Të krahasonin me Ima Sumak
Me të paharruarën Edit Piaf
I kishe të gjitha dhuntitë që të dha natyra
Zërin aq magjik
Bareshë shkuar baroneshe
U shkrive për këngën posi qiriri i Naimit
Por nuk u venite kurrë
E papërsëritshmja me zë bilbili
Tek merrje testinë për të mbushur ujë
Se nga etja gjithçka shkonte rrokopujë
Po vijnë krushqit...
A nuk grishe bashkimin
A nuk shpërtheje kushtrimin
Tek e kërkoje çikën patureshë
Jehona e zërit tënd
Lëvizte kodra e bjeshkë
Por Ariet në ëndërr i kishim
Kullonin si lumenjtë e mrizit
Ç’janë tetëdhjetë e katër vjet
Çil njat’ zemër plot kujtime
Sopranoja pa kundshoqe
Të mahnitshme interpretime
A nuk thuhet se arti është kujtesë
Se kënga është fortesë
A nuk janë vitet qëndresë
Si mëngjeset me vesë...
Jij gjithherë krenare
Për brezat që do të vijnë
Do mbetesh Maria e Kalasë Shqiptare.
(7 maj 2017)
Safete Rogova