Si nuk u bana bjeshkë e Vrrinit
Mos më fjetë kurrë në shi as n'borë
Ndoshta kisha me qenë njëherë burrë
Sikur gjyshërit e mi mendje hollë
Në çdo kohë është kohë e zgjimit
Sot ose kurrë
Nëse edhe unë jam burrë
A s'na mjaftuan pesë shekuj gjumë
Dhe pse i harruam njëqind të ferrit
Që ç'na hedhën pranë syve në lumë
Ç'na tretën diku në Azi
Ca u bëmë botë pa kufi
Me ç'mall e lot i themi të dua atdheut
Sikur të mos ishim fare nipa të Skënderbeut
Të tjerët sikur na të kishin një Nënë Terezë
Edhe në fund të detit dritë kishin ndezë
E s'kishin lenë kufi pa thye
O kishin mbetur pa gjuhë perëndije
Dhe populli im a ka drejtë të jetoj i lirë
Jo i lidhur në këmbë e duar me zingjirë
Mos ma hedhni ma në sy Kongresin e Berlinit
As "paqën"e Shën Stefanit
Janë këto dy "Kuvende" famë këqija
Ku në tokën e shqipeve i bekuan të jetojnë
Stërnipat e Car Dushanit
Dhe dikush më thot se flas kot
Oo edhe jam rebeluar nga gjumi i dimrit
Por e vërteta dhemb dhe duhrt shëmb Murin E Berlinit
Idioti
Pesë shekuj e kërkoj fajësinë
apo pafajësinë e fjalës
Dhe vargun që na bashkon
për jetë të jetëve
Se nuk mbetëm
as sa Kopshti i Edenit
Dhe s'ju kemi lenë vend
për t'u rikthyer sërish Promethetë
S'ka të bëj me Idiotin e Pushkinit
Kemi edhe na idiotët tonë
Një ndër më të rriturit jam unē
Pse e rujta fjalën e dhënë
faqeve të historisë
Deri sa ajo iku
dhe u ba det bajlozësh
Pesë shekuj e kam mbrojtë diellin
Kurrë nuk u mora me veten time
Kisha mendue
se s'do i humbim Promethetë
Pranova të vetëvritem
se sa detit t'ia lejoja Bajlozët
Së bashku me brezat
u lindem betejave
Emrin e shqipeve e krijuem
mbi fjalën e dhënë
Pse e mbytëm tradhtinë
ndoshta u bëmë fajtor
Edhe diellit ia morëm gjumin
pa e lenë në harresë
të e ngrohtësisë së trëndafilave
Fal kohës se Gjergjit
e mbijetuam jetën
Së bashku me muzeumet evropiane
Aty ku i njihet lindja popullit tim
para edhe vetë Krishtìt
Nuk është toka as deti fajtor
Pse e falin secili që bëhet perandor
Ndoshta më fajtori jam unë
Kur që pesë shekuj po kërkoj vargun
që i duhet Shqipërisë sime
E si ta gjëj këtë fjalë
Kur sapo lindin heronjtē
vdesin bashkë me ëndrrat e lirisë
Si të doni më merrni për idiot
Pse fytyra ime nuk i takoj askujt
përpos dritës se diellit
Vetëm në simfonitë
e dhembjes titanikiane
qëndroj
Nëse i gjej fjalët
Që s'ma lenë të ndarë
Kurrë më atdheun
