BURRËNIA
Sot me ç'mallë
e kërkoj këtë fjalë
Me pishë të natës
e me diell të ditës
Dhe nuk e gjej
Vdiq
me vdekjen
e burrave të dheut
Nësër
Sërish ndoshta lindin
fytyra me zemër të atdheut
Dikur
burrënia ruhej
në Lezhë të Gjergjit
Dhe në Prekaz të bac Ademit
Aty ku lindin burrat
për të vetmën
Shqipni
Dhe vdisnin
pa frikë
për atdhe e liri
Nëse kërkoni
burra të shejtë
e të fjalës
Në Mitrovicën e dhembjes
Aty matët burrënia
Që njëzet vite
lumi i bardhë
rrjedh ndarje shpirti
Qyteti nuk sheh ma
Ka sy të vërbër
Mos i kërkoni ma fjalës
shejtëri
As njeriut të sotëm
fytyrë a burrëni
Djajtë kohën time
e bënë ferr
Dhe na moren fuqinë
për t`jetu me nder
KAM DASHTË MË SHPËRTHY
Më thanë rri n'shtëpi
e merru veç me punët tua
Kam dashtë më qëndrue si burrat
Më u ba njeri i dëgjueshëm sa s'ka si unë
Dhe qëndrova e dëgjova n'shtëpi
për disa javë
Më dukej vetja si i izoluar
n'karantinë
Nga lajmet e zeza
kur shprtin ç'ma merdhinë
Nuk më mbeti tjetër
veç të shpërthej
I thash vetes
nuk rri ma i mbyllur
U betova në perëndinë
Të palarat vetë do t'hynë
një ditë n'karantinë
As herojtë e Apokalipsit s'do t'kenë vend
as n'mesin e vetë demonve
Për një çast bota
Gati ra në çmenduri
Të zitë e ullirit e hoqem
të mbajmë atë që na thonë
Do të dalin në shesh
të vërtetat herët a vonë
Dhe ç'më erdhi në mendje
Pranvera e njëjtë e vitit 1999
"Më vie parasysh kur na ndalohej
më pa njeri as me sy
Nga çetnikët vrastarë
që ishin bërë epidemi mbi epidemic
Kam dashtë më shpërthyre
një ditë
Më mirë sot
se nesër
Ndoshta nesër bëhet vonë
Për brezat çlirimtarë
Ata kanë për t'ia rikthye
Nderin njeriut të kësaj toke
Për dashninë e humbur të luftëtarëve
Kanë më kërkue hakmarrje
deri në Shen Stefan
Gurë e dru më duhet më i rrotullue
Itakën dhe Homerin sërish duhet rikthye
Më i futë n'gji t'zanave
kapedanat e ri
Edhe njëherë më u bashkue
n'Kullë Vraninës
Më i lexue do vargje
t'Lahutës n'Malësi
Atëherë Fishta
do t'i mbyll sytë
Për një të vetmën
Shqipni
E ne do të marrim udhën
Sërish për Pazar të Ri
I ZËNË PENG
Nga çfarë është i zënë peng
Njeriu i fsit tim
Përse ëndrrat për liri e mbytin
Çdo ditë nga pak
Thua së bota po vdes sot
E jo nesër
Kur fjala ime nuk merret
Për të vërtetë
Mua nuk më mjafton
Të vdiset vetëm për gjysmë liri
Siç na kanë bërë të vdesim
Shekujt
Herojtë e mi
Kanë lindur para Itakës sime
Dhe ende nuk kanë vdekur
Jetojnë në rebelizmin
Evargut tim
Mos vdekësha
As unë
Pa u ba kalorsi
I Itakës sime
