Duke u mbajtur duarësh,
(së kaluarës dhe së ardhmës)
si të mos rrëshqasim
nga lumenjtë qiellor në argjil shkumak,
në raki rrushi të pjekur dy herë
ne (s)jemi qenie me (pa) themel.
Vithisur është bota e furrave
përplot majanë në klepsidrën e kohës,
me tre grushta dhè mbrumet dashuria, e
vetëm bluarja e amshimit –
pas kupës me verë – Aja Sofia medalon.
Hëna i shquan kandrat dhe frymët e vdekura
mëkatarët shëndrisin si malet në mot të lig,
me tentakulat e veta i kuptimësojnë bimët
dhe bagëtinë mbikëqyr, në shkorret –
kënaqen me ditën të varur në gushë.
E, ëndërrova; vështirë do të njihja
derisa sytë e qiellit ndriçojnë, dhe gumëzhijnë.
Fytyrën e kam ngulitur në vatrën e adhuruar,
por aty përherë shpurris koralet – prushin e
ëndrrës, hala i papenguar në lëvizje
i pahetuar në paqë, retë përthithin
lotin e parë të Evës.
Largësinë e kam ngulitur në vatrën e adhuruar,
prej të cilave pijmë dritën, me ag duke u
zgjuar nga gëdhirjet në tre dete.
- Thonë secili e ka yllin e vet,
zbret ai në krahët e shqetësuar, a ka mort?!
Për lumenjtë qiellor të vrullshëm
(kundërmimet e ngrohta dhe magjepse të detit)
mbuluar nga strehët e padukshme,
si ngriten digat e dashurisë së amshuar
lypset gjetur majanë.
Bari fshehurazi,
(me shpirtin e luleve)
është rritur zjarrshëndritës,
ne gjurmojmë puthjet e pakmëparme.
Pa kulm mal’i Bërshenit me themele muzgu.
Derdhet një tufëzë zambakësh,
fustanella e shiut e mbështjellë stomakun
dhe e shtrëngon fort me harqe guri
duke iu drejtuar dashurisë –
shpirtkeqit të verbërt zemërftohtë
mbi brigje të padukshme.
Sytë tu kërkojnë vendshtrojerë
ku do të qëndrojë gjatë fierit të egër.
Shkëlqim i rërës e zbut rrugën tonë,
unaza mollake, çerdhe e thellë zogu.
Gjëllijmë në shtratin qiellor,
rreth nesh frutet, lëngjëve jetëdhënëse
gëzueshëm rrjedhin palcës, curril vaji pranverak.
Hija heshtake kapton sipërtrupore,
derisa nga mëndafshi i kallamboqit
e thur mjekrrën e Anamoravës.
Qumështi këndshëm grafullon
në zemrën tënde, dielli ulet mbi fyell
i jap ujë bagëtisë – kopeja e bardhë.
Vjen zonja nunciatë erëmirë.
Të puthsha afshëm – zhaurimë e luzmës,
sikurse guacat që mblidhen kalavesh
në kohën e volitshme, bariu përdëllestar.
Gjinjtë tua janë kupolë e verdhë, e
(Rozafa mëkon shekujt)
luleve të marsit, afrim i paprekur
mbi to fluturat – mund të bjerë shi
i kaltërt i ardhjeve – gëzimpakta.
Grua e tejdukshme, flakruese, e
rritur tinëz nga drishti e bukuria,
dritareve të parajmërimit,
në livadhet e amësimit shtrihemi.
Shkritore e gjetheve të mesditës,
flatra zogu shtangur në shtyllë kripe.
Nëndetëse e shiut të prillit.
Mbi vrima blu të qiellit.
Në mes të bajraqeve me rozmarinë,
në mes të kavakëve me amalgam,
fërshëllen kalliri i grurit i teptisur.
Kush shikon, i shëndrisin sytë!
S’mund t’i përsias kësaj fatbardhësie,
s’ia gjejë dot kuptimin në rrënjë kaktusi.
I jap uratën e Kudretmadhit.
Fjala, dhembje në kind të dritës.
(duhet pjekur si pema)
Kallëzë i shkarkuar në shtëpi diellore,
në te vallëzojmë “Shotën”.
Rrënja me borë mbuluar në kodrën e hënës,
shtati yt – dimiski, përsëri pritje.
Degëzën e ullirit me ankth ta dhuroi,
yllin e plasaritur, dashuria ime, dritë zjarri
me unazë djerrine n’udhëtim fatcub.
Ne të dy jemi tufku i bimëve, nënkresë
që lëshohet, poshtë, në truall
pa njolla të puthjeve për kijamet.
Bulkthi hap dritaret kur ndërmendej
përgjatë zgripit të fushave.
Bukureza e stërholluar
në korrëset grash beronja,
qëndisin diellin për skeptrin.
Nga mjegulla e hollë, kah uji kërshëri
në të gjitha drejtimet lëvizim –
nëpër Anamoravën dashurindjellëse.
Zdirgjen përposhtë kodrecit, në gurgullinë,
(koha dhe udha)
Ti me lëvizje të dredhur me duar tregon perëndimin.
Pamjaftueshëm, frika ne na tërheq tutje,
nuk di kah t’ia mbajmë, matanë detit –
deti në sytë tonë dallgëzohet.
E njejta dashuri kur kapet dhe kur ndërrohet,
frika ka lindur para trimërisë.
Nëna e ëndrrës sime në saraje prej fildishi,
në shkumak, në themelet e përgjumura
kur të ripërtërij si historinë.
(Aty është gjarpëri më i moçëm paq ka lundruar,
gjarpëri pellazg).
Je në penjuarin qumështor, nëpër qiparisa,
kurajoze, rioshe si mëngjeset.
Prej teje më ndante lumi i bigëzimit
ylli sipër malit të largët të përgjumur.
Asnjëherë s’kam pasë plagë vdekjepruese.
Kush merr guxim ta kalojë lumin
s’do ta sheh, e kush vendos e përfshinë gjumi
si gjilpërën pa vrimë.
Më mbeti vetëm të të përcjellë, sall të të shoh!
Po aktron si gjelbërimi i prillit mbi vetulla
(dikush banon në ballin tim...)
derisa të puthi si zymbylin.
Qielli, sot është këmbanë, në te kripa vëlon.
(Unë ia ruaj dritën).
Të pëlciturit e hënës së plotë,
i ka kthyer buzët e krojeve,
nuse, në gjirin tënd i gjejë yjt, agimet.
Pranvera po shndërrohet në pulëbardhë
(buzët e tua e shërojnë blerimin).
Sa e ngrohtë dashuria në shpirtin e sorkadheve,
gostia e agimit iu dha gji të kapiturëve.
Askush se ka kuptuar kur trazohen kujtimet,
lëngu vrujon në djepin e syrit të gëzimit.
Trupi është para kupës së shpatës së flakës,
shporta e shpresës lëvaret në ujëvarë.
Në mëngjes, u tregua udhëzimi
i rrugës qarkore, prizma e barit pranverak.
Derisa deltina veson lule virgjërie
në lojën e kafshëve syshkëndia algjeve.
Gjithësia, shkapërderdh kristale nostalgjie,
kur 5 prilli e pikturonte portretin tim,
derisa lundrat e kohës rremojnë damarëve.
Në atë mbrojtje të vemëzës kumbon qetësia
udhëton mbi mëndafshin e grisur të rrufesë!
Fyelli shqirrë me një kurorë bleruar,
derisa të mbrojë si birin e artë të agimit,
(kurrë pendestar, ta thithi nektarin).
Nuse e gjelbërt mbi ujërat e pranverës,
mos u fsheh në zemrën e guacës!
Shportat bëhen lakore argjendi.
(në krahun e bilbilit)
Shkrepat e kanë magjinë, gra të lagura.
Dy zogj në kashtën tymjake nuk njihen
zjarrmisë i afrohen rretherrotull
premtojnë diell, ylbere dhe korale.
Kjo neve na shpie në pjerrësinë.
Liqeni, pasqyrë sa një thundër kali,
ia rrafshonim rrugën kopshtit – sinorët.
Të ndjek pas nëpër krahët e erës së detit,
fshehurazi mijëra ngjyrave të reja.
Me asgjë zgjëndrra s’është e ngjashme.
Rrugëton kumbimi i dritës, trëndafili i këputur
sikur ia ka ëndja shtati i nuses stoli.
Udhëtimi, vis deri tek e cila shtrihet
shkretëtira dëshirëmbjellëse...
Fëmijëria nëpër pjepëra e prerë amëson
Dhe s’do të përfundojë asnjëherë.
Shportat bëhen lakore argjendi,
unaz-o, i kapitur etje.
Zemër e lirë, degët e kallajta.
(këndon zogu i dashurisë),
Në mes të çapokëve së fundit frikanjoz
e rizbuloi vendlindjen.
Buzët delikate të shterura, përtej
kupës qiellore stolisur me fletë smeraldi.
Vaj parfumi prapa vazos
dy vetmitar gjerbin gjakun e lulëkuqes.
Nëpër ujëra kam kërkuar dritën
Ngjyrë mëllage,
Lëkurën tënde – këmishën e zemrës.
Mbrojtëse, nuse, hëpërhë tregohesh, e
çdo gjë të takon kënga dhe trishtili,
Sapo tani pash nga gryka jote agon.
Fjalët, gërsheta në perin e gjerdanit.
Duvaku fluturon nën qiell nëpër grunaja.
Para ujit të bekuar vallëzojmë,
derisa qenia ime e panjohur n’inxhi
në trupin gjethembajtës shplodhet.
Përgjërimi vrapues përtej rrafshinës
dredhëzat e buzëve tua i çik.
Bari thot meshë
për nusen e ikur në mesditë...
Nëpër blu hedh hapat, gjurmët i largoi,
(syri vëlla i vogël deti)
me shiun e imët frymëzohem,
nën cedrin e fortë vij, në zemrën tënde.
Përplot vite dhe vërgëllim.
sikurse dora e përflakur e nuses
(gishtat me bajraqe).
E dashura, emiton rreze, e pashprehshme
bëhet bregore e vendlindjes – Itaka ime –
s’rrëfehet as me vargje...
Je e stërbukur nga ditët e tejdukshme,
valë kurrë e papërfunduar
(padjegshmëri)!
Ngarendim, me hap të lehtë stine
drejtë lindjes – kandilit që ndritë.
Në ne, katërgjyshi tjetër fat kërkon,
lindjesimin e pagjurmueshëm.
Nusja me buzagazin e agimit,
në buzë të burimit.
Dritë, moj më e dashura ime!
(në ishull zemër).
Po vjen peshku i rërës.
Patjetër do të nisemi.
Flokët tona rriten, nënkresa të buta.
Pranvera lind hënën, ai vjen.
Me barkosh të verdhë të verës,
ngrihet fajkoi dhe shkon.
Mburoja e dimrit gjallesat e dimrit i mbron,
ajo vjen si metaforë e bukur –
Ngrihet kojrrilla nga shtëpia e vjeshtës,
shtrin flatrat dhe shkon.
Tingujt e vastakëve trondisin
shtëpinë tonë me dritare gjelbërimi
me dyer blu mëngjërashe.
Prehnajë, pasqyra në fier
bëhet shportë mëngjesi – baticë gjelbërimi,
Nga lëkura jonë kullohen pikat e djersës.
I fanitur, dashuria ime qëndisur
në mëngë shpërndan dritën,
frutet i bartim në kasollë.
O, çfarë gëzimi po ngallitet gjallëria
derisa pinë ujë kopeja –
retë po e mprehin shikimin pas sirenave.
Nuse e gjelbërt mbi ujërat e pranverës.
Në vendlindje,
E enjte, 28 mars,
E martë, 9 prill 2013.
(Rruga – me fytyrë kah zoti)
Në rrugën asnjënëse si gurët e etshëm
nisur burimeve me gjakim pas metaforave
nxjerr mësim ilirisht përsëri kredhem thekshëm:
nga hiri himnet e lashta shprushi amforave
Vë unazë vashëzës ullinjore blerohet pranvera
me pamje madhështore – ashti ynë – tingëllon
rruga do rrugëzgjidhje shteg mbi hithëra e kaçaferra
ikin sytë e azurtë engjëllorë qielli me zogj këndon
Rruga s’do mëdyshje me fytyrë rri kah zoti, tej
merr mugullim ura me shtatë harqe pa krajatë
fytyrën e lanë me amësim sa i mbarë vjen moti
ata që zbulojnë dhiatë larg nga ne lëngatë
as çerdhet e përmalluara fshehur lart në bredh
rruga zbret nga mali me potkoj rrufe të shpejt, dhe
dritën nëpër kupa, o perëndi dikush i mbledh
ëndërrat e mia nëpër vazna me ditët e verës krejt
Brenda natës rrugës rrudhat ju kishin shtuar
rronte me kujtime kur kishte vajtë në garramete
reshin yjësi në rrugën e gjatë pragun lypset kaluar
dhe monopatet i zbardhin shtregët e një komete.
E diel, 6 maj 2012
Në Shkup
(Rrënjët lutje për mëkatin)
Sonte shpirti më këndon në heshtim rri pylli
dikush futet i padukshëm mëkatin e gjurmon
u nxjerr rrënjëve lëng kanë dalë xhezdi hëna e ylli
garojnë me ujëvaren mëkatin për shkrepi gozhdon
as gëzim, as fat, as mëkat, as mallkimi s’bëhen lojë
se zogjtë e kaltërt si në ëndërrime për kumt n’agim
gishtat prushin e mbledhin pa kryefjalë në gojë, dhe
shkëmbinjtë janë nisur si kariatidet në udhëtim
e mëkati më nuk është tuhamë as i hyjnueshëm
dhe kalorësit pa tfillim e flakën si brirë të thatë
n’agshole telat e harfës diellore jehojnë kumbueshëm
ngadhnjimi mëngjesor mbi terrin e treti këtë natë
Lutje për mëkatin rrugët e duan kurbanin e vet
përtokëshëm i përkulem ajazmës mëngjesore
ditën e tkurrur ndër grushta vargu seç e thërret
thellësisë së blerimit zemrës bien lodrat dasmore
Mençuria se duron lutjen e mëkatit të pagrishur
hapësirave të panjohura gjuhë e një gruaje vrerë
po nxjerr sharje mërie prapa këmbanës së prishur
i rraftë mëkati humbellës rrënjët dalin tjetër verë.
E shtunë, 5 maj 2012
Në Shkup
(Llogaritja me vetvetën – mbledhja)
Llogaritja me kokrra mbledhja rri mbi binarë
niset treni i paqenë me vagona plot imagjinarë
fare s’më del mbledhja as kohëmatësi dhe pështyma
në meskohë po më shfaqen pemët djegur nga bryma
Llogaritjen ekzakte e vendosi në veprimin e vet
anatemë e blasfemi, zbritje e pjesëtim një det
shtrati i lumit te mbledhja më del i luhatshëm
bëhem vig e urë se gjejë tjerrjen rri parehatshëm
spostohem para numrave shndërrohem në fosile
etja e përjetshëme njeriut i ringjallet me hile
katër vepriemt themelore ngapak janë me këllirë
Në mua përzjarret aritmetika ëndërr ose dëshirë
numrin e harrueshëm ta shpik mbetëm i vetmuar
logjikën e llogaritjes se gjejë në shkjekën e arnuar
në gjysmë të rrugës ngeli kaptellit sillem fruljetë
gabimisht ngatërrohem në numrin nëntëmbëdhjetë
ndërdyshem me vetvetën futur lepur në thekër
ishte njëherë një datë ndryshkur gozhd’e vjetër
fund i llogaritjes së jetës doli i pakuptueshëm
jo për vlerësimin tim as për numrin e harrueshëm.
E martë, e diel, 1/6 maj 2012
Në Shkup
(Mësim i pjesoreve – kam shpresë)
Bimë shëruese cepit të rrugës – radhiqet
me gjethe të gjata pafund të dhëmbëzuara
kryeartëza vallëzon me muzikë digjen gardhiqet
cikalore thëllëzat pa maska rrin të zgjuara
nën trëndafilat e egër të mezhdave larg nga syri
i mëhorrit të pashtjelluar nga shpezë të lidhura
fshehur kaçubash të mos i zen laku as druri
në udhëtim ju prijnë rrudhat me stinë të hidhura
qepallës ngjitur lart kam gjelbërimin e dendur
të buzëve të shkokluara derdhur në ujëvare
që pikojnë trishtë thembrave të verbëra endur
mbi kuaj të verdhë që hingëllijnë si me zamare
jehuese gjeratoreve të thella një lehonë bleron
mësimeve të pjesoreve kam javët epshet i ndjekin
në kulprat e lifqerit foleja mbi ujë lulëzon, e
vazhdimisht peshqit pa frenjë rrezet fare si djegin
deri në mëngjes algjebrën mes vetës stinët e motit
grinden herezisht me nënkresa trishtimi shpresën
e mbëltojnë pa rrënjë, pa degëza, pa mëkatin e Zotit
qumështit t’etshëm me gur hobeje shkundin vesën.
E martë, 1 maj 2012
Në Shkup
(Vashëza ullinjore fsheh ishullin)
Si foshnjëzë bonjare kacafytur me vërshime
se kërkova me ngulm gurin e verbët të urtësisë
rri menduar kredhur në shkithje e përdëllime
e kaluara vezëthyer zemërçelur i them poezisë
ardhshmëria është vezë nën squkë zogu do çukitje
në ishullin e fshehur vajti nimfë vashëza ullinjore
sërishmi më morri me tufëzë drite dolëm shëtitje
atëherë e tanishmja është zemra ime virgjërore
ritmi i sime zemër është ritëm i përjetshëm zeni besë
dashuria që i vë në lëvizje diellin dhe yjtë e tjerë
në pikturë futet ditë e bukur Kuarnerit[1] plot shpresë
kullëndriçuese me fjalët e brigjeve ndizet përngaherë
ullinjtë me gjethe i gafrrojnë degët e paqes me kurorë
mosha u shihet në trung vaporëve u japin qëndresën
zhduket frika palma me gjethe fëmijët pehasin me dorë
nga rrebeshi i shiut pulëbardhat ishullit marrin kthesën
brofin njëra pas tjetrës pëllumbeshat ikin me trimëri
prore oleandrat me ngjyrë trëndafili përzier si ylberi
vashëza po vjen nga deti ndanë rrugës qiparisi stoli
si bashkë e artë fshehtas fsheh ishullin Kuarneri.
PSE MOJ FLAKË E FJALËS...
Dy sytë te t’ligtë /
Një sy te miqtë (Enver Gjerqeku)
Pse moj flakë e fjalës, po më djeg pa të lindur
Si fjalë e paepur me një zjarr të paparë fshehtësie
S’jam një gjumash i gurëzuar ende s’jam bindur
Në ninëzat e mallit, as n’ gjurmat e jetës degëlashtësie.
Pse moj flakë e fjalës, më krodhe në një mugëtirë,
Gjakun ma hollove si bisht qershie. S’pati nevojë
Të më rrahin erërat si drurin e thatë në shkretëtirë;
Prapatokës së kësaj bote shpesh m’vure në peshojë?
Pse moj flakë e fjalës, ma nise këngën e mjellmës?!
Kush më vuri samar – kush m’i bëri gati frenjtë?
Nga uria e hershme ma korrën elbin e së mbjelljës,
Thua qenkam zgjëndërr pse po dënesin lumenjtë?
Pse moj flakë e fjalës, për ty shita plëng’ e shtëpi!
Mu qasën njerëzit mediokër me fytyra mëndafshi,
Se hetova mjeshtrin e përsosur më dehi pa raki,
Ma thau palcën blerake – seç m’u përtëri ashti! -
Pse moj flakë e fjalës, që në ty jam magjepsur,
Po më sulesh si lisit të pamposhtur pa pikë njerëzi...
Me këngën ballëkrenare eja fjalë kurrë e molepsur! -
S’bie në prehër të rrejshëm me ty prijatare, o poezi!
E mërkurë, 22 gusht 2012
Në Shkup
RRETHUJËZAT E LUMIT
Rrethujëza të lumit jemi lulëzojmë
dhe nuk jemi arpaxhik të mbjellura
prapë, tek shtrihemi kurmgjelbëruar
nuk guxon të anashkalojë sepse s’jemi rrica,
ne jemi mburrja dhe krenaria e lumit
në mes dy brigjeve poleni përgatit
shpërthimin e pranverës fati na tfilloi
gratë e lumtura në brigjet rënore. Lumi
i pagjumi na formëson e na mban dhe
atë e kemi baba dhe ulemi në prehërin
e diellit ndjellim dashurinë, ndjellim
fytyrat e lumtura dhe derisa është ai –
do jemi edhe ne rrethujëzat e lumit...
***
Rrethujëzat të lumit t’jemi dhe jo burime
të tij nuk e lakmojmë bregun e detit
si gjerdan rradhitur – qëndresa është
tradita jonë me vlerë të diellit të mirë
edhe pse nuk lëvizim në diellin që tjerr
rritën tonë – ëndrrat tona nuk ja falim
askujt as rëra që këmbët na i gudulis
amëza rrymon ne jemi me shkëmbinjtë
Guralecat, cektinat – baticat dhe zbaticat
nuk shembemi, nuk derdhemi, urrejmë grronat,
as nuk rrjedhim, poqese rrjedhim ajme
për ne do të shndërrohemi në zaje
të zhbihemi si rrethujëza,
të zhdukemi pa shenjë, pa nishan
të çrrënjoset rrënja e rrënjës tonë
kokërriza – kokërriza të humbasim
në përrua të thatë – çapraz
të turbullohemi si moçale me ujin
tonë, ta përlyejmë vetveten
të bëhemi lym e baltinë!
***
Rrethujëza të lumit jemi – vetullëdredhur
jo, ky s’është mallkim, fatlumturia jonë.
Jemi vashëza të lumit në kraharorin e tij
duke rrjedhur na bashkon me tokën amë
ai është lidhësi i pantofles në mes nesh
dhe stërmbesat tona të tokës.
***
Mos u ndal, mos u ndal, o lumë, të rrjedhësh
Plëngu që e fituam – e fituem prej trualli
ti spërndrise atë, uroje, bekoje, falënderoje
e nëse beftë kur bëhesh idhnak,
ku çmeritesh me ose pa vetëdashje
kumbon si kumbanore në mesnatë bymehesh,
vrullohesh rrëmbyeshëm, i vërshon brigjet
nëse shndërrohesh në rrjedhë të hatashme
virdhemi me dallgët e lumit, vdekjen
nuk e duam fare – jemi truphedhur.
***
Kur nuk do të shndërrohemi në rërë
Dhe do të shpërndahemi si poleni,
si fara e fjetur mijëvjeçarëre. Rishtas,
rishtas do të lëshojmë rrënjë të forta,
do të vargohemi si margaritarë –
Rrethujëza mespërmes lumit paraqitemi
do të shihen fytyrat tona, do të lartësohemi
si bregore nga fundi shkrep rëre
si breg ku do të vijnë profetët,
engjujtë e lumit, engjujtë e kaltërt
O, baba lumë! Ti rishtas je shumë
më i bukur, na mbaj si sejsena mbuluar
me sixhade të gjelbërta, kështu siç jemi
të formësuar – rrethujëza të lumit,
nuk jemi gnostikë...