Një herë, në kohën e luftës së Vlorës në 1920,një bej i tha fshatarit:
- Tani mbaroi lufta. Shko në fshat të flesh rehat,se këto punët e tjera i rregullojmë ne! Na edhe këtë qylaf të bardhë , ta keshë si deshmi! ( Qylafi është më i madh se qeleshja, plisi. Siper ka një antenë satelitore.)
Fshatari mori qylafin dhe u kthye në fshat. Kur arriti në shtëpi e shoqja e pyeti:
- E mo lumëmadh e fitove luftën?
- Ç’luftë zezë fituam, moj derdimene! Ja këtë qylaf fitova, se luftën e fitoi beu.
Pas njëqind viteve, ky debat, u përsërit në mbrojtje të teatrit:
- E mo lumëmadh e mbrojtët teatrin?- e pyet gruaja burrin ,kur u kthye në shtëpi , direkt nga Tirana.
- Ç’teatër mbrojtëm moj derdimene? Për tre minuta, natën vonë, fadromat e shembën në syrin tonë teatrin.
- Po ju nuk e mbrojtët me trup, siç u premtuat artistëve?
- Selam Musai i sotëm po gerhiste,pranë së shoqes ,kur fadromat bënë gjëmën në mes të Tiranës.
- Po ju nuk leftuat?
- O bandille, na mbyten policët me shkopij gome. Sa nxirrnin një tingull nga goja, ata bam. Thonë, se as nazitat gjermanë, në Borovë, nuk janë sjellë më ashpër.
- Po qylaf a të dhanë ?
- Jo.Jo. Qylafin e mori shoqëria e ndërtmit, që bëri prishjen e tetatrit sa hap,e mbyll sytë.
- Po ai vulëhumburi sa shpejt u rrëzua?
- Ku e pe ti?
- I ndoqa lajmet në televizor, për të parë tija, si po e mbroje teatrin.Të them të drejtën, nuk ta pashë asgjëkundi. Ku ishe fshehur o malukat?
- Kërkova strehim te furgoni policisë, me qellimin e mirë ,që të vija të zotërija jote , më këmbët e mija.
- Pak i lodhur më dukesh.
- Shihe si ma kanë nxirë trupin! - dhe trimi zhveshi rrobat para gruas ,si gazetari në studion televizive.
- Po nashti çfarë do të bësh?
- Do të rri dy javë në krevat. Gjatë kësaj kohe të porosis ,se dua vetem supë, se edhe nofullat i kam për ibret. Ishin polic të veshtirë. Mos e provoftë kush profesionalizmin e tyre.
Kur e zhveshi në krevat, i ra në sy të shoqes, se pak vende në trup, i gjori , nuk i pat të nxira. Menjëherë i vuri kompreso me ufull. Kur e zuri gjumi, u ngrit t’I përgatiste supën. Për njëzetekatër ore trimi,renkoi pa i hapur sytë.
- Ku jam nashi ? – pyeti kur u zgjua.
- Në shtëpi, mos qofsh! - i ndënj gati e shoqja.
- Pse ka zhurmë në shtëpi?
- Ka ardhur fshati me maç, edhe kuç, për të parë zotërinë tënde.
- Nuk dua të më shohin në këtë gjendje!
- Nga shkaku i kolerës nuk kam futur askënd brënda, ndërsa mjekun ,dhe policin nuk mund t’i ndaloj.
- Çfarë duan ata nga unë?
- Mjeku për të marrë gjak, për të bërë analizat, ndërsa polici kërkon të hartojë proçes-verbalet, se ke thyer ligjin e karantinës.
- Thuaju se në karantinë do të qendrjo mbi dy javë, ndërsa policit i premtoj , se nuk do të llap .- dhe u kthye në krahun tjetër , kinse ra top në gjumë.
Pas një jave u çua zotëria. Ndjente ca dhimbje në brinjë. Shqetësimet më te shumë ia sillte e shoqja, që nuk i pushonte goja.
- O firarë , ( kaçak, komit, cub) edhe fëmijët e dinë, se duhet ta zgjedhësh shokët më trima se se vetja, për të bërë të tilla punë.Kush të grishi ( të ftoj), për të lënë tëra punët, dhe u turre në Tiranë, për të mbrojtur një teatër ? Si fis nuk i jeni qasur ,për të parë ndonjë çfaqje!?
- Me ca isharete ( shënja ) me futën në valle. Shokët i kam të mirë, por komandatët i patëm pa mustaqe.
- O poture çpuar , çfarë shoku është ai, që të thirri ta mbrojmë teatrin,se aty paska folur Jakomoni !? Po të ishte aq trim ay ,nuk i hipte balonës , dhe i la ushtarët e vet rrugëve . I veshëm me rrobat tona mjeranët , për t’i fshehur nga gjermanët, se i kërkonin me qiri , për t’i vrarë si tradhëtarë.
- Ku i dëgjove t’i këto përralla?
- Në televizor, mos qofsh! Si i tha Nderit të Kombit,:” O miku im i vjetër, pse u shite?” Si mund ta kesh mik tjetrin ,dhe e akuzon publikisht!? Këtë katrahurë e tërë labëria nuk e kapërdin dot .Nderi I Kombi nuk paska të drjetë, të shprehet se deshiron një teatër të ri!? Po mend ku i le,se ende nuk t’i ka gjetur kush rrugëve?
- Ika moj t’u mbydhte. Paske ngrënë gazeta shumë. Më mirë merr koburen e më vramë,se sa me bën llap, llap, llapë ! – u kthye përsëri në krevat, se u bind ,që nuk e përballonte të shoqen.
