gjeta këtu ku zanat kishin krijue lavdinë

Nuk di më ke të fjalosësha për shejtërinë e fjalës

Vendosa më i mallkue ata që hyjnitë në gur i kanë shndërrue

 

Asgjë nuk më lanë as për shpirt demonësh

Asnjë fjalë nuk dëgjova

Nëse mbrëmjet ishin të vetmuara

 

Sot kjo është jeta e njerit nga ne në tokë

Në të vetmin planet ku dikur mbretërohej nga fjala

 

Të vërtetën më nuk mund ta gjesh

as ndër thellësitë titanikiane

E kanë humbur më larg se Doruntinën

S'ka më askush ta qajë me lot nënash

 

Kanë vdekur edhe ato të bukurat e detit

Bota çdo ditë po mbetet pa fjalë të vërteta

 

Cili do të lind sërish për fjalën

Nëse do të pagëzohet në Konstatin

Ndoshta atë ditë s'do të vdes më fjala

 

E kam pas rujtur një fjalē për Doruntinën

Në Konstatin m'u shndërroftë jeta

Se kurrë të vërtetën s'o ta shes as për një botë të artë

 

Edhe nëse vdes sërish do të rilindi Promethe legjende

Fjalën më të bukur për ty e kam prangosur

në shtatë breza luftëtarësh

 

HOMERIANE

 

Atdheun e kemi në sy të ujkut

 

Evropa s'qanë kokën

Se kush e fitoi Nobelin

 

Ti zgjohu Ajkunë

Pash dritën që na vyen për kurorë

Ke me pasë ende beteja të pakryeme

Mua më duhet edhe pak fuqi

Të Prometheut

 

Të përbej në frymën e fundit

Nëse zbret sërish në tokë

Merr një nga gurët

Kur e ndërtuam Rozafatin

 

Murosma shpirtin

Edhe kështu të lenë peng

Betejave t'pakryeme

 

Sot dashnia për ty

Duhet të ruhet

Veç në zemër

 

Kohërat ju ngjajnë më shumë vrasëve

Të thash Ajkunë më prit për puthje

Në gurë Rozafati kam më u shndërrue

Dashninë tane kurrë s'kam më e harrue

 

Jam kah i numëroj ditët kur pranvera të vie

Më duhet të kalëroj nëpër shtatë breza të shqipeve

Deri aty ku Homeri flet për pellazgët

 

Sa thell i kemi rrënjët o populli im

Më duket edhe para dashnisë se Evës e Adamit

Jemi këtu

 

Kur njerëzimit i falëm dritën e rritën

Eh ata çfarë na dhanë si çmim urimi

Ferrin e Dantës dhe rrugën Via Egnatia

 

DITARI I APOKALIPSIT

 

Në ditarin e Apokalipsit

Ruhen tragjeditë shekspiriane

Pse pas vdekjes sime

I bëre kallëzim penal djallit

 

Nëse jemi vonue

Le të na mallkojnë

Sytë e luftëtarëve

 

Secilën ditë

Nga një fletë urrejtjesh

E vëjnë si lajme dite

 

Për mua të zhdukurin e planetit

S'ka kush të flet

 

Vendnumërojnë britmat

Kah vritëj pafajësia

Kam pikturue një milion fytyra

Me buzëqeshje të vrara

 

Askush nuk çanë kokën

Ku vdesin të zhdukurit

Pse të gjallë po të ishim

Botën do e bënim të skuqëj

A të krisur nga mëkatet e veta

 

Ah pse jetojmë sa për të vdekur

Për të gjallë askush nuk më regjistroj

Përpos në ditarin e Apokalipsit

Kam zënë vend

 

Ç'shenjë është kjo

Për popullin tim të shejtë

Nëse është fundi a fillimi i jetës

Për t'i bërë Kallëzim Penal

Ditarit të Apokalipsit.