Shtegballit tënd si në ëndërr malli
port i braktisur mbështjell me tis shalli
re ngjyrë trëndafili lëviz drejt perëndimit
erë e lehtë luan me flokun tënd të ballit
serenadë e ndezur si në gur të strallit
as shpresë e harruar as besë e fikur
tretur largësive të horizonteve të mbyllura
mbrëmjeve të vona kur gjithçka mbulon terri
brengë stuhie për një damar shpirti
ethet e harrimit luajnë në një unazë gishti
trendelinë e rritur brezareve të fatit
ëndërr krejt e kallur moteve të thata
nën ca re të zeza ngarkuar me pika loti
portën përse e mbyll me të ndryshkur dry
ndër stinë të harruara të viteve në kalim
gravurë e rrëzbitur nën rrezet e përflakta të diellit
nesër nuk do të mbetësh më as për peng as për farë
enjtur të janë damarët e gjakut nën peshën e pikëllimit
frika lënë ka plagë nëpër stinë e mote
idhtaz marrëshon rrugëve me një këmbë të drunjtë
llangosur kërkon shpresën e mbërthyer në ferra
istikameve të mbarsura me frikë e me prita
mbrëmjeve fantome ku nuk çel më drita
tretur largësive të shkreta ku bren miza hekur
enjtjet janë të hidhura në lulëzimet e hershme
njollat e shpirtit as kthehen herët as ikin vonë
ëndrrat fluturojnë nëpër suferinën qiellore
pranvera sërish gjelbëron sytha e gema
rrëzë mollave të ëmbla të kraharorit tënd
afroditë e bardhësive të mengjeseve qumështore
netët e pagjuma zgjaten në pritjen tënde
era rrah pamëshirshëm kanatat e dritares
rojë do bëhem në udhëkryqet e zemrës së harlisur
etshëm do bie e zgjohem në kërkim të hijes së ikur...
