Sa herë kaloj te Sokaku i Gurëve
Dëgjoj kollitjen e hapave të tu në errësirë.
Dhe fjala më futet thellë tre lëkurëve.
Duke prekur Dashurinë, Muzën Simfoninë.
E di, unë dhe ti të njëjtë nuk jemi.
Rrugët e mia kanë leqe e pengesa.
Kanë rrasa e gurë të mprehtë thepi.
Kanë udhëkryqe dhe shumë ferra
Por diku kemi diçka që fort i bashkon
Kemi dashurinë e buzëqeshjen që të jep jetë.
Po kemi dhe pak dhimbje, pikëllim dhe lotë.
Kemi një busull që nuk gabon asnjëherë.
E prapë nesër do rinisim një rrugë
Atë shteg që quhet “Ruga e Diellit”
Se jeta nuk i mbaron ëndrrat kurrë
As në atë rrugë ku sheh me sytë e qiellit
