Punët e veta- llugë
E me t’huajat merret
Gjithkund hundën futë
Prej agut, gjer t’erret
S’i shpëton asgjë
Pa e parë te tjetri
“T’i di lug’t në krojshe”
Siç ka thënë i vjetri
N’shpi t’vet s’ e sheh buallin
Te tjetri sheh mizën
E bën qimen tra
Rron me qësendismën
Nuk ka njerëzillëk
I paedukuar
Kurrë s’i pushon goja
Duke përgojuar
Për vëllanë flet keq
Për mikun dhe shokun
Trillon e gënjen
S’ta këputë konopin
Tërë ditën e çon
Duke u sorollatë
Se Zoti e ka falë
Me mendjen sakat
Me dorë asgjë s’prekë
Asnjë punë s’e kryen
Shpif edhe trillon
T’bardhën e përlyen
Këmbë e tij ku shkel
Tokës i rëndon
Ndërron njëqind f’tyra
Si kameleon
Gjuhë t’nëpërkës ka
Kudo therë me fjalë
S’e mendon të fundit
Të dalë ku të dalë
Dhe gjërat e huaja
Shpesh i përvetëson
N’xhepa t’huaj futë dorën-
Është i tij zakon
S’e thotë kurrë t’vërtetën
Gënjeshtrën ka shok
Bën e çfarë nuk bën
Dy gurë s’i lë tok
Mjerë sh’pia që e ka
Mjerë dhe tërë qyteti
Lanetër e djaj
E marrëshin me veti
