Përkëdhelet faqja detit, valët shtyhen me përtesë,
Pse të nguten, kur në breg nuk del kush, që t’i presë.
Shëtitorja e preferuar, mbetur pa njeri shkretuar,
Gdhihet, ngryset i dremitur, Durrësi në ngujim dënuar.
Lulet e pranverës çelur, mbirë, rritur të pa shpresë,
I vakët agimi i diellit, nuk nxiton t’i përshëndesë.
Mëngjeseve gonxhet hapur, buzë etur për dashuri,
S’ka fëmijë, të rinj e pleq, t’i ndezë zjarrin, bërë hi.
Kush vallë admiron thesaret, kur dielli zbraz përmbi det,
Laget syri i të dashuruarve, loti faqesh ngadalë zbret.
Përhumbur në kot, pa puthje, përkëdhelje, psherëtima.
Buzëqeshje shuar në ëndrra, coptuar me drithërima.
Ti virus bir errësire! Kush të nisi t’i hysh botës?
Tinëzish armik i heshtur, erdhe pa i rënë portës!
Pa komandë, pa armë e ligj, s’pyet kënd e jetë merr,
Njerëzimin vure në gjunjë, s’di ç’ të bëjë, po sheh tmerr!
Drama vuajtjesh dhe ngadhënjimi, ke provuar qyteti im.
Pranvera e ftohtë erdhi, veshur si murg në udhëtim.
Lulishtet, rrugët, kafenetë, piktura varur pa ngjyrë,
Kod tragjik, pa firmë e vulë, në portretin pa fytyrë.
Nuk dorëzohem lehtë, kot s’ më thërrasin Durrësi plak,
Në çdo rrugicë, shtëpi durrsaku, mbretëron një Ulqinak.
Kam parë e duroj shumë, ndaj nuk mbytem në lot,
Buzëqeshjen ma jep dielli, dhe detin e kam për zot.
Unë e di ti do të ikësh, ndjekur pas nga një mallkim,
Siç ikën armiqtë e vjetër, në rrugën nisur pa kthim.
Do harrohet kjo furtunë, pa tallaz e rrufe zjarri.
Durrësi ynë do të ngrihet, me shkëlqim margaritari!
